Terwijl ik in bed lig, tikt de klok maar verder.
Ik ben wat verward en draai steeds in mijn bed.
Als zij er maar niet wakker van wordt.
Flashbacks naar warme zomeravonden en een koffer met herinneringen.
Keer op keer moet ik eraan denken.
Vanaf dat je geboren bent tot het moment dat je mij twee jaar lang niet zag.
Soms loop ik te ver vooruit, dan ga ik voor jou te snel.
Ik hoor je dan wel roepen, maar versta niet wat je zegt.
Ik denk dat je wilt dat ik langzamer moet gaan.
En dan werkt je autisme ook nog niet mee.
Je raakt achterop en kunt het tempo niet bijbenen.
Als je verdwaald bent kun je mij altijd vinden.
Als je valt zal ik je vangen en steeds weer op je wachten.
Nadat mijn beeld wat vervaagt en de duisternis steeds zwarter wordt, stap ik uit bed en kijk uit het raam.
Ik vraag me af of het goed met je gaat.
Of jij nu wel kunt slapen, of ben je net als ik in gedachten.
Ik hoor je stem weer die mij vraagt of het wat rustiger kan.
Want je raakt achterop, je ziet het even niet.
Ik zal er altijd voor je zijn.
Iedere dag en keer op keer.
Daar ben ik je vader voor.
I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.
Lees ook de andere gedichten van I-Pat.
REAGEER OP DEZE BLOG