Met de komst van de eerste verhuisdozen wordt het letterlijk en figuurlijk een rommeltje. Het huis wordt een combinatie van een renovatie, opslagplaats en kinderopvang. Ons huis houdt op om te bestaan. Er worden meerdere stukken van gemaakt en er zal weer een geheel van gemaakt moeten worden. Het klinkt dramatisch en tot op zekere hoogte klopt dat ook. Er is weinig leuks aan. Onze perceptie van deze periode loopt ook nogal uiteen. Laat staan wat het doet met de kinderen en jawel, daar zijn ze weer, de argeloze omstanders.
Ik persoonlijk ervaar deze periode van 6 weken als wachten tot ik verder mag gaan met mijn leven. Voor mijn ex-to-be lijkt het meer een afscheidsritueel van haar oude leefomgeving naar haar nieuwe. Met de verdeling van de inboedel erbij wordt het een echte flessenhals. Ik regel nieuwe meubels voor de kinderen waar nodig en voor mijn ex-to-be worden dozen ingepakt. Tegelijk wordt er ruimte gemaakt voor de kinderen van p-te-p. Dit is een mix van chaos en een heftig ruimtegebrek. Ik los dat op door vast de nieuwe meubels op hun plaats te zetten en een begin te maken met de verschuivingen. De glijbaan van het nieuwe bed voor mijn jongste kan helaas nog niet op zijn plaats. De jongste van p-te-p slaapt voorlopig in een reiswieg bij ons op de kamer voor de periode dat we in mijn huis verblijven. Haar oudste en mijn oudste krijgen allebei een nieuw bed en gelukkig kan het oude bed van mijn oudste onder de nieuwe. Het is kamperen in de eigen woning geworden.
Ik onderschat daarmee wat dit betekent voor mijn ex-to-be. Hoewel zij een mooi nieuw huis heeft, valt het verlaten van de oude haar zwaarder dan ik had verwacht. Ik zal eerlijk zeggen dat ik dat niet zo goed begrijp. Mijn ex-to-be is enthousiast over haar nieuwe woning en het verlaten van de oude (waar ik dus blijf wonen) is een logisch gevolg van haar wens om te scheiden. Ik dacht dat ze meer opgelucht zou zijn dat ze eindelijk weg kan. Naar haar zeggen moet ze ook een hoop herinneringen achter laten. Ik wil dat pad in ons gesprek niet echt ingaan. Ik accepteer dat ik er te makkelijk over dacht en hoop dat ze het kan loslaten. De vele veranderingen die ik aanbreng in de indeling zullen hier onbedoeld aan bijdragen. Ons huis is immers al een tijdje niet meer ons huis. Dat pad is al een tijdje afgesloten. Ik ben nog niet zo ver om over vroeger te bomen en al zeker niet zonder een flinke borrel.
Maar de grote dag is dan eindelijk daar. De grote verhuizing is dan daar. Of moet ik zeggen uithuizing. Dit zou de lading beter dekken, maar is geen Nederlands woord. Ik had een tip gekregen over wat een goede aanpak zou zijn. Ik zet de spullen buiten en de helpers pakken het daar op. Dit om onderscheid te maken tussen de spullen die blijven en de spullen die weg gaan. Helaas zouden – zo was de ervaring van anderen – de helpers de neiging hebben om minder voorzichtig om te gaan met wat achter blijft. Het zijn vaak mensen die een kant gekozen hebben. Als je geluk hebt zit er ook een sterke wederzijdse vriend tussen. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar – na overleg met mijn ex-to-be – doen we het wel op deze manier. En het blijkt dus nodig te zijn. Niet iedereen vind het nodig om gedag te zeggen bij aankomst, maar ze stappen wel gewoon naar binnen. Adviezen van mijn kant worden stelselmatig in de wind geslagen. “De kast hoeft niet uit elkaar, kan niet beter de deur/muur uit elkaar gehaald worden? Wat, door het raam? Veel te veel werk. Dan toch uit elkaar halen? Nee, dat willen we ook niet”. Gelukkig voor mij loopt er ook een standvastige wederzijdse vriend rond (mijn dank is groot). Die brengt redelijkheid in de situatie. Die kan in het belang van beiden denken. Verder heb ik nog klachten gehoord over de omvang van de mini verhuizing. Dat het huis zo te leeg word. En dat ik alle rommel aan mijn ex-to-be aan het geven was. De enige terechte klacht was dat de trollen uit de tuin niet perse die dag verhuisd hoefde te worden. En dat laatste klopt.
De andere zaken waren al eerder besproken tussen mijn ex-to-be en mij. Het is dus grof dat de spullen die mijn ex-to-be mee wilde nemen door haar omgeving als rommel bestempeld wordt. Ze vergeten waarschijnlijk dat die spullen niet over mij gaan, maar juist over mijn ex-to-be. Zeker is wel dat als ik het zo goed aangepakt heb. Met een andere aanpak was er het nodige gesloopt in huis. Aan het einde van de dag hoor ik wat er zoal stuk is gegaan tijdens de verhuizing. Een gevoel van plaatsvervangende schaamte betrekt me. Ik ga geen lijst geven, maar geloof me als ik zeg dat het echt wel zonde is. Mijn ex-to-be verdient meer dan mijn rommel. En geloof me. Mijn rommel komt gewoon in de grijze bak terecht. De hare ook.
REAGEER OP DEZE BLOG