Twee jaar geleden hadden wij buiten onszelf van vreugde doordat we gewonnen hadden in Den Haag. Had ik mijn kinderen ontvoerd uit Polen en hadden we gewonnen! De strijd met mijn Poolse ex heeft wat opgeleverd. .
Niet langer dan 6 maanden later, half februari kwam er een mokerslag binnen. Ik zakte op het tapijt in ons nieuwe appartement in elkaar bij het horen van het nieuws: ze moeten terug! We hebben het hoger beroep verloren.
2 weken de tijd
2 weken de tijd om naar Polen te vetrekken. Wat? Nee! Ga je niet menen! Hoe dan?
In 2 weken, alles geregeld, hoe? Geen idee. Automatische piloot aan en gaan.
Scholen gebeld, woning gezocht, werk, familie, tickets, alles was klaar en ook nog op tijd. Yes, that’s me! Ik regel dat.
Polen was verschrikkelijk voor ons. Het was koud, donker, familie/vrienden kwamen niet, daar was ons appartement te klein voor. Werk en school ging online door, godzijdank was iedereen aan onze zijde en mochten wij dit voortzetten.
NL rechtbank zou aan de Poolse RB de informatie vervolgens doorgeven dat de scheiding weer opgestart kon worden. Echter, wat niet gesloten is kun je niet openen. Detail, foutje in de Poolse administratie.
Scheiding ligt stil
Scheiding werd dus niets aan gedaan. Bellen, bellen, schrijven, ook door m’n advocaat hielp weinig, dus dan zelf het heft in handen nemen. Op locatie wachten. En ja, ik werd gehoord en er kwam beweging in.
Hij, m’n ex en is ook tevens z’n eigen advocaat, werkte alles tegen wat ie maar kon. Start de ene na de andere zaak tegen mij. En alles wordt vaak weer afgeketst omdat er geen waarheid in zit. Kost mij enkel klappen met geld, want ik moet dus wel een advocaat inhuren. Die rijdt tegenwoordig een mooie BMW😉
Anyway, in dat jaar, 2023, woonden we dus in Polen, al zegt mijn ex van niet. Heb ik hem op foto staan rondom ons huis, en in de ikea en op het politiebureau, toch hield dit bewijs hem niet tegen en weet mij te laten vervolgen voor internationale kinderontvoering. Dit heeft ie dus na de eerste keer nog 3x gedaan. Let wel, bij de laatste beschuldiging zijn wij, mijn 2 ondertussen tieners en ik, er maar in mee gegaan. Als hij zegt dat we in NL zijn, dan gaan we ook gewoon. Uitspraak van mijn scheiding was wederom door deze actie uitgesteld, dus ach, dan liever in NL alles weer afwachten. Op naar NL, naar huis.
Hij gaat weer in hoger beroep
En hup die molen weer in. Dit keer met een andere advocaat. Nog duurder, maar het heeft mogen baten. Erste 3 maanden zijn voor de eerste zitting. YES, gewonnen! En mijn kinderen hun response…. Oké.
2 weken later, vlak voor sluiten voor aanvraag hoger beroep, 16:35u belt mijn advocaat; Hij gaat in hoger beroep.
Oké, was te verwachten.
Weer die molen in. Vooral voor de kinderen een heel vervelende molen. Zware gesprekken met weer 3 nieuwe rechters en bijzonder curator en weer een oordeel, over een heel vervelende periode in hun leven. Weer die herinneringen naar boven halen. En voor wat….dat we weer terug gestuurd worden? Wanneer gaan ze nou eens naar ons luisteren? Was hun vraag.
Uhm tsja..
Hoorzitting Hoger beroep vond plaats, kind gesprekken ook en toen weer tegenover m’n ex in die rechtzaal mijn verhaal doen. Weer een standje krijgen dat ik dit niet had mogen doen. Dat ik moet wachten op toestemming vanuit Polen. (Waar ze al 5 jaar doen over mijn scheiding af te ronden en er geen zicht is op dat uiteindelijke bericht, en toestemming vragen is weer een nieuwe zaak).
En weer naar huis. 2 weken lang wachten. 2 weken pijn in onze buik. Niet slapen. Dit moest m zijn. We kunnen en willen niet terug!
2 weken zoveel stress verwerken. Wat als….
In de auto, met m’n moeder, partner en zoon belt m’n advocaat. Was al later op de dag dan verwacht en ik had ‘m al geapt: weet je al wat? Nee niets. Maar nu….het was hem, m’n dure advocaat…
De kinderen mogen blijven!
Was t t allemaal waard? Ik val maar meteen met de deur in huis, je kinderen mogen blijven. Al gebruikte er advocatentaal voor die ik eerst niet doorhad. De rechtbank heeft het hoger beroep afgewezen. Is dat positief voor mij?
JA! Oh mijn hemeltje yes, we blijven hier!
Ik huilen, m’n partner huilen, m’n moeder pinkt een traantje weg. En we zijn even stil als ik ophang. Ik heb t ineens zo koud. M’n zoon, 12, begint een nieuw verhaal, wist je dat….
Heeft ie t niet door? Niets meegekregen? Vraagt m’n moeder m; Je mag blijven, in NL, besef je dat? Antwoord m’n zoon laconiek: oh ja hoor. Maar er volgt meestal wel weer iets van m’n vader of het wordt ingetrokken, dus ach. En hij komt meteen met een tik tok verhaal, wist je dat…..
Heel bijzonder ook, m’n dochter, wie al de hele dag apte vanaf school, had dezelfde reactie. Ah ok, mooi. Voor hoelang dit keer?
Pfffff, nou ja, ik bevestig nog even aan mijzelf het volgende: We blijven hier! Ik ben trots op hen, maar vooral ook trots op mijzelf. Ik had hen niet mogen ontvoeren, en zeker geen 2x, maar het is het beste wat ik ooit heb kunnen doen voor hen. Weghalen uit een omgeving van mishandeling en narigheid. En ik zou het weer doen. Welkom in een fijne veilige omgeving, waar we verder kunnen, kunnen ontwikkelen. En kunnen groeien. En kunnen helen.
We willen door
Nu volgen er nieuwe stappen. Ze hebben traumatherapie nodig, waar hun vader niet voor wil tekenen. We willen op vakantie, maar hij geeft de paspoorten niet. We willen door, maar ik heb geen volledig voogdij, want ik ben nog steeds getrouwd.
Maar we gaan door met het nemen van nieuwe stappen. Met hulp van advocaten en scholen en gemeente en huisarts en familie en vrienden en werkgever. We zijn er nog niet, maar we komen er wel.
Ik ben SAM, geboren en getogen Amsterdamse, opgegroeid in de mooiste stad van het land. Veel gereisd en ook gewerkt in het buitenland. Heb dan ook onderweg de liefde gevonden en ook in het buitenland 2 prachtige kinderen mogen krijgen. Ik woonde in een dorp, een verandering na een hectisch en druk leven in de horeca en genoot van de rust. Na een aantal jaren begon ik de stad toch te missen en verloor ik mezelf beetje bij beetje. Cultuur verschillen werden ook steeds duidelijker door de jaren heen en we groeiden uit elkaar.
Nu terug in de grote stad, wel nog in het buitenland, m’n spullen gepakt, overnieuw aan het beginnen en zoekend naar een weg die voor iedereen fijn is. We zijn er nog (lang) niet, maar we komen er wel.
Lees ook de andere blogs van Sam
REAGEER OP DEZE BLOG