Ik ben een gelukkig mens. Vers gescheiden. Leuke kinderen. Een nieuwe liefde. En nog meer lieve kinderen. Ik heb een dak boven mijn hoofd. Nou ja, dat dak lekt door de vele regen. En mijn twee kinderen kunnen ook best vervelend zijn. De stap van twee naar vier kinderen maakt dat natuurlijk niet makkelijker. En na een scheiding volgt geen vrijheid, maar een gereguleerde continue stroom van overleg en afspraken. Financieel is het ook moeilijker geworden. De economie mag ook wel weer eens aantrekken. Het loopt nog niet echt storm.
En dan mijn nieuwe liefde. Alles gaat goed. Ze is lief, aardig, zorgzaam en bla, bla, bla, zonder perfect te zijn. Iedereen heeft wel wat toch? Ik waarschijnlijk ook maar wie zal het zeggen. De reacties op mijn nieuwe relatie (ik ben te oud om verkering te zeggen:-)) zijn wisselend. De meest steekhoudende vraag was of het niet te vroeg was. De minst steekhoudende was wat mijn ex er van vindt. Na het scheiden volgt over het algemeen ooit wel een nieuwe relatie. Dat dit gevoelig kan liggen, begrijp ik wel. Het hoort echter wel bij het elkaar loslaten na het verbreken van de relatie. Geen makkelijke stap, maar wel een noodzakelijke. Het niet loslaten van de ex kost je anders meer dan je lief is. Je houdt dan de negativiteit vast, terwijl de positiviteit al weg is. Ik zeg niet dat dit makkelijk is. Ik zeg alleen dat je geen keus hebt. Anders blijft de “Wet van behoud van ellende” je achtervolgen.
Maar er blijft wel wat achter. Iets wat ik niet kan wegduwen. Iets wat toch blijft hangen. Het kost me wat analysetijd. Ik lijk toch last te hebben van mijn ex-huwelijk. Ik kan dat het beste omschrijven als een soort allergische reactie. Op zich stellen de kleinigheden niet veel voor. Maar ik merk toch echt dat als p-te-p per ongeluk iets doet, ik snel geneigd ben licht te grommen. Niet letterlijk uiteraard, maar ik merk het toch. Als ik met p-te-p praat en we ongemerkt dit puntje aansnijden zeg ik het zelf. “Maar bij mijn ex …” En ik snap meteen wat er aan de hand is. Aan bepaalde gedragingen is door slechte ervaringen met mijn ex een negatieve stempel blijven zitten. Een Pavlov reactie, zeg ik maar. Een aangeleerde reactie. De oorsprong van de apenrots. P-te-p raakt me graag aan. Iets wat in de nadagen van mijn huwelijk alleen voor kwam om mijn aandacht te vragen. Mijn Pavlov reactie om vragend op te kijken krijgt niet de geprogrammeerde reactie van een vraag. Dus vraagt p-te-p na een tijdje wat er is. Een kleine verwarring ontstaat bij mij, omdat dit normaal gesproken mijn tekst was in een situatie als dit.
P-te-p en ik praten gelukkig veel en elk onderwerp wordt besproken. We kunnen er ook wel om lachen. Maar het is wel een serieuze kant van het scheiden. Hoeveel van je huwelijk neem je toch mee? Ik merk dat het toch meer is dan verwacht. Ik zal deze Pavlov reacties moeten afleren door open te staan voor de nieuwe situatie. De nieuwe ervaring toe te voegen en binnen te laten. Diep adem halen en het vooroordeel laten varen. P-te-p is niet gelijk aan mijn ex. En ik wil niet vergelijken tussen de twee, maar is dat mogelijk? Een groot deel van mijn referentiekader over hoe het is om getrouwd te zijn komt van mijn ex-huwelijk. Dus mijn nieuwe relatie los zien van die 17 jaar van mijn leven gaat denk ik niet lukken. Uitwissen gaat immers niet werken. En zo blijf ik al met al een student van het leven. Met 17 jaar ervaring in het huwelijk en toch geen, voel ik me soms weer 13. Nieuwsgierig waar dit toe gaat leiden.
REAGEER OP DEZE BLOG