Het is nu een jaar geleden dat mijn ex besloot om zonder mij verder te gaan. Dat is enerzijds gelukt, gezien onze scheiding. Aan de andere kant hebben we nu minimaal twee keer, maar regelmatig vaker dan dat contact. De zorg voor de kinderen maakt dat nodig. Het communiceren tussen mij en mijn ex is verbeterd, volgens mijn ex. Ik denk dat dit meer komt door de noodzaak. Als ik (of mijn ex) een vraag stel en er komt geen antwoord, dan zijn de gevolgen voor de ander. We hebben beiden geen excuses meer naar elkaar toe. Een huwelijk houdt je schijnbaar vast en nu moet er moeite gedaan worden.
Ik merk aan mijzelf dat de dynamiek bij mij nu ook anders is. Ik laat het nu allemaal veel meer los. Als antwoorden uitblijven, ga ik gewoon verder. Soms gaat dat mis en dat is dan een gevalletje jammer. En waar een afspraak met een arts vroeger eerst intern overleg vereiste, ga ik gewoon het medische proces in. Ik kan het gewoon plannen en mijn ex haakt aan, als dat kan. Bij het delen van het lief en leed bedenken we beiden wat we aan elkaar willen vertellen. De behoefte om alles te delen is er niet meer. En is ook niet nodig. Op dit moment houden beide kampen het verder rustig. De stellingen zijn ingenomen en door het ingebouwde gebrek aan wederhoor zal dit de definitieve opstelling zijn. Ik merk ook dat het me niet meer zo veel (meer) doet. Door het verwateren van het contact, neemt de impact van hun mening af. Dat men achteraf alle wijsheid heeft en het altijd al geweten heeft, zegt meer over hun vermogen tot eerlijkheid tijdens mijn vijftienjarige huwelijk, dan over mij.
En toch gaan we een nieuw ronde in. De tijd tikt rustig door en het moment van de eerste evaluatie van de gemaakte afspraken komt er aan. Bij het opstellen van de scheidingsdocumenten had ik een grote vinger in de pap. Ik neem juridische documenten snel en secuur door en ben gewend om afspraken duidelijk te verwoorden. De bemiddelaar heeft op een gegeven moment alles uitgelegd aan mijn ex. Met 2014 in het zicht is het echter nodig om de gemaakte afspraken te bezien en bij te stellen. Ook moeten we ruimte maken om nieuwe zaken te introduceren. Financieel hebben de afspraken niet voldoende budget opgeleverd en zullen we voor de kinderen moeten bijstorten. Ik ben voorstander van Artis en mijn ex denkt aan Monkeytown. P-te-p heeft als vriendin van mijn ex en mijn nieuwe partner het evenwicht ook anders gemaakt. In de praktijk loopt ze, tot ons genoegen, wat gaatjes dicht tussen mij en mijn ex. Hoeveel van dat gaat straks terug komen?
Ons ex huwelijk lijkt een nieuwe fase in te gaan. De vraag is of de getekende vrede stand gaat houden. Het zal een test worden of mijn ex en ik in staat zullen zijn om de beslissingen samen te nemen en of we het ook oneens kunnen zijn. En of we er in slagen eerlijk te zijn over de nieuwe stand van zaken en onze aandeel hierin. Wordt vervolgd….
REAGEER OP DEZE BLOG