Lessen trekken uit een echtscheiding

Intussen ben ik alweer een aantal jaren gescheiden. Ik heb veel tijd besteed aan mijn eigen aandeel in dingen en dat was nu en dan behoorlijk confronterend en nog niet zo gemakkelijk. Ik heb ervan geleerd en geaccepteerd dat ik niks kan terugdraaien of overdoen. Ik probeer te leven in het nu en gebruik te maken van eerdere ervaringen om herhaling van minder positieve situaties te voorkomen. Natuurlijk lukt dat niet altijd en dan heb ik wat tijd nodig om mezelf weer op te rapen en recht te zetten. Meestal duurt dat niet zo lang. Soms gebeurt er echter iets waaruit blijkt dat bepaalde patronen wel heel erg ingesleten zijn.

Zo duurde het na mijn echtscheiding een tijdje voordat ik zover was dat ik voor mezelf kon toegeven dat ik er nog steeds moeite mee heb om me te uiten als ik me ergens niet prettig bij voel. Ik kwam erachter dat die moeite voortkomt uit angst voor afwijzing, voor een breuk of wat dan ook. Ik besefte dat ik nooit werkelijk geleerd heb om ruzie te maken. Als ik al eens onenigheid had met iemand, was het resultaat vaak dat die ander wegliep of bleef zwijgen en zelfs in een compleet verbreken van het contact. Of het nu ging om iemand van wie ik dacht dat het een vriendin was of in een ander soort relatie. Hoe eenvoudig het ook klinken mag: ik realiseerde me dat je niet alleen met meerderen moet zijn om te praten maar dat hetzelfde geldt voor ruziemaken. Als de ander iets doodzwijgt, of negeert, of bagatelliseert, kan ik daar in mijn eentje weinig anders mee dan het vergeten óf erop terug blijven komen. En beiden werken op den duur niet…

Afgezien van het feit dat ik niet wist hoe ik op een constructieve wijze ruzie mag maken, wist ik evenmin hoe het voelt om het daarna weer goed te maken. En dan bedoel ik niet goedmaken door een halfslachtig ‘sorry’ waarvan ik vond dat ik het moest accepteren omdat er blijkbaar niets anders geboden kan worden. Het gaat er mij om dat dingen zonder voorbehoud maar wel met respect worden uitgesproken, niet vanuit verwijten maar vanuit het eigen gevoel, waarbij je elkaar laat uitpraten en echt luistert. Dan voel ik me in elk geval gehoord wat niet inhoudt dat de ander het met me eens hoeft te zijn. Wel dat er gezamenlijk gekeken wordt of er een oplossing gevonden kan worden waarin beiden zich kunnen vinden. Dan kan het zijn dat de gemoederen hoog oplopen en het nodig is een letterlijke time-out te nemen, inclusief de afspraak voor een tijdstip om het gesprek voort te zetten. En soms zal dat betekenen dat iets niet naar mijn liefste wens verloopt, of van die ander. Zolang daarin gezorgd wordt voor balans, zal de nog ingesleten angst voor ruziemaken verdwijnen. Ik ben voorzichtig begonnen met oefenen…

Jolanda