Het einde van mijn ellenlange scheidingsprocedure zou nu onderhand in zicht moeten komen. Het moment is helaas nog steeds niet daar. Omdat X weigert met mij om de tafel te gaan zitten en in goed overleg onze scheiding op financieel vlak respectvol af te ronden ben ik overgeleverd aan de rechtbank. En die heeft kennelijk mega veel van dit soort ‘klanten’ dus bedraagt de wachttijd gemiddeld een maand of 9. Die zijn inmiddels verstreken maar ik heb nog niets gehoord.
Intussen pols ik X zo nu en dan. Heel voorzichtig, met zijden handschoentjes stel ik de vraag of hij misschien alsnog de bereidheid heeft om met mij in overleg te gaan om zo de gang naar de rechtbank te vermijden. Hij regeert daarop op door te melden dat er zulke fundamentele verschillen in de uitgangspunten zijn dat hij niet ziet hoe we daar uit zouden moeten komen. Een week of wat later liet ik X daarom het volgende weten:
“Het sleutelwoord is een compromis. In ieder conflict liggen de standpunten (ver) uit elkaar. Maar dat betekent niet dat een oplossing dan per definitie is uitgesloten. Het valt of staat denk ik met de bereidheid om elkaar tegemoet te willen komen, geven en nemen en dan in het midden uitkomen. De uitkomst is dan voor beiden misschien niet ideaal of perfect, maar dan wel iets waar we zelf voor hebben gekozen en waar we mee kunnen leven.
Ik ben bereid om water bij de wijn te doen, met jou te kijken hoe we ondanks de verschillende uitgangspunten toch in het midden kunnen uitkomen. Maar dat heeft alleen kans van slagen als jij diezelfde bereidheid hebt”.
De vraag lijkt me vrij simpel. En een antwoordt formuleren is ook niet echt hogere wiskunde. Of je laat weten dat je daartoe niet bereid bent, of je zegt dat je dat inmiddels wel bent. Er is echter nog een derde optie. Gewoon niet antwoorden. We zijn inmiddels weer anderhalve maand verder en ondanks dat er zo nu en dan mailcontact is over de kinderen komt dit onderwerp niet meer ter digitale tafel.
Ieder ander zou daaruit concluderen dat iemand niet wil. En ik ben net als ieder ander, dus ja die conclusie heb ik inmiddels ook getrokken. Het is een kwestie van tijd dat er een zittingsdatum op de mat ploft. Aangezien ik al vier jaar onderweg ben, kunnen die paar weken of maanden er ook nog wel bij. Maar wat ben ik blij als ik straks kan zeggen: This is the End.
Olivia blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt. Ze blogt tweewekelijks voor ons.
REAGEER OP DEZE BLOG