De vorige keer liet ik nog weten dat ik had gereageerd op een huisje. Ondertussen heb ik te horen gekregen dat ik op de eerste plek zit en ik mag er kijken. Spannend… Zou het dan eindelijk zo ver zijn? Het huisje is mooi, met een leuke oppervlak en net opgeknapt. Grappig detail: het is een flatje uit 1967 maar ik ben toch pas de tweede huurder dan. Een leuk gesprekje gehad met een van de buren, het lijkt me echt een heel leuk flatje. Groot genoeg dat ik er prima met Sean en Eowyn kan wonen, maar niet te groot dat ik verdwaal als ze er niet zijn. Het zou echt ideaal zijn als ik het flatje krijg… Dus natuurlijk meteen reageren dat ik het flatje wil. Dat was weer papieren invullen en kopietjes maken. Daar ging weer een boom. Acceptatie formulier, loonstrookjes, GBA uittreksel..
Dat gaat ook een hele hoop veranderingen met zich mee brengen. Dan gaan we echt alles fysiek scheiden van elkaar. Het oude huis gaan we dan ook allebei verlaten, waar we toch 8 jaar samen hebben gewoond. Allebei een eigen bankrekening, allebei een eigen huis, allebei onze eigen rekeningen betalen. Allebei een eigen inboedel. Dat gaat er echt wel op inhakken. Dan is alles ineens echt tastbaar. Je neemt dan afscheid van een deel van de spullen die je een tijd hebt gezien en gebruikt. De gezamenlijke dingen zijn ineens niet meer gezamenlijk. Je verlaat dan het huis waar je 8 jaar lang hebt gewoond, leuke en minder leuke dingen hebt meegemaakt. Je verlaat het, zonder dat je echt ervoor kiest. Voer voor de psychologe dus. Elke maand heb ik een gesprek met haar over hoe alles nu gaat en hoe ik verder kan gaan met alles aanpakken en verwerken.
Meteen nadat ik bij de woningstichting aangaf dat ik het huisje wil, ben ik naar de bank gegaan om een eigen rekening te openen. Tot op heden hadden wij nog altijd onze oude gezamenlijke rekening, maar ik was het ondertussen wel zat dat Conny alles van mij kon bijhouden, dus dan doen we dat maar zo. Dan merk je toch hoeveel dingen je moet aanpakken bij een scheiding, zaken waar je niet bij stilstond, maar toch achteraf denk je: ja, natuurlijk…. Dan denk je alles al redelijk af te hebben, en dan komt er weer zoveel extra bij kijken. Maar het is wel lekker om zo toch weer even opnieuw te beginnen.
Dat alles heeft ook wel zijn invloed om mijn gevoel, omdat er weer zoveel op je af komt. Gelukkig heb ik een fijne psychologe die goed luistert en probeert te bedenken wat ik kan doen om alles weer goed te laten voelen. Hoe veel er ook is gebeurd in de laatste 2 jaar, het is niet zo erg dat ik er niet uit kan komen. En ondertussen ben ik al wel heel ver gekomen, hoewel ik nog wel een eind te gaan heb. Maar dankzij de psychologe kan ik wel inzien hoe ver ik al wel geklommen ben.
Het wachten op antwoord voor mijn huisje is toch wel spannend.. Er komt dan ook weer zoveel op je af. Andere buurt, andere buren, je weg weer vinden in de nieuwe buurt. Ik ga dan een dorp verder wonen, dus dat is dan wel weer even alles opnieuw ontdekken. Hoe dichtbij het is, als je er woont is het toch weer heel anders dan wanneer je er langs komt. Je wil natuurlijk ook dat je kinderen die buurt leuk gaan vinden. Gelukkig zijn er veel kinderen in de buurt en veel groen, en vlak achter de flat staat een leuk speeltuintje. En in de wijde omgeving is ook genoeg leuks te vinden om te doen met de kinderen.
Tussen alles door gaat mijn werk nog altijd door, en ben ik bezig om mooie foto’s te schieten. Echt een fijne manier om helemaal tot rust te komen. Iets wat ik nu zeker nodig heb, door alle spanningen. De psychologe en het fotograferen geven mij toch de noodzakelijke rust in mijn hoofd om goed voor mijn kinderen te zorgen en er helemaal voor ze te zijn. En mijn kinderen zijn toch echt de personen waar ik nu alles voor doe, zij zijn zo lief naar mij, dan kun je toch niks anders doen dan die liefde te beantwoorden….
Iain, 35 jarige alleenstaande papa in scheiding. Na de scheiding co-ouder van een zoontje en dochter. ‘Ik schrijf nu om mijn ervaringen te verwerken en om mijn (positieve) ervaringen te delen met anderen, over hoe ik de scheiding ervaar en mijn leven als alleenstaande papa tijdens en na de scheiding’.
REAGEER OP DEZE BLOG