Daar sta je dan ineens, als alleenstaande vader van 3 mooie dochters , de 50 al gepasseerd…..hoe nu verder ?
Mijn verhaal is niet uniek, vele vaders en moeders zijn mij al voorgegaan en zullen mij ook in de toekomst volgen…… Zal ik maar een begin maken mij voor te stellen ?
Ik was 38 jaar oud, woonde in een stad vlakbij Amsterdam , waar ik mijn hele leven gewoond had en ineens kwam ze in mijn leven. Een lieve mooie hartstochtelijke vrouw van 24 jaar oud, die al een dochtertje van 4 jaar oud had uit haar vorige relatie. Ze kwam helemaal uit Noord Brabant naar mij toe , nadat we 2 maanden met elkaar gebeld hadden …. Het was meteen raak die avond en nacht. Passie en verliefdheid streden om voorrang….. Zou ik dan eindelijk de vrouw van mijn dromen ontmoet hebben ?
De dagen en weken en maanden die volgden waren hemel op aarde , ik was ongelooflijk verliefd en mijn gevoel werd ook door haar gedeeld en beantwoord. We gingen samen op vakantie naar Frankrijk met de tent, wat waren we gelukkig. Het spatte er echt af.
In de zomer van 2002 gingen we met haar dochtertje erbij weer naar Frankrijk. Uiteindelijk werd de liefde zo sterk dat we besloten samen te wonen, in Brabant waar zij woonde. Die stap was een enorm grote stap voor mij, na 38 jaar vlakbij de grootste stad van Nederland gewoond te hebben , naar een dorpje in Brabant, mijn familie achterlatende ….
Mijn grote liefde werd zwanger en ons geluk werd alleen maar groter en intenser…. Totdat een paar dagen voor Kerst 2002 ineens de vliezen veel te vroeg braken ( 20 weken zwanger ) en ons eerste dochtertje doodgeboren werd in het ziekenhuis.
Een lange periode van rouw volgde, ontroostbaar waren we….. toch besloten we te trouwen in 2003 en probeerden weer zwanger te worden. Een aantal operaties en hormonenkuren verder lukte het ons toch weer zwanger te worden en in de lente van 2005 werd onze 2e dochter gezond geboren.
We waren ongelooflijk blij met ons lieve meisje. In 2007 werd onze 3e dochter geboren en weer waren we dolblij. In 2008 werd onze 4e dochter geboren….. toen werd het wel heel vol en druk in huis met alle gevolgen vandien…..
Vanaf 2011/2012 ging het moeizamer tussen mijn grote liefde en mijzelf. We hadden 4 dochters waarvan de oudste dus van een andere vader. De enorme drukte eiste zijn tol, mijn moeder werd ook nog eens doodziek, het ging minder op mijn werk, mijn grote liefde werd ontslagen (vond wel snel een nieuwe baan ) en 1 van onze dochters toonde erg autistisch gedrag…. Mijn moeder overleed, mijn grote liefde kreeg een ongeluk in het verkeer met als gevolg dat ze nooit meer kan rennen…. en 9 maanden na het overlijden van mijn moeder kreeg ik ineens te horen dat mijn lieve vrouw wilde scheiden…..
De scheiding werd er doorheen gedramd, ik wist niet wat me overkwam en kreeg een burn out.
De kinderen in paniek, vele verdrietige momenten, co ouderschap…. Raakte mijn baan kwijt door een grote reorganisatie, en mijn ex kreeg binnen 5 maanden na een scheiding alweer een nieuwe vriend…. ze ging meteen samenwonen ( tot groot verdriet van onze dochters )
Daar sta ik dan….. alleenstaande vader van 3 jonge dochters, die ik om de week mag verzorgen en liefde geven, mijn gezin weg, mijn vrouw weg, mijn moeder overleden, ver verwijderd van mijn familie, baan kwijt….. financiële zorgen, emotionele zorgen….. Hoe nu verder ????
Depressieve gevoelens steken de kop op…..
Sabine - 26 apr 2017
Het wat nu? Gevoel is intens herkebaar. Het enige advies wat ik je kan meegeven is het allemaal te ondergaan. Vechten tegen al deze gevoelens heeft geen zin. Zoek hulp bij een goede psycholoog( hypnotherapie heeft wonderen bij mij verricht). Op een gegeven moment zal je verdriet afnemen en je toekomstbeeld zal ook weer vorm gaan krijgen. Het is gewoon pittig, verrekte eenzaam soms, zeker als het niet jouw keuze is. Sterkte!
Eline - 26 apr 2017
Heftig verhaal, Amsterdam. Ook ik kan je alleen maar adviseren om dit noet in je eentje te verwerken, daarvoor is het te veel en te snel. Heel veel sterkte!
Amsterdam - Brabant - 27 apr 2017
Ik heb al hulp , 2 jaar lang , maar uiteindelijk moet je zelf met je eenzaamheid en verdriet omgaan . In mijn geval is er teveel en te snel gebeurd , hetgeen een enorme klap heeft opgeleverd die ik simpelweg , 2 jaar na dato , niet teboven ben gekomen . Onze 3 dochters zijn zeer gevoelig voor de nieuwe situatie , vertonen absurd opstandig gedrag , zijn volledig de weg kwijt , en missen hun veilige thuis situatie. Hulp is fijn maar lost de problemen van onze kinderen en vooral mijzelf vooralsnog niet op . Bottomline : ik mis mijn ex vrouw heel heel heel erg en mijn kinderen missen ons samenzijn. Verder kan ik er helaas niets over zeggen dat de pijn minder maakt
Sabine - 27 apr 2017
Het is intens verdrietig. Mijn kids hebben beide een therapietraject doorlopen (vanwege hun gevoeligheid) en hopen nog steeds dat we weer samen komen. Dat hoort bij kinderen denk ik Ik mis mn ex gelukkig niet. Ik heb ontzettend veel van me afgeschreven in blogs (niet hier) en dat geeft me heel veel rust. Ik hoop voor jou ook dat je er rust in gaat vinden. En de positieve kanten van het alleen zijn weer kan voelen.
Amsterdam - Brabant - 27 apr 2017
Sabine, ik zie helaas echt geen voordelen van alleen zijn, heb er niet zelf voor gekozen om alles alleen te moeten doen ... maar ja, dat zal elke gescheiden man of vrouw zeggen, het is alleen wel extra pijnlijk als je ex mega snel een ander vind en als je kinderen zo van slag zijn. Jouw kinderen hopen dat jij en je ex weer bij elkaar komen ? Dat doen mijn 2 jongste dochters ook constant. En eerlijk gezegd heb ik daar zelf ook een hele tijd op gehoopt , vergeefs... waar heb jij blogs geschreven als ik vragen mag ? En had jouw ex ook zo snel een andere vrouw of is het juist andersom in jullie geval ?
Thera - 28 apr 2017
Heftig verhaal A-B. Fijn dat je dat verhaal met ons wil delen. Goed om te horen dat je al hulp helpt. Je hebt er niet voor gekozen om alleen te zijn en je hebt bovendien heftige jaren vooraf gehad. Maar je bent nu wel alleen en daarmee moet je leren omgaan. Je ex kreeg 5 maanden na de scheiding een nieuwe vriend. Dat is snel, maar dat had ook 5 maanden voor de scheiding kunnen zijn. Dat gebeurt velen van ons. En daarmee moeten we ook dealen. Wat je nu je ex verwijt, deed ze jaren eerder ook met jou. Alleen zijn is wellicht iets wat zij niet kan. En 2 jaar is niet zo heel lang om een trauma te verwerken. En zeker niet al die trauma's die jullie hebben meegemaakt. Ik hoop dat je het hier een plaatsje kunt geven. Dat is belangrijk voor jezelf, maar vooral voor je drie dochters. Sterkte!!
Eline - 28 apr 2017
Krijgen je dochters ook hulp? Zo te horen hebben ze die hard nodig. En inderdaad, twee jaar is niet lang. Natuurlijk wil je graag dat je die knop om kunt zetten, maar er is geen draaiboek voor, geen reglement waaraan je moet voldoen. De een vindt na een paar maanden al weer zijn/haar nieuwe draai, de ander doet er jaren over. Een vriendin zei me wel eens: nu sta je middenin de taart en zie je de randjes niet. Zo voelt het op dit moment, hè? Alleen maar ellende om je heen, je kinderen die er zichtbaar onder lijden, en jijzelf ook. Je boosheid is begrijpelijk, maar toch zul je dat op een dag los moeten kunnen laten, hoe moeilijk en onmogelijk dat nu ook lijkt. Want boosheid en wrok vreten je op van binnen, kosten je bakken met energie en leveren je niets op. Pas als je daar een manier voor hebt gevonden, kun je op gaan bouwen. En dat is niet makkelijk, dat weet ik. Maar wel nodig.
Amsterdam-Brabant - 28 apr 2017
Thera, bedankt voor je reactie. Eline, jij ook natuurlijk, en ook Sabine bedankt. Misschien denken jullie dat ik heel boos ben , omdat die emotie makkelijk te herkennen is, maar geloof mij : ik ben vooral heel heel heel verdrietig en eenzaam sinds de scheiding . Onze dochters lopen alle 3 bij een jeugd therapeut , al langer dan een jaar inmiddels. Een heel groot probleem voor de kinderen blijft de nieuwe vriend van mijn ex. Er hebben inmiddels zich ook een aantal incidenten tussen de nieuwe vriend en onze kinderen plaats gevonden waardoor de jongste 2 zich niet meer thuis voelen bij mijn ex. En als ik dan constant vragen van mijn meiden krijg of ze vaker en langer bij mogen zijn , terwijl ik enorm aan mezelf twijfel als vader zijnde omdat ik nog zoveel verdriet en pijn heb , dan kan ik niet zomaar met hun wensen mee gaan. Ik zorg met enorm veel liefde voor mijn 3 dochters, ik vind het alleen wel erg zwaar emotioneel om OM DE WEEK 7 dagen lang voor mijn opgroeiende dochters te zorgen en ze daarna een week te moeten missen.... Het doet ook erg veel pijn als je kinderen wel naar hun moeder willen maar niet die nieuwe vriend willen zien door wat er gebeurd is de laatste maanden. Dat is niet mijn ding om op te lossen, dat is toch echt iets tussen mijn ex en haar nieuwe vriend. Wat ik me wel erg aantrek is dat dit de zoveelste keer is dat mijn ex dit pad zoekt. Toen ik haar leerde kennen in 2002 was ze net een jaartje weg bij de vader van haar eerste dochter en toen wij elkaar beter leerden kennen gingen we mega snel samenwonen en voor het krijgen van kinderen. Je zou toch denken dat mijn ex ( waar ik trouwens nog steeds van hou ) na haar eerste ervaring met een ex en een dochter wat wijzer geworden zou zijn en niet meteen na ons13 jaar durende huwelijk meteen weer een nieuwe relatie in te duiken ? Maar helaas is dat wel precies wat er gebeurde, binnen vijf maanden alweer een nieuwe relatie. Tja, ik ben daar gewoon erg gekwetst en verdrietig door. Vergis je ook niet dat als je binnen anderhalf jaar je moeder moet begraven, je vrouw ineens weg rent, de kinderen om de week kwijt bent en dan ook je baan kwijt ? Is het zo raar dat al die life events achter elkaar wel erg veel tegelijk is ? Misschien zijn vrouwen wel veel sterker dan mannen na een scheiding , ik geef toe dat ik , zelfs twee jaar na dato nog steeds kapot van ben. Sorry, thats me...
Eline - 28 apr 2017
Geen sorry nodig. Je bewandelt het juiste pad door hulp en een uitlaatklep te zoeken. Het is ook heel zwaar, dat erkent iedereen hier. Zo te horen heeft je ex veel moeite met alleen zijn, daar hebben meer mensen last van, en daar volgen niet altijd de beste keuzes uit. Je dochters zijn nog niet in de leeftijd dat ze zelf mogen kiezen waar ze willen wonen (dat mag bij mijn weten vanaf 12 jaar), dus je zult het inderdaad hiermee moeten doen, hoe moeilijk dat ook is. Hopelijk heeft hun moeder inzicht in hoeveel moeite ze hebben met haar vriend en houdt ze de contactmomenten tussen hem en jullie dochters beperkt. Maar wat je zegt, dat ligt buiten jouw macht, ook al zou je graag anders willen. Ik weet niet of vrouwen veel sterker zijn, er zijn sterke mannen en sterke vrouwen, net zo goed als dat er ook mannen en vrouwen zijn die verkeerde keuzes maken in hun leven. Ik weet wel dat iedereen vanuit zijn eigen perspectief vaak de juiste keuze probeert te maken, men gaat altijd voor het hoogste bod. Dat dat niet altijd voor iedereen gunstig uitpakt, is heel jammer, maar daar kun je weinig aan veranderen.
Amsterdam-Brabant - 28 apr 2017
Eline, helaas wil mijn ex juist niet de contactmomenten verminderen tussen onze dochters en haar nieuwe vriend, hij woont 12 van de 14 dagen bij mijn ex thuis, en gaat alleen naar zijn eigen huis als hij zijn eigen dochtertjes van 3 en 5 een weekend bij zich heeft maar dan gaat mijn ex vaak met onze kinderen zijn kant op . Dat is ook een groot strijdpunt momenteel, mijn dochters zijn bijna 9, 10 en 12 jaar oud en moeten nu verplicht met 2 meisjes van 3 en 5 jaar oud spelen , onze middelste dochter van 10 heeft me al een paar keer verteld dat ze helemaal geen zin heeft om met die kleine kindjes te spelen , maar dat haar moeder niet wil luisteren. Ik hoor dat alles aan en kan er helaas niets aan veranderen , maar denk er wel het mijne van. Kinderen van 10 en ouder hoeven toch niet verplicht te worden met meisjes uit de kleuterklas te spelen ? Maar ja, misschien zie ik het wel allemaal verkeerd. En wat kiezen betreft : nee, ook kinderen van 12 jaar en ouder mogen niet kiezen waar ze wonen , dat bepaalt de rechter . Je hebt pas een eigen keuze als je 18 bent als kind zijnde , alle jaren daarvoor bepaalt de rechter het, op basis van wat het beste voor het kind is. Ik schaam me er ook niet voor dat ik het soms ff niet meer zie zitten door de eenzaamheid..... maar we blijven hopen op betere tijden...
Sabine - 28 apr 2017
AB Ik heb ze prive staan. Wil je er wel een paar laten lezen. Ga onder je blog op fb wel een berichtje achterlaten. Dan kan je contact met me zoeken. Zal ik je wat meer van mijn verhaal vertellen of laten lezen.
Amsterdam-Brabant - 28 apr 2017
Sabine, ik heb je net een bericht gestuurd via FB messenger,..
Frances - 3 mei 2017
Hey Amsterdam-Brabant, wat een heftig verhaal. En je gevoel is heel herkenbaar. Het is het missen van het 1 zijn, het gezin, vrouw en kids. Het steekt dat ze al een ander heeft. Jij bent nog enorm in de wat nu en rouw fase. Probeer goede hulp te vinden. Misschien niet direct een psycholoog maar bijv een " Life coach" neem de ruimte voor je herstel. En als je je eenzaam voelt mag je me altijd bellen ( via redactie zijn gegevens bekend ) jij hebt me ook altijd gesteund tijdens mijn moeilijke periode. Liefs, Frances
Amsterdam - Brabant - 3 mei 2017
Dank je voor je lieve woorden Frances. Ik word wel een beetje gek van mezelf helaas, het is nu al bijna 2 jaar geleden dat mijn ex vrouw ineens met de mededeling kwam te scheiden, en ik ben nog steeds in shock, een enorme shock zelfs ...die maar niet voorbij lijkt te gaan... mis vooral mijn dochters, maar ook mijn ex vrouw, ondanks alles wat er gebeurd is. Ik zal wel in ontkenning leven en heb na mijn ontslag ook veels teveel tijd om over alles te piekeren en na te denken, uit te pluizen wat we fout gegaan zou kunnen zijn. De ergste pijn komt door de enorme snelle nieuwe vriend van mijn ex, maar ook door de zakelijkheid en empathieloosheid van mijn ex, maar misschien lok ik dat allemaal wel uit, ik weet het niet meer, zit er al een tijdje flink doorheen eerlijk gezegd.... vanmiddag ga ik naar mijn EMDR therapeut , waar ik al maanden bij loop. Ach, weet ff niet zo goed meer wat te zeggen, ben gewoon heel verdrietig. Misschien bel ik je wel eens......
Trish - 6 mei 2017
Jammer van die samenloop van omstandigheden. Er komt zoveel op je af en iedere situatie op zich heeft zijn tijd nodig om te kunnen verwerken. Je verlies van werk door reorganisatie heeft niets met jou te maken. Vaak vertrekken de personen waarvan men verwacht dat deze snel een andere baan kunnen vinden. Zie het als een uitdaging dat je nu iets kan zoeken wat beter bij jou past. Je ex vrouw hebben wat betreft de kinderen ook veel mee gemaakt. Wellicht is door slecht contact een reden dat jullie uit elkaar gegroeid zijn. Snel een andere man naar de scheiding LIJKT alsof ze haar gevoelens opsluit om niet meer gekwetst te voelen. Laat die partner van je ex los, steek er geen energie in. Je ex en je kinderen moeten zelf ondervinden hoe hij is. Door jou verliezen zul je waarschijnlijk ook een beschermingsmuur rond je gebouwd hebben. Niet piekeren wat je fout hebt gedaan. Piekeren is angst en is een slechte raadgever. Zoek dingen waar je blij van wordt en energie van krijgt... Werk stapje voor stapje weer aan jezelf. Een psycholoog is een zeer goede stap. Veel kracht toegewenst.
Amsterdam - Brabant - 7 mei 2017
Trish , Dank je voor je mooie woorden van troost . Het vele piekeren van mij bezorgt me helaas nog steeds slapeloze nachten, ik leef voor de week dat mijn kinderen weer een week bij me zijn, heb daar ook alle tijd voor nu ik ontslagen ben en nog een tijdje doorbetaald wordt. Maar ik voel me geen goede vader meer omdat ik zoveel verdrietig ben. Mijn kinderen merken dat en ik vind het een kwalijke zaak van mezelf dat mijn kinderen mijn verdriet voelen. Ze roepen constant dat ik dan ook maar een vriendin moet zoeken zodat ik weer wat vrolijker word , maar dan mag ik "net als bij mama " meteen die vrouw bij me laten wonen als de kinderen bij mij zijn, Dat is hun enige eis ;). Wel lief dat ze daaraan denken maar ik BEN nog niet toe aan een nieuwe vriendin, mijn hart STAAT daar nog lang niet voor open, de shock van de scheiding , het overlijden van mijn moeder en het ontslag , de zorgen over mijn financiële situatie en de snelheid waarmee mijn ex alweer die andere vriend heeft...al die zorgen bij elkaar worden me soms teveel. En ik wil vooral een goede vader voor mijn dochters zijn , ik wil ze laten zien dat je ook eerst rustig een scheiding kan verwerken ipv je meteen in een nieuwe relatie te storten. Ik hoop dat ik ze die boodschap kan overbrengen dat soms een langer periode van rust en rouw toegestaan is. Ik zal je eerlijk zeggen, ik ga af en toe eens met een vriend naar een grote discotheek , als de kinderen bij mijn ex vrouw zijn, en dan krijg ik eigenlijk best veel geflirt op me afgevuurd en vrouwen die me aanspreken etc etc etc....maar ik zal je ook eerlijk zeggen : het doet me niet zoveel. Mijn hart is nog vol met de liefde voor mijn ex vrouw, tevergeefse liefde, obsessieve liefde wellicht. Ik kan mijn ex maar niet loslaten qua gevoel en dat zal mijn ex vrouw wellicht ook wel aanvoelen. Dat vind ik heel vervelend van mezelf . Het blijven houden van mijn vrouw. Deed ik dat maar niet, zou mijn leven veel makkelijker maken. Maar ik maak me wel erge zorgen om mijn financiële toekomst en mijn toekomst als vader.
Tamara - 7 mei 2017
Ik zou vooral dat stuk over dat ze een nieuwe vriend heeft loslaten. Dat je je baan en moeder kwijt bent is vreselijk. Hoe groot is de kans dat je weer een baan vind? Ben je ook eenzaam als je kinderen er Zijn? En misschien kan je ex niet tegen alleen zijn en niet tegen de sleur en routine van een man en gezin? Je zal zien over een paar maanden is het uit. Ik denk dat ze een soort van vluchtgedrag vertoont Zie het zovaak in mijn omgeving....gescheiden mensen die zo snel een nieuwe relatie hebben en ook hun kinderen er snel in betrekken.
Amsterdam - Brabant - 7 mei 2017
Tamara , je hebt gelijk om te zeggen dat ik de snelle nieuwe vriend van mijn ex los moet laten. Heb de beste man ook nog nooit gezien. Ik heb daar totaal geen behoefte aan eerlijk gezegd. Tja, wie zegt dat het snel voorbij is ? Ze hebben elkaar april 2016 ontmoet ( volgens mijn ex dan ) en ze zijn nu dus al een jaar bij elkaar. De zomervakantie gaat hij ook mee met mijn ex en onze dochters , terwijl mijn 2 jongste dochters dat liever niet hebben , reactie van mijn ex : dan hebben ze pech gehad, hij gaat toch mee. Tja , daar valt geen normaal gesprek meer mee te voeren helaas . Gisteren moest ik mijn oudste dochter naar de ouders van die nieuwe vriend brengen omdat mijn ex daar ook was met onze andere 2 dochters, kreeg ik een uitnodiging om een taartje mee te eten daar thuis bij die ouders van die nieuwe vent. Heb die man nooit gezien en nu wordt ik uitgenodigd voor een taartje eten bij die ouders ? Snapt mijn ex vrouw nou echt niet dat dat veel en veel te pijnlijk voor me is ? Dus of mijn ex vrouw en die nieuwe man snel uit elkaar gaan ? Ik vraag het met af . Maar ook jij ziet dus in jouw omgeving vele gescheiden mensen die heel snel een nieuwe vriend of vriendin ontmoeten en meteen de kinderen betrekken ? Gaan die dan zo snel kapot die nieuwe relaties ? Ik heb geen idee, weet alleen wel dat ik het moet gaan leren loslaten , voor mijn eigen bestwil. Ik ben niet echt eenzaam als de kinderen thuis zijn bij me , maar ik moet toegeven dat ik wel eenzame buien heb en me soms best depressief achtig voel . Zeker als ik de meisjes in bed gelegd heb en dan de rest van de avond alleen ben en alleen naar bed ga snachts . Ik heb dat wel eens aan mijn ex vrouw verteld, dat ik me best erg eenzaam voel sinds de scheiding, kreeg ik als antwoord : dat hoef ik allemaal niet te weten. Over empathie gesproken..... mijn moeder is overleden aan de gevolgen van PARKINSONS , gelukkig heeft ze niet hoeven meemaken dat een paar maanden daarna mijn ex vrouw ineens wilde scheiden. Mijn baan kwijt..... het zat er helaas aan te komen, ook toen mijn ex en ik nog getrouwd waren in 2014 en een paar maanden in 2015 was er al sprake van dat er een grote reorganisatie aan kwam ... en helaas..... werd ik idd per november 2016 ontslagen , een jaartje na de scheiding dus. Er is 1 voordeel aan de scheiding , ik kan nu fulltime voor de kinderen zorgen , nou ja fulltime..... om de week een hele week. Ik krijg nog een paar maanden salaris doorbetaald, maar tegen het einde van het jaar houdt dat op en zal ik toch echt een baan moeten vinden, op mijn 53e als alleenstaande vader van 3 jonge dochters, geen makkelijke opgave helaas. Maar eerlijk gezegd zou ik het qua energie nu niet eens aan kunnen een baan te hebben.... de futloosheid en eenzaamheid maken me soms radeloos....en toch blijf ik doorzetten, ondanks alle tegenslagen en gek makende eenzaamheid....
Trish - 7 mei 2017
Je bent idd niet toe aan nieuwe relatie en zeer duidelijk dat je nog zielsveel van je ex houdt. Je kinderen willen ook graag hun oude vader zien ipv pieker figuur. Zorg dat je ex en je kinderen je drijfveer zijn; laat die krachtige man zien die je verborgen houdt. Je moet haar kunnen beschermen wanneer het nodig is, maar moet je eerst zelf goed in je vel zitten. Soms moet men even een eigen weg in slaan om zo krachtiger te kunnen worden. Jou les om te zien dat je zelf alles kunt overwinnen, als je maar wilt. Je kiest zelf wanneer je hier doorheen gaat. Tussen jullie hoeft het niet klaar te zijn, maar dan moet je (hard) aan jezelf werken. Laat die sterke man zien waar ze verliefd op is geworden... als jullie voor elkaar voorbestemd zijn, zullen jullie elkaar terug vinden. Gun even dat rust moment zodat zij ook kan groeien. Ik snap je pijn met die nieuwe vriend, maar dat hoort bij haar les. Blijf jezelf en acht geen energie aan die vent. Heb vertrouwen dat je ex haar les leert. Je angst maakt je eenzaam... Weet ook dat je niet alleen bent....er wordt naar je geluisterd... nu ben jij aan zet
Amsterdam-Brabant - 7 mei 2017
Mooie woorden Trish, Helaas geloof ik niet dat mijn ex vrouw en ik ooit nog bij elkaar komen. Ik zou meteen JA zeggen , maar het gaat nooit meer gebeuren , daarvoor is er veel teveel gebeurd inmiddels. Mijn ex is verliefd geworden op die nieuwe vriend van haar en elke keer als we elkaar spreken blijft ze maar over die man doordrammen. Hij interesseert me gewoon totaal niet. Het doet veel en veel teveel pijn om daaraan te denken. Maar mijn ex en ik ? Ik vind het vreselijk om te moeten zeggen maar hoe sterk ik ook word, we komen nooit meer bij elkaar, ze is al 2 jaar lang kei en keihard naar mij toe en laat geen enkele emotie meer zien. Het is voorbij :(. Voorgoed :(
Nick - 8 mei 2017
Jeetje Amsterdam-Brabant, wat een verhaal. Helaas erg herkenbaar. Mijn ex vrouw trok anderhalf jaar geleden de stekker uit ons huwelijk en had gelijk al een nieuwe vriend. Ze liet mij vallen voor iemand die ze via internet had leren kennen en die ze in het echt zelfs nog nooit had ontmoet (hij woonde toen niet in Nederland). Een enorme vechtscheiding volgde door alle emoties. Enkele weken na onze breuk vertelde ze mij dat ze hem al beter kende dan mij (we zijn 13 jaar samen geweest) en dat ze hem als nieuwe vader voor de kinderen zag. Ook wilde ze langs de grens gaan wonen met de kinderen om vlak bij hem te zijn. Ik voelde mij tot op het bot vernederd en bij het grofvuil gezet. Van de een op de andere dag was ik mijn maatje kwijt. Het voelde alsof ze overleden was, totaal onbereikbaar voor mij. Eerlijk gezegd denk ik zelf dat zo'n situatie moeilijker is dan iemand verliezen door overlijden. Een overlijden kun je op een gegeven moment een plekje geven en je weet dat je die persoon niet meer kan spreken. Maar als je iemand zo verliest waar je wekelijks mee geconfronteerd wordt, dan doet dit erg veel pijn. Net als jij ben ik ook nog steeds kapot van verdriet. Ik word er mee wakker en ga er mee naar bed, er is geen dag dat ik niet aan mijn ex vrouw denk. En ja, ik hou nog steeds zielsveel van haar. De laatste maanden hebben wij een heftige periode doorgemaakt waardoor we gedwongen meer contact met elkaar hebben gehad. Soms zelfs meerdere keren per week. Daardoor zijn mijn verliefde gevoelens inmiddels ook weer terug. En dat is klote, heel erg klote. Want ik weet dat het nooit meer wat zal gaan worden tussen ons. Niet omdat ik dat niet wil maar omdat zij dat niet wil. Ik zou er persoonlijk alles voor over hebben om ons nog een kans te geven. Ik vind dat wij het verdienen en dat ons gezinnetje het verdient. Ondanks alles wat er gebeurd is. Zoals je zult begrijpen kan ik je niet helpen met tips of advies want ik weet het zelf ook niet. Maar als je wilt kunnen we wel contact leggen. Misschien helpt het iets als we een keer als ervaringsdeskundigen met elkaar praten.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Nick , jouw verhaal lijkt ongelooflijk veel op mijn verhaal idd . Net als jij hou ik ook nog zielsveel van mijn ex vrouw . We wonen ook binnen 1 km van elkaar maar ik "durf" niet bij haar huurhuis langs te gaan omdat die snelle nieuwe vriend daar ook 12 vd 14 dagen woont inmiddels , en ik ga nog steeds kapot aan verdriet als ik eraan denk hoe snel ik vervangen ben . Ook ik ben , net als jij , 13 jaar getrouwd geweest en ook bij mij was het plotsklaps voorbij , weg dromen van oud worden met de kinderen . En net als jij word ook ik dagelijks verdrietig wakker omdat ik mijn ex zo erg mis . Hoe vaak heb jij de kinderen bij je thuis ? Heb jij co ouderschap ? Je weet dat je ex niet zomaar verhuizen kan als jullie co ouderschap hebben ? Zo'n verhuizing houdt de rechter vaak tegen namelijk bij co ouderschap . Weet jouw ex vrouw dat je nog zielsveel van haar houdt ? En kunnen jullie daarover praten met elkaar of houdt ze dat tegen ? Wat vinden jullie kinderen ervan dat hun moeder zo snel een andere man heeft gevonden ? En woont hij dan al bij je ex of dat toch niet ? Mijn kinderen hebben grote moeite met het feit dat die nieuwe vriend al zo snel in huis kwam wonen bij ze. Onze oudste dochter heeft zich erbij neer gelegd en vind hem wel aardig , mijn jongste 2 dochters hebben er hele hele grote moeite mee . En ik kan er niets aan veranderen helaas . Ja , ik ben het met je eens dat een overleden partner minder pijnlijk kan zijn omdat je er niet dagelijks of wekelijks nog te maken hebt . Ik heb minder moeite met het overlijden van mijn moeder in 2014 dan met de scheiding , als ik eerlijk ben . Natuurlijk kunnen we eens praten met elkaar , de vraag is hoe we in contact kunnen komen met elkaar zondet dat iedereen op de site meteen onze echte namen etc weten ...
Nick - 8 mei 2017
Ja daarom herkende ik er ook zo veel in, ik voel jouw pijn. Sinds onze breuk wonen mijn jongste 2 kinderen bij mijn ex en de oudste 2 bij mij. Om het weekend hebben wij de kinderen. Toen ze bij mij weg ging, ging ze bij haar ouders in wonen. Dat is zo'n 60km hier vandaan. Inmiddels heeft ze sinds kort haar eigen huis hier in de buurt (<10 km). Aan de ene kant geeft dat wat meer rust omdat er dan wat meer mogelijk is met de kinderen wat eerder niet mogelijk was gezien de afstand. Aan de andere kant geeft het onrust want sinds kort woont ze samen met die jongen. Iedere keer weer als ik het dorp in ga ben ik bang om hun tegen te komen. Voor het brengen/halen van de kinderen hebben we nu afspraken gemaakt dat hij zich niet laat zien. Dat voegt niks toe en zorgt alleen maar voor ellende aan de deur. Mijn ex weet dat ik nog zielsveel van haar hou ja, dat heb ik haar een paar maanden geleden nog verteld. Maar voor haar maakt het geen verschil, ze is er klaar mee. De kinderen vonden het in eerste instantie erg moeilijk dat zij gelijk een nieuwe vriend had, inmiddels zijn ze er aan gewent en gaat dat contact geloof ik wel goed. Voor zover dat kan dan want hij spreekt geen Nederlands. Maar wat je al aangeeft; je kunt er niks aan veranderen. Hoe graag je ook zou willen. Voor wat betreft contact, ik ben ook blogger ook deze site. De redactie heeft mijn email adres. Wat mij betreft mogen ze deze gewoon aan je doorgeven, dan kunnen we daarna desnoods via messenger of zo ff contact hebben.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Nick, jullie hebben zelfs 4 kinderen samen , waarbij 2 bij haar wonen en 2 bij jou ? Missen de kinderen jullie samenzijn niet erg en missen ze het niet heeeeeeeel erg dat ze niet alle 4 bij elkaar kunnen zijn ? En dan komen om het weekend de 2 andere kinderen naar jou of naar je ex toe ? Jeetje wat een gedoe zeg , weer een typisch voorbeeld van een scheiding waarbij de kinderen uit elkaar gerukt worden . Vreselijk om te moeten zien, in combinatie met je eigen pijn van het missen van je ex. Jouw ex vrouw is dus helemaal klaar met jou. Ik zou zeggen : JOIN THE CLUB :( En sinds kort woont je ex in een dorp , samen met haar nieuwe vriend , en 2 van jullie kinderen ..... begrijp heel goed dat je bang bent om die 2 samen te zien winkelen ofzo , ook ikzelf ben daar bang voor maar het is godzijdank nog niet voorgekomen .... ook IK heb mijn ex verteld dat bij overdrachten etc ik die nieuwe man NIET wil zien , het is veels te confronterend en te pijnlijk om je ex vrouw bij een supersnelle nieuwe vriend te zien. Want niet HIJ is bij alle bevallingen van de kinderen geweest, niet HIJ is degene die snachts met de baby's door het huis heeft gewandeld om ze rustig te krijgen, niet HIJ heeft de luiers verschoond, of de eerste woordjes of het eerste lopen van de kinderen meegemaakt. Dat geldt dus ook voor jou, toch ? Sommigen op dit forum zeggen dat deze nieuwe liefde een VLUCHT is van onze ex'en..... zou kunnen, maar misschien blijven ze ook wel lang bij elkaar. In ieder geval is het heel pijnlijk te zien hoe snel sommige ex partners op zoek gaan naar een vervanging, ipv alle energie te stoppen in het redden van het huwelijk. Ik vraag hierbij de redactie om mij ff jouw naam / mail adres privé door te geven zodat we eventueel kunnen mailen ofzo met elkaar. Ik wens jou ook veel sterkte met alles ! En wellicht tot binnenkort ;)
Eline - 8 mei 2017
Wauw. Een overleden partner kan minder pijnlijk zijn omdat je er niet meer dagelijks mee wordt geconfronteerd? Je vergelijkt het met de dood van je moeder? Oef zeg. fijn, zoveel empathie voor mensen die hun partner hebben verloren. Jij kiest er zelf voor om te blijven hangen in je verdriet, je ex heeft je veel pijn gedaan maar nog houd je nog zielsveel van haar. Dat is jouw eigen keuze. Je kunt er ook voor kiezen om het leven bij de hoorns te pakken en jezelf weer op te bouwen zonder je ex. Iemand wiens partner is overleden heeft alle recht er dagelijks om te rouwen, ook al zal het mettertijd een plekje krijgen. Ik heb het van dichtbij meermaals meegemaakt hoeveel verdriet het kan geven. Ik sta werkelijk versteld van je uitspraken.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Eline, leven en laten leven. Ik ben uit een enorme liefde getrouwd, jij uit een zoektocht naar veiligheid. Iedereen maakt zijn eigen verdriet mee en gaat daar op zijn / haar manier mee om. Jij mist je ex niet , ik mis mijn ex wel. Ik mis ook mijn moeder , en toch voelt dat anders. Mijn moeder was erg ziek , had dagelijks veel pijn, is uiteindelijk gestorven aan de gevolgens van PARKINSONS. Ik zal haar altijd blijven missen, ze was heel speciaal voor mij. En toch is er ook een gevoel dat ze nu geen pijn meer hoeft te hebben, haar leven was klaar. Ik oordeel niet dat mensen die hun partner minder verdriet hebben dan Nick of ikzelf , wie ben ik om te oordelen hoe verdrietig mensen zijn die hun partner ineens verliezen door een ziekte of een ongeluk ? Het is een andere soort pijn . Waar Nick, ikzelf en anderen vooral last van hebben is dat we heel verdrietig zijn omdat we onze ex missen en we daardoor een stuk van ons leven zijn kwijtgeraakt, maar ook onze ex grote liefde vaak weer moeten ontmoeten vanwege de kinderen. Dat is een heel speciaal gevoel van verdriet , en die constante confrontatie met de ex man of ex vrouw kan extreem veel pijn veroorzaken. Daarom snap ik de opmerking van Nick ook heel goed, dat een overleden partner anders zou kunnen aanvoelen dan een gescheiden levende ex partner die je constant moet ontmoeten om over de kinderen te praten. Als je die link niet kan leggen dan hoef je ook niet te reageren op mijn blog. Vrijheid blijheid qua menings uitingen , we hoeven niet ons gelijk te halen. Dat is nergens voor nodig. Jij hebt zelf de keuze gemaakt te scheiden , je verkeert in een totaal andere situatie dan oa Nick en mijzelf. Jij hebt ZELF die keuze gemaakt verder te gaan zonder de vader van je 3 zoons , terwijl Nick, Christine , ikzelf en vele anderen NIET zelf die keuze gemaakt hebben en van de ene op de andere dag van de hemel in de hel belanden. Niet iedereen gaat na een scheiding meteen naar LEXA of Tinder of andere dating sites. Er zijn ook mensen die nog veels teveel van hun ex partner houden om meteen weer allerlei andere potentiële partners te ontmoeten. Dus svp : als je het niet eens bent met onze meningen, ga die dan niet op mijn blogs plaatsen .... dus leven en laten leven .
Eline - 8 mei 2017
Bla bla bla. Sorry hoor, maar je bagatelliseert het verdriet van heel veel mensen. Ieder heeft zijn eigen verdriet maar volgens jou heeft iemand die weduwe/weduwnaar is geworden, het stukken makkelijk. Bah.
Kim - 7 feb 2020
Zo wat een reactie. Dit ken ik heel goed. Ik ben 6 jaar gelden verlaten door mijn man, wat een periode en nog. Veel mensen om mee heen hebben zelf de stekker uit hun huwelijk getrokken en hebben inmiddels een nieuwe partner. Met hun kan ik niet praten, ze reageren zoals Eline en ik heb meer afstand genomen hierdoor. Je komt niet tot elkaar! Dus leven en laten leven.
Eline - 8 mei 2017
En dit is een openbaar forum, hetgeen wil zeggen dat iedereen hier mag reageren.
Eline - 8 mei 2017
Waar is je zelfreflectie? Waar is je zelfinzicht? Ik zie je enkel 20 keer hetzelfde verhaal afsteken, ik zie nergens enige empathie, alleen mensen die in hetzelfde schuitje als jij zitten krijgen een 'oh, jouw verhaal lijkt heel erg op het mijne'. Alles trek je naar je eigen situatie toe. Alle vrouwen worden door jou hetzelfde beoordeeld. Alle kinderen zijn zielig als ze gescheiden ouders hebben. Alle mensen die gaan daten zijn egoïstisch. Dat is wat je hier verkondigt. Well, guess what: er is een wereld buiten jouw bubbel. Het zou je sieren als je je daar eens in zou verdiepen voordat je anderen zo wegzet.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Eline, misschien is het beter als je niet meer reageert op mijn Posts en blogs. Ik wens je veel succes met je vele dates. Het ga je goed
Eline - 8 mei 2017
Dat bepaal jij niet, of ik wel of niet reageer. Jij stelt mij allerlei vragen, ik stel jou er ook een paar en dan mag ik niet reageren? Zo werkt het niet. Waarom doe je niets met wat er tegen je gezegd wordt?
Eline - 8 mei 2017
Stel, iemand had hier geschreven: 'Ik ben mijn vrouw verloren. Na twee jaar ben ik daar nog steeds niet overheen, we hadden zo'n mooi huwelijk.Mensen die gescheiden zijn, hebben het een stuk makkelijker. Voor hen heeft het een reden waarom ze uit elkaar zijn gegaan, zij kunnen het afsluiten. Ik niet. Ik moet elke dag leven met de pijn'. Zou jij dan ook niet vinden dat jouw verdriet wordt weggezet als minderwaardig? Dat jij je maar aanstelt? Dat is namelijk wat je doet met mensen die een partner hebben verloren. Waar is je inlevingsvermogen?
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Eline, als een weduwe of weduwnaar vreselijk veel verdriet heeft om zijn/haar overleden partner dan is dat een enorme , zware en diepe pijn. Je kinderen moeten opvoeden in je eentje, zonder je overleden partner lijkt me vreselijk om mee te maken. Ik zal de laatste zijn die dat verdriet en die pijn bagatelliseert. Ik zei alleen dat ik de reactie van Nick mij goed kon voorstellen. Verder weet ik helaas zelf wat het is om vrijwel gelijktijdig een dierbare te zien overlijden en je eigen huwelijk zien stranden. Ik ben binnen 9 maanden tijd mijn moeder en mijn vrouw verloren. 2 rouw processen ineen. Dus ik weet helaas ALLES van rouw op verschillende manieren.
Nick - 8 mei 2017
Hoi Eline, het spijt mij als ik je gekwetst heb met mijn uitspraak (ik begon er over). Het was niet mijn bedoeling om het verdriet van een overlijden te bagatelliseren. Absoluut niet. Ik deed deze uitspraak omdat je vaak hoort dat een scheiding wordt vergeleken met een rouwproces qua gevoel en emoties. Ik heb beiden meegemaakt en voor mij persoonlijk is het inderdaad gevoelsmatig ongeveer hetzelfde proces waar je doorheen gaat. Wat het voor mij persoonlijk lastig maakt is dat ik nog steeds vaak te maken heb met iemand waarover ik aan het rouwen ben. Ze leeft gelukkig nog (god zij dank). Als je rouwt heb je ook vaak allerlei vragen en dingen die je nog wilt zeggen. Bij de persoon die overleden is weet ik dat ik niks meer kan vragen en kan zeggen want die persoon is er helaas niet meer. Maar mijn ex is er nog wel en toch kan ik geen dingen meer vragen en zeggen, omdat zij er simpelweg niet op zit te wachten. Dat is voor mij het verschil dat het zo moeilijk maakt. Uiteraard begrijp ik dat ik verder moet met mijn leven en het is ook niet dat ik het niet probeer maar het is verdomde moeilijk.
Nick - 8 mei 2017
Ja, de kinderen missen het samenzijn heel erg. Dat geven ze regelmatig aan, zowel bij mij als bij mijn ex vrouw. Samen zijn in de zin van broertjes en zusjes bij elkaar maar ook als gezin bij elkaar. Helaas is er geen andere oplossing maar nu mijn ex dichterbij woont zijn we wel bezig om te kijken naar andere mogelijkheden. Co-ouderschap gaat niet lukken omdat we nog steeds in 2 verschillende dorpen wonen en zij zelf geen vervoer heeft. We zijn wel aan het kijken of we bijvoorbeeld de woensdag middag kunnen gebruiken om de kinderen wat vaker te zien en de kinderen wat vaker bij elkaar te laten zijn. Dat zal hopelijk iets helpen maar linksom of rechtsom; de kinderen groeien toch grotendeels apart van elkaar op. In de weekenden zijn de kinderen gelukkig wel altijd bij elkaar, dat hebben we bewust zo gedaan. Ik begrijp je gevoel richting de nieuwe vriend, ik heb precies hetzelfde. Hij gaat nu vadertje spelen over mijn kinderen en ziet mijn jongste 2 kinderen zelfs meer dan ik. En dat doet pijn want het is mijn taak om voor mijn kinderen te zorgen en ik heb er niet voor gekozen om geen full-time papa meer te kunnen zijn. Dit is me overkomen en ik ben in een leven gepushed waar ik niet voor heb gekozen. Ik dacht in het begin ook dat het een vlucht was van mijn ex maar toch zijn ze alweer een tijdje samen. Maakt ook verder niet uit want het veranderd toch niks als ze nu uit elkaar zouden gaan. Het brengt ons in ieder geval niet meer samen vrees ik.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Nick, je verwoordt het heel mooi. Jij hebt er niet voor gekozen om geen fulltime papa meer te kunnen zijn. Jij hebt er niet voor gekozen dat jullie 4 kinderen gescheiden van elkaar moeten opgroeien . Mijn hart breekt serieus als ik aan je kinderen en jou denk, vooral ook omdat ik door mijn eigen situatie me in jouw schoenen en van je kinderen kan verplaatsen. Jij hoort dus ook vaak van je kinderen dat ze het samenzijn erg missen , het samen zijn van hun vader en moeder , EN het samen opgroeien. Ik begrijp heel goed dat er geen goede keuze is qua verdeling van de kinderen als je 4 kinderen samen hebt en je niet vlak bij elkaar woont in dezelfde stad. Maar wat vreselijk voor jullie kids , gescheiden van elkaar opgroeien, je zal me misschien een zeurpiet vinden ....maar ik vind ook bij jullie de kinderen het allergrootste slachtoffer van de scheiding. En natuurlijk JIJ als vader zijnde en ex geliefde van je ex vrouw..... je wordt er niet vrolijker van denk ik ? Veel mannen denken dat het een vlucht van hun vrouw is als ze ineens weg willen en heel snel een andere partner vinden , of andersom bij mannen die ineens een andere vrouw zoeken tijdens en kort na een scheiding ..... en vaak gaat het uiteindelijk ook fout bij samengestelde gezinnen.... heeft de vriend van jouw ex ook kinderen of is hij nog kinderloos ? Is er voor jullie geen mogelijkheid om de 4 kinderen SAMEN te laten zijn , dus een week samen bij je ex vrouw en een week samen bij jou ? Ik vind het hartverscheurend als kinderen gescheiden moeten opgroeien. En ja , ik begrijp de problemen omdat je ex geen vervoer heeft, maar is dat het probleem van jullie kinderen ? Dat mag ze zelf oplossen, zij wilde weg, zij wilde een andere man, mag ze ook zelf voor ander vervoer zorgen, sorry, klinkt bot en hard maar ik meen het wel. Even kort over mijn situatie : de nieuwe vriend van mijn ex vrouw, die dus al 12 van de 14 dagen bij mijn ex woont, heeft zelf 2 dochtertjes van 3 en 5 jaar oud die hij maar een weekend per 2 weken mag zien. Mijn ex vrouw heeft ook nog een dochter uit een eerdere relatie , die inmiddels 20 is en ook nog bij haar moeder woont. Zie je het voor je ? Een dochter van 20 van een andere vader , 3 dochters van 12,10 en 8 jaar van ons samen , en 2 dochtertjes van 3 en 5 van de nieuwe vriend van mijn ex vrouw. Hoe ingewikkeld wil je een nieuwe relatie maken ? Een samengesteld gezin van 6 dochters,variërend van 3 jaar oud tot 20 jaar oud ? Ik vind het persoonlijk echt vragen om grote problemen.... Ondertussen heb ik jouw mail adres gevraagd aan NIEUWE STAP , dus hopelijk krijg ik binnenkort een reactie, dan kunnen we eens verder spreken apart van het forum. Jij ook heel veel sterkte met alles, en wellicht kunnen we elkaar tot steun zijn .
Eline - 8 mei 2017
Wat fijn dat je op zoveel gebieden expert bent. En nu ben ik er wel klaar mee.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Waar komt die agressie bij jou vandaan Eline ? Ben jij een ouder en je man en je baan kwijt geraakt binnen anderhalf jaar ? Ik heb je nog geen enkele keer horen zeggen : wat erg dat je moeder kort voor je scheiding overleed, weet je wel zeker dat je zelf empathisch vermogen hebt ? Vind je erg kort door de bocht reageren, jammer dat je zo slecht tegen kritiek kan.
Nick - 8 mei 2017
Klopt AB, de kinderen zijn de grootste verliezers. Zij hebben er al helemaal niet voor gekozen. De nieuwe vriend van mijn ex heeft zelf geen kinderen. Hij is ook pas 22 (10 jaar jonger dan mijn ex). Er is helaas geen andere mogelijkheid dan deze, praktisch gezien. De kinderen gaan ook in aparte dorpen naar school/opvang en mijn oudste zoon gaat met speciaal vervoer naar school omdat hij autistisch is. Dat valt allemaal gewoon niet te regelen met 2 huizen helaas. Als dat wel had gekund, dan had ik dat zeker gedaan. Sterker nog, ik heb het voorgesteld. Maar het blijkt gewoon echt niet mogelijk te zijn. Ik zie in jouw verhaal hoe complex de situatie nu is ja, jezus. Ik kan me er echt helemaal niks bij voorstellen en ik zou dit persoonlijk ook echt niet willen. Voelt gewoon onnatuurlijk. Daarom heb ik er ook voor gekozen om single te blijven. Zit er gewoon niet meer op te wachten om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Ik was verdomme klaar en had alles op de rit. We hadden net 2 jaar een koopwoning, een mooi gezin, ik had een goede baan, etc. Alles waar ik keihard voor heb gewerkt de afgelopen 13 jaar was ineens voor niks geweest. Ik moet er niet aan denken om weer helemaal bij 0 te moeten beginnen. Iemand weer opnieuw leren kennen en dealen met de bagage die je waarschijnlijk samen hebt. Misschien dat zij ook kinderen heeft uit een mislukt huwelijk ... lijkt me verschrikkelijk. Natuurlijk zou ik aan de hele kant graag mijn leven willen delen met iemand want bottom line zit je toch maar alleen op de bank 's avonds. Maar dat weegt niet op tegen het nadeel van weer helemaal opnieuw moeten beginnen. Mijn belofte "tot de dood ons scheidt, in voor- en tegenspoed" is heilig voor mij, ik heb die belofte nooit gebroken. En ik zal hem ook nooit breken. Er is maar 1 vrouw die ik wil maar die is onbereikbaar. Ik realiseer mij ook dat ik nooit meer zo veel van een andere vrouw zal kunnen houden, daarvoor is er simpelweg te veel gebeurd en ben ik te veel beschadigd. Ik ben er op een harde manier achter gekomen dat niets voor altijd is en dat heeft mijn vertrouwen ernstig beschadigd. En ik wil ook een ander niet opzadelen met mijn wantrouwen, dat is niet eerlijk. Ik zal eerlijk zeggen dat ik in de tussentijd wel een vriendin heb gehad maar dat was voor korte duur. Het lukte mij gewoon niet om mijn hart open te stellen en daarin ben ik ook eerlijk geweest. Het voelde als vreemd gaan gek genoeg. Klinkt gek maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel. Het moeilijkste is nog wat ik mij realiseer dat ik zelf mijn huwelijk naar de klote heb geholpen. Omdat ik zo gefocussed was op carrière maken en vaak lange werkdagen maakte voelde mijn toenmalige vrouw zich alleen. Ik was veel onderweg en had vaak naast een werkdag nog ruim 4 uur reistijd. Dit alles deed ik om er voor te zorgen dat mijn gezin het goed had. Ik verdiende goed in deze baan en vond het mijn verantwoordelijkheid als kostwinner (mijn vrouw werkte niet) om er voor te zorgen dat ze het goed hadden. Als ik toen had geweten welke prijs ik er voor had moeten betalen dan had ik hele andere keuzes gemaakt in het leven. Maar het is te laat en ik heb het zelf verkloot. En daar betaal ik iedere dag de prijs voor ...
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Nick, ik heb je laatste post helemaal gelezen, wat een intens verdrietig verhaal voor zowel jou als je kinderen, en je voelt je nog schuldig ook aan de scheiding omdat je zo hard werkte en je vrouw zo vaak alleen was thuis met de kinderen ? Je klinkt zeer altruïstisch , een hardwerkende man die alles voor zijn gezin deed , 4 kinderen kosten erg veel energie van jullie beiden als ouders. Je voelt je schuldig , maar er moest toch ook geld binnen komen , zeker omdat je ex vrouw niet werkte en thuis bij de kinderen was ? En je geloofde heilig in de huwelijks eed , tot de dood ons scheidt, en in voor en tegenspoed. Je had een tweelingbroer van me kunnen zijn. Ook dat je schrijft dat je nooit meer op deze manier zal kunnen houden van een andere vrouw....dat komt me zeeeeer bekend voor. Als je je hart verloren hebt aan een vrouw, met wie je ook nog meerdere kinderen krijgt dan kan dat liefde voor altijd zijn. Vaak zijn mannen ook erg romantisch , een aantal mannen die ik ken tenminste wel.... misschien is je vrouw af geschrokken omdat je haar op een voetstuk plaatste ? Het kan van alles zijn, en om dan in de steek gelaten te worden voor een man die 10 jaar jonger dan je ex is......pffffff ook hier lijkt het weer het typische midlife crisis verhaal. Een soort identiteits crisis van je vrouw ( en ja, mannen kunnen hier ook last van hebben ). Je geeft ook eerlijk toe dat je kort een andere vriendin hebt gehad maar dat je daar snel mee gestopt bent omdat je je hart niet kon openen en het op vreemdgaan leek. Zeer herkenbaar ook. Tja, ikzelf heb al 2 jaar geen andere vrouw meer aangeraakt, uit liefde voor mijn ex vrouw. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik vanavond weer iets hoorde waar ik van schrok. Tijdens het avondeten heb ik van mijn 2 jongste dochters gehoord dat de nieuwe vriend van mijn ex vrouw zijn eigen 2 dochtertjes van 3 en 5 jaar oud NIET naar het buitenland mag meenemen van zijn ex vrouw, ik weet niet de details waarom dat is, alleen dat hij naar de rechter is gegaan om dat af te dwingen. Nu maak ik mij zorgen om mijn eigen 3 dochters omdat die om de week geconfronteerd worden met die nieuwe vriend van mijn ex, die daar dus woont, en zelf in een vreselijke vechtscheiding betrokken is en zijn 2 kids maar heel weinig mag zien ( 1 weekend per 2 weken ) en niet eens mee mag nemen naar vakantie buiten Nederland, ik vind het maar een heel vreemd verhaal en ergens vertrouw ik het niet. Ikzelf heb mijn ex vrouw de laatste anderhalve jaar geen strobreed in de weg gelegd qua op vakantie gaan...... maar nu gaat mijn ex vrouw met onze drie dochters en haar nieuwe vriend op vakantie naar Italië toe , en mijn twee jongste dochters willen eigenlijk niet dat hij mee gaat, mijn middelste dochter heeft zelfs gezegd dat hij niet mee mag, weet je wat mijn ex vrouw zei ? Dan heeft ze pech gehad, ze gaat gewoon mee. En anders hou jij haar maar zes weken bij je deze zomervakantie. Ik was met stomheid geslagen . Al die boosheid en frustratie bij mijn ex vrouw, terwijl zij binnen 5 maanden na de scheiding al met een nieuwe man naar bed ging , ik snap niet waarom ze boos op MIJ is omdat onze kinderen die nieuwe vriend niet mogen ..... maar ik krijg constant felheid en boosheid op me afgevuurd . Potverdorie , ik word er moedeloos van...... sorry, wilde niet alleen over mijn eigen situatie kletsen hoor, maar jouw verhaal lijkt gewoon best veel op de mijne , ook qua aantal jaren getrouwd etc... En net als bij jou , ligt mijn grote passie nig steeds bij mijn ex vrouw. We zullen nooit meer bij elkaar komen , daarvoor is er veel en veel teveel gebeurd, net als bij jou en jouw ex vrouw. En het ergste is : je weet diep van binnen dat je eigenlijk helemaal geen zin hebt om weer opnieuw te beginnen.... daarom heb ik grote moeite met al die vrouwen en mannen die snel na de scheiding naar allerlei datingsites gaan en snel een nieuwe partner willen vinden, alsof we inwisselbaar zijn als gebruikte auto's. Al die haast, al dat geren naar meteen weer een nieuwe relatie, wat is het toch zonde van al die mislukte huwelijken waarbij men niet eens de moeite neemt om de scheiding te verwerken .... al die pijn, al die hopeloosheid en moedeloosheid bij gescheiden ouders die achterblijven en die niet kiezen voor deze opgedrongen eenzaamheid.... ik heb nooit kunnen vermoeden hoe diep je kan vallen na een scheiding en dat al het andere in het leven totaal onbelangrijk lijkt, als je je grote liefde kwijt bent .....
Eline - 8 mei 2017
Agressie? Welnee. Frustratie. Je blijft maar dezelfde grammofoonplaat afdraaien. Ik zie nergens iets van zelfreflectie, een teken dat je nadenkt over wat er tegen je gezegd wordt. Ik heb wel degelijk tegen je gezegd dat ik je situatie heftig vind. Jij poneert heel starre stellingen, en als ik je daarop aanspreek, zeg je dat ik maar beter niet kan reageren. Je zegt dat je alles weet van rouw en verdriet. Ik probeer je erop te wijzen dat ieders situatie anders is, maar daar wil je niets van weten. Maar affijn, ik begin ook in herhaling te vervallen. Heeft blijkbaar geen enkele zin. Veel succes nog met je leven.
Amsterdam - Brabant - 8 mei 2017
Eline, het is altijd moeilijk praten met iemand die zelf de scheiding in gang zet en redelijk snel op het dating pad gaat. Je hebt veel voor je kiezen gekregen met je zoons , maar je bent degene die weg gelopen is uit het huwelijk en fanatiek op zoek is naar een nieuwe partner. Niets verkeerds aan, maar het is niet mijn stijl .
Eline - 9 mei 2017
Hele. Diepe. Zucht. Ik kan hier wel weer op antwoorden dat je er volledig naast zit, want alles wat je over mij schrijft in je laatste post is verdraaid of gewoon onwaar, maar het heeft geen zin. Ik wens je veel succes met je oogkleppen op, en hoop dat je inziet dat iedereen constant zo veroordelen en beledigen je alleen maar negatieve energie oplevert. Het zegt in elk geval heel veel over jou.
Amsterdam - Brabant - 9 mei 2017
Eline, laten we elkaar proberen te respecteren , we hebben onze scheiding op een hele andere wijze ervaren. Geen van ons beiden hoeft zijn of haar gelijk te halen, laten we accepteren dat we verschillend zijn, als mens en als ouder en als ervarings deskundige ;)
Tamara - 9 mei 2017
Ik ben 2 jaar geleden weggegaan bij een zeer agressieve manipulatieve starre ex. Hij was ook zoals jij. Hij gelooft in het gezin en niet in scheidingen. Mijn ex was moslim. Ik.heb het 2 jaar alleen geprobeerd. Ex hield scheiding tegen. Alle brieven kwamen terug van de advocaat. Hij wilde ons huis niet verkopen. Hij heeft zijn dochter 2 jaar niet gezien door zijn poot stijf te houden. Onze dochter is zwaar autistisch en heeft veel verzorging nodig. Ik werk 32 uur per week om rond te komen. Als ik moest werken.pasten mijn hoogbejaarde ouders van 75 op want ex wilde zijn kind niet. Hij wilde mij. Na 2 jaar zo geleefd te hebben....en daten hoe doe je dat met continu zorg voor je kind of werkweken van 32 tot 48 uur? Ik ben teruggegaan naar ex op hangende pootjes. Hou ik van hem...nee. Ik doe dit omdat ik te fulltime zorg voor onze zwaar autistisch dochter niet alleen kan. Is dat wat je zou willen? Dat je ex terugkomt omdat ze het niet aankan? Of als ze eenzaam Is? Lijkt me ook niet gezond.
Amsterdam - Brabant - 9 mei 2017
Tamara , ik zie mezelf niet als manipulatief , heb 13 jaar lang keihard geknokt voor ons huwelijk en ben idd erg eenzaam geworden na de scheiding . Ben sowieso geen moslim en heb de scheiding ook niet tegen gehouden , was gewoon perplex dat mijn ex ineens zo snel weg wilde en een andere vriend nam . Tuurlijk wil ik niet dat ze terug komt omdat ze medelijden heeft , maar ik kan haar wel ongelooflijk missen , of is dat manipulatief ?
Eline - 9 mei 2017
Tamara, wat heftig dat je terug bent gegaan naar je ex. Is er geen zorgondersteuning te krijgen? Ik ben daar helemaal niet thuis in, mijn autistische kind functioneert best goed. En ik neem aan dat je al eens onderzocht hebt of er mogelijkheden zijn om hulp te vragen? Anders zou ik dat beslist eens aankaarten bij de huisarts, want samenwonen met een manipulatieve ex die zijn kind niet wil, is voor niemand gezond. Dit kun je toch niet lang volhouden?
Brigitta - 9 mei 2017
Hoi A-B, Hoe je het went of keert je moet verder je moet je eigen leven weer gaan opbouwen hoe moeilijk het ook is. Leer dingen los te laten op die manier heb je beide handen vrij om je leven weer in eigen regie te krijgen en je te focussen op de toekomst met je kindeten.Probeer niet te blijven hangen in het verleden, 2 jaar is kort maar lang genoeg om je te beseffen dat er meer is buiten alle ellende die je heb door moeten maken en nog steeds door maakt. Zij gaat verder met leven zonder jou dat moet jij ook gaan doen laat zien dat jij sterker ben dan haar daar heb je haar het meest mee. Haal kracht uit de liefde voor je kinderen. Zij hebben JOU nodig. Het is een lange weg 3 stappen vooruit 2 stappen terug en uit eindelijk kijk je even achterom en zie je wat je bereikt hebt. Achter die grote donkere wolk schijnt echt de zon. 7 jaar geleden zat ik in een hele slechte film (bedonderd door narcistische ex en beste vriendin) waar geen eind aan bleek te komen. 2 huwelijken naar de knoppen en 6 kids voor het leven getekend. Nu terug kijkend heb ik meer bereikt dan 10 jaar huwelijk mijn kids zien hun vader elke week en het contact is prima. Het kan dus echt. Blijf in jezelf geloven en er komen straks echt betere tijden. Sterkte en koppie op.
Amsterdam - Brabant - 9 mei 2017
Brigitta, ik zal idd door moeten met mijn leven , de kinderen zijn gelukkig graag bij me, en toch blijf ik de moeder van onze dochters missen. Ik zit met wat anders in mijn maag. De nieuwe snelle vriend van mijn ex vrouw heeft 2 dochtertjes van 3 en 5 die hij slechts een weekend per 2 weken mag zien en welke hij NIET mee mag nemen oo vakantie naar het buitenland, er loopt een rechtszaak tussen hem en zijn ex. En onze kinderen zitten overal tussenin. Lekker voorbeeld voor mijn dochters om hun moeder aan te zien kloten met een nieuwe vriend die zijn eigen kinderen niet mee mag nemen op vakantie. Ik vertrouw hem nu al niet..... maar ja, we merken wel waar het schip strandt aan hun kant, ik kan er alleen maar zijn voor onze dochters als ze bij mij thuis zijn .
christien - 12 jul 2017
Hallo AB het is een hele trieste blog, en de kinderen zijn zoals altijd de dupe. ik meen toch dat de leeftijd is veranderd naar 12 jaar, dat ze zelf mogen beslissingen waar ze willen wonen. ik zou dat toch eens nagaan, als ik jouw was. iedereen heeft zijn eigen verhaal, beleeft het op zijn manier, en verwerkt het op zijn manier. ik lees dat jij depressieve gevoelens hebt, al twee jaar. wat ik mis in jouw reacties en in je blog, en daar ben ik het met Eline wel eens. je bent alleen een verhaal aan het vertellen, hoe erg het allemaal is. Het is natuurlijk ook erg. maar je zegt dat je je nu al twee jaar rot voelt. wanneer doe je hier iets aan. wanneer sta je op en ga je vechten voor jezelf voor je geluk en voor je kinderen. Wanneer kom je in actie, en ga je zorgen dat je van je rot gevoel afkomt. ik lees alleen maar een man die zelfmedelijden heeft. je zal toch echt wel naar jezelf moeten gaan kijken. en niet steeds de vinger wijzen naar je ex. of zeggen kijk mij nou, kijk ik heb het pas moeilijk. daar hebben je kinderen niets aan. ik begrijp wel waarom je al twee jaar jezelf rot voelt als je niet uit dat zelfmedelijden komt. Je blijft dan hangen [negativiteit] kinderen voelen dat, zien dat. Dus wees een vent, kom uit die negativiteit. en ga staan voor jezelf. kies voor jezelf. [of je neemt antidepressiva] sterkte christien
Jeff - 2 nov 2020
Jezus echt ik vond het al zo gek om te lezen dat een man na 2 jaar nog in shock is... Gezien de reacties is het wel triest dat je dingen kunt loslaten. Je bent gvd 50 jaar oud en hebt 3 dochters. Serieus verman je! 5 maanden na een scheiding is echt niet super kort ofzo. Waarschijnlijk was ze emotioneel al klaar met je. Besef je dat wel? En waarom zou dat dan zijn?
Jeff - 2 nov 2020
Verman je eens en stop eens met dat zelfmedelijden