Haar gezichtje is weer verdwenen, ze is niet meer bij mij.
Ik rijd terug naar huis. Wat is dat gevoel wat zich meester van mij maakt?
Altijd als ik alleen ben voel ik het.
Haar woorden ben ik nog niet vergeten.
De woorden die ze sprak vandaag.
Waarom doet dat altijd zo’n pijn, als ik alleen ben?
Als ik aan haar denk en me afvraag of zij ook aan mij denkt, dat maakt me gek.
Ik herken mezelf niet meer.
Ze is al zo lang, zo kort bij mij, dat het gemis steeds erger wordt.
Ik hoor haar stem weer een tijdje niet.
Dus luister ik ook niet naar wat mijn hart me zegt, als ik het vragen stel.
Het antwoord van mijn hart, ik hoor het niet.
Als ik weer binnen in mijn huis stap, dan ruim ik eerst op wat zij heeft achtergelaten.
Ik pak nog wat drinken uit de koelkast en trek me even terug op de bank.
Heb ik met de waarheid te lang gewacht?
Zou ik je mijn brieven al kunnen laten lezen, die jij nooit gezien hebt?
Of is dat nog te vroeg?
Als ik alleen ben zonder jou, dan voel ik de tegenwind.
Dan ben ik de hoge golven niet de baas.
Ik zie je snel weer, toch?
I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.
Lees ook de andere gedichten van I-Pat.
REAGEER OP DEZE BLOG