Van de huisarts naar de psycholoog en daar bleek dat ik in een depressie zat. Ik zou er op eigen kracht niet uit komen.
Toen de psycholoog begon over medicatie, veegde ik dat meteen van tafel. Eigen kracht, zelf doen. Ik had heel mijn leven mijn problemen zelf opgelost, dus dit ook. Hoe blind kan je zijn. Ik besefte nog niet echt hoe groot het probleem was. Maar als je kijkt naar de opvoeding die ik heb genoten. Niet de vuile was buiten hangen, flink zijn, het valt wel mee en meer van die dooddoeners.
Uiteindelijk, na enige uitleg, heb ik met antidepressiva ingestemd. En het gekke was, toen ik eenmaal ja had gezegd, kon ik niet meer wachten tot het mij zou “dragen”. Want zo had de psycholoog dat uitgelegd. De medicatie zou er voor zorgen dat ik niet meer zo diep in de put zou zitten. De kleur van het gat zou nog wel roetzwart zijn. Maar ik hoefde het niet helemaal alleen te doen, dacht ik bij mezelf.
En toen de huisarts zei dat het 6 weken zou duren voor ik effect zou merken, vond ik dat lang. Voor mijn gevoel kon ik wel meteen hulp gebruiken. Vanaf toen ging ik ook meer beseffen hoe groot mijn probleem was en dat ik echt niet op eigen kracht eruit zou komen. En inderdaad na ongeveer 6 weken begon ik te merken dat ik niet meer zo diep in de put zat. Ik was niet meer zo wanhopig en radeloos. De put was niet meer zo diep en ik kreeg het gevoel dat ik er wel weer uit zou komen. Niet meteen en alleen maar wel ooit, en met hulp.
Doordat je bij de psycholoog maar beperkt bent in de sessies i.v.m. de verzekering kon ik daar niet meer heen. Maar ja, je begrijpt dat ik nog lang niet klaar was met het verwerken. Ik zat nog steeds thuis met een depressie.
Ik kreeg als huiswerk mee iedere dag zeker 3 kwartier wandelen. En ik werd aangemeld bij het maatschappelijk werk bij mij in de woonplaats. Na een ½ jaar psycholoog ging ik naar een maatschappelijk werkster. Wat uiteindelijk ook ruim ½ jaar zou duren met 1 x keer per week een gesprek.
De psycholoog heeft er voor gezorgd dat ik weer redelijk kon functioneren, ook uiteraard met hulp van de antidepressiva. En het maatschappelijk werk heeft de eerste klappen opgevangen van de crisis waar ik in zat. Ik ben daar geweldig geholpen. Alle tijd en aandacht. Het was ook een uitlaatklep voor mij, mijn vragen werden beantwoord, ik kreeg daar inzichten en wat heel erg belangrijk was ik voelde me niet alleen. Ik heb daar bij die mevrouw iedere week een uur lang heel veel gehuild en gepraat. En daar nog heel lang met een gebroken hart gezeten.
Ik wist dat zij voor de zomervakantie een andere baan had aangeboden gekregen. Dat onze gesprekken dus beëindigd zouden worden. En ik voelde dat de gesprekken die wij voerden voor mij geen voldoening meer gaven. Er was voor mij niet voldoende diepgang [met alle respect]
Ik wilde weten waarom mijn huwelijk er niet meer was, ik wilde weten waarom ik ooit met mijn ex was getrouwd. En ik wist, om er achter te komen waarom, moest ik naar mijn onbewuste gaan [kern].
En……wat heel belangrijk was voor mij. Hoe ga ik om met het alleen zijn!
Nu wilde het geval dat bij mij om de hoek een paranormaal therapeut was gevestigd [magnetiseur]. En daar heb ik toen medio augustus 2016 mijn eerste afspraak gemaakt.
Christine is moeder van 3 kinderen van 22 jaar, 20 jaar en 18 jaar waarvan één uit huis woont. Ze is 53 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen.
Amsterdam - Brabant - 5 jun 2017
Christine, de anti depressivia hebben je er dus bovenop geholpen, samen met de gesprekken met de psychologe ? Mag ik vragen hoe lang je die anti depressiva hebt gebruikt, en gebruik je ze nog steeds ? ( stiekem hoop ik dat je er mee gestopt bent ) Je wanhoop en depressie kan ik me heel goed voorstellen hoor, volgens mij ben je ook niet weer snel in een nieuwe relatie gevlucht zoals helaas vele anderen wel doen, dus ben je op jezelf aangewezen , wat eigenlijk ook goed is voor je verwerking. Wandelen kan idd goed helpen maar slechts in beperkte mate .... ga je wel eens naar leuke feesten met vrienden, om een beetje ontspanning te vinden ? Hoop dat het nu beter met je gaat in ieder geval ...
christien - 6 jun 2017
hallo Amsterdam Brabant. wat leuk dat je mij volgt in mijn blogs. ik gebruik de antidepressiva nog steeds. het is nu inmiddels 3 jaar geleden. maar om echt helemaal tot in je kern te komen. vraagt heel veel tijd. en om echt helemaal op jezelf aangewezen te zijn vraagt veel kracht en positiviteit. en we vluchten vaak in een andere relatie omdat we anders in onze verlatenheid komen. en dat valt dan weer terug te leiden uit onze opvoeding. en ik kies er niet voor om in een relatie te stappen zodat ik niet alleen ben. maar dat het is uit liefde en een meerwaarde. het zijn mooie woorden maar het is wel de kern. want dan ben je gelukkig. en ik ben nooit echt gelukkig geweest met mezelf of in mijn huwelijk. en dat is nu mijn wens. ik schat zelf nu in nog een half jaar en dan kan ik het leven wel leven helemaal op eigen kracht en met de handvatten die ik heb geleerd. dank je wel voor dat je mijn blogs leest. en voor je reacties. lieve groetjes
Amsterdam - Brabant - 7 jun 2017
Jeetje , ik schrik er wel van dat je al 3 jaar lang anti depressiva slikt , is dat spul zo ongelooflijk verslavend dat je zelfs na 3 jaar pillen slikken niet zonder kunt ? Ben je bang voor een heftige reactie als je stopt ? Ik moet dit even laten bezinken..... 3 jaar pillen slikken .....wist niet dat dat überhaupt mag van huisartsen / psychiaters / psychologen. Gelukkig heb je er wel baat bij ,en toch .....
Eline Stap - 7 jun 2017
Wat fijn dat de medicijnen je zo goed helpen. Ik heb er ook goede ervaringen mee, niet bij mezelf maar bij mijn zoon. In de meeste gevallen is het een tijdelijke oplossing en kun je inderdaad weer af gaan bouwen. Zo te lezen heb je de juiste hulpmiddelen en mensen gevonden die je weer op de juiste richting op kunnen helpen. Ik herken ook heel erg de weerstand: dit wil je zelf kunnen. Maar dat gaat gewoon niet, de beste combinatie voor veel mensen is nu eenmaal therapie gecombineerd met medicatie. Het is fijn dat ze er zijn, ben blij voor je dat het helpt!
Suzanne - 7 jun 2017
heel goed dat je niet te trots bent geweest (en te eigenwijs) en de antidepressiva wel hebt genomen. het heeft je de ondersteuning geboden die je nodig had. overigens is antidepressiva niet verslavend, anders zou je telkens een hogere dosis moeten hebben om hetzelfde effect te verkrijgen en dat is niet het geval. overigens heb je na een depressie meer kan een nieuwe depressie te krijgen, je hersenen kennen dat spelletje al en je hebt zodoende nieuwe verbindingen aangelegd in je hersenen waardoor je dus meer kans hebt op een nieuwe depressie. daarom is het ook goed om antidepressiva niet te snel af te bouwen. als je het nodig hebt, dan blijf het gewoon slikken. er is niemand die struikelt over het gebruik van insuline bij diabetes, maar zo gauw het woord "antidepressiva" valt komt er een soort van taboe om de hoek kijken. maar je kan het helemaal niet sturen; je hersenen hebben het pad aangelegd. net zoals je de opname van glucose niet zelf kunt sturen en insuline nodig hebt, kan je ook dit niet zomaar zelf even regelen. je moet je medicijngebruik dus ook zien als medische noodzaak. xx
Amsterdam - Brabant - 7 jun 2017
Zijn antidepressiva verslavend? Antidepressiva zijn niet verslavend in de zin dat je er fysiek afhankelijk van kan worden, maar psychisch kun je er wel veel moeite mee hebben om afstand van te doen. Ze geven toch een bepaalde zekerheid en bieden een handvat. Voor sommige mensen is het zelfs de laatste strohalm. Zij kunnen nauwelijks functioneren zonder de medicatie, of zijn hier in ieder geval van overtuigd. Bovendien is de kans op bijwerkingen bij het afbouwen en stoppen met antidepressiva erg groot. In die zin zijn er grote overéénkomsten met een verslaving.
Amsterdam - Brabant - 7 jun 2017
Antidepressiva zijn in de meeste gevallen niet de oplossing van het probleem, zeker niet op lange termijn. Het is essentieel dat je het probleem bij de bron aanpakt. In veel gevallen kun je (op termijn) zonder antidepressiva en kun je op eigen kracht (liefst onder toezicht van een arts) beter worden, door middel van bijvoorbeeld therapie (in reguliere of alternatieve vorm), mindfulness en het aanpassen van je leefstijl. Een tekort aan serotonine kan bijvoorbeeld ook op andere manieren aangevuld worden dan met antidepressiva. Veel artsen schrijven te gemakkelijk antidepressiva voor en vragen ook niet aan hun patiënten of zij eventueel willen gaan afbouwen. De farmaceutische industrie is oppermachtig en heeft zichtbaar en onzichtbaar enorm veel invloed. Bedenk je dus dat veel mensen baat hebben bij jouw medicijngebruik. Als je bedenkt dat er tegenwoordig zelfs voor honden antidepressiva zijn, dan kun je je afvragen in hoeverre onze maatschappij antidepressiva ziet als lapmiddel voor grotere problemen. De mens in de huidige moderne samenleving is in veel gevallen het contact met zichzelf compleet kwijtgeraakt en is overwerkt en overprikkeld. Het lijkt niet meer ‘sociaal wenselijk’ om de tijd en ruimte te nemen om je emoties onder ogen te komen. We grijpen liever naar een pil.
linda - 11 jun 2017
Wat fijn dat het je heeft geholpen Je hoort zoveel negatieve verhalen maar je moet doen wat goed is voor jou. Ook omdat ik vond dat ik het weer alleen moest kunnen ben ik gaan afbouwen. Bij het laatste stukje ging het toch mis. Vooral omdat mn situatie met de kinderen nog niet stabiel is. Dus nu weer doorbijten en terug. Succes met alles. Vaak zijn het patronen en gedachten waar je na jaren pas wat mee doet. Dan kan het niet vd ene op de andere dag beter gaan.
christien - 11 jun 2017
dank je wel linda voor je fijne reactie. ik heb al twee keer op het punt gestaan om af te bouwen. maar toen kreeg ik steeds weer een terugval. net zoals jij vind ik ook dat ik het alleen moet kunnen. maar het is toch veel te ingrijpend en te groot om het alleen te doen. en dat er negatieve verhalen zijn, dat laat ik bij hun. het zegt meer iets over hun als over mij. ik kan het niet aan. en daar schaam ik me niet voor. het is een hulpmiddel want ondertussen ging ik verder met het verwerken. [ondersteuning] en inderdaad alles wat mij is overkomen heeft te maken met patronen en gedachtes,overtuigingen [opvoeding] en daar moet je je zelf de tijd voor gunnen omdat te veranderen. ben nu inmiddels 3 jaar verder en de einde van de tunnel is in zicht. Linda, heel veel sterkte
Eline - 14 jun 2017
Negatieve verhalen zijn vaak afkomstig van mensen die er geen rechtstreekse ervaring mee hebben. Ik zie het bij mijn zoon en bij een goede vriendin die al jaren AD slikt. Het haalt de zwaarte weg, de ruis. Ze kunnen weer omhoig kijken in plaats van het hoofd te laten hangen. Je mag trots op jezelf zijn dat je de stap gezet hebt! Daar is veel moed voor nodig. Een depressie is geen verkoudheid die weer vanzelf overgaat. Er is hulp bij nodig. En die drempel over stappen is verdomd dapper.
Amsterdam - Brabant - 15 jun 2017
Dan ben ik blijkbaar niet depressief , voor geen goud slik ik jaren lang anti depressiva , gevoelens van verdriet mogen er gewoon zijn en horen bij het verwerken van een scheiding . Anti depressiva zijn een SCHIJN oplossing die niet werken op de langere termijn , ze maken van mensen zielloze zombies
Eline - 16 jun 2017
Nee. Juist niet. Mijn zoon was een zombie zonder medicijnen. Nu kan hij weer zijn leven op gaan bouwen, terug naar school. Dankzij die pillen.
Amsterdam - Brabant - 16 jun 2017
Mooi dat je zoon weer naar school kan , voelt hij zich ook weer gelukkig ? Er is een verschil tussen mensen die anti depressiva slikken omdat ze altijd al depressief zijn , en mensen die depressief door een scheiding of ander trauma worden. Het is verslavend spul en schakelt emoties uit . Heb vele blogs van je gelezen waarin je aangeeft hoe doodongelukkig je zoon is , dus dat ophemelen van AD is mijns inziens niet helemaal terecht . Anyway , ik ben blij dat ik niet aan die chemische troep hoef om met mijn verdriet over de scheiding om hoef te gaan . En 3 jaar lang AD nemen omdat je na een depressie het leven niet meer aan kan is juist het bewijs dat deze AD sluipmoordenaars zijn en mensen een schijn veiligheid geven , een grote schijn veiligheid . Emoties na een scheiding : daar zal je doorheen moeten , ze wegdringen door slikken van pilletjes is simpelweg niet de confrontatie met jezelf aandurven gaan .
christien - 17 jun 2017
ik lees wel dat jij geen ervaring hebt met AD. want je zit vol vooroordelen. dank zij de AD heb ik geen zelfmoordgedachtes meer. dankzij AD durf ik en kan ik de confrontatie met mezelf aan gaan zonder zelfmoordgedachtes te hebben. zonder AD zat ik waarschijnlijk nu zonder werk. je klinkt wel heel stoer om te zeggen, ik ben blij dat ik niet aan die chemische troep hoef. als je AD slikt dan word je als het ware "gedragen" dat betekend dat je niet zo diep in de put zit. dat je nog enigszins kan functioneren. maar nu voelt het alsof ik me wil verdedigen. ik vind het jammer dat je een vooroordeel hebt en aan het generaliseren bent. heel fijn voor je dat je het alleen kan om de scheiding te verwerken. niet voor iedereen is dat weggelegd. maar daarom zijn ze nog niet minder zwak of dat ze het niet aan durven. respect voor mensen die het durven en kunnen toegeven dat ze ondersteuning nodig hebben. er heerst wel degelijk een taboe onder depressiviteit.
Eline - 18 jun 2017
Je hebt echt geen idee waar je het over hebt, AB. Ik ben het helemaal met Christien eens dat je mensen met een depressie afdoet als aanstellers. Er zijn al genoeg vooroordelen. Het vergt veel moed om hulp te vragen, iemand die zegt dat verdriet er nou eenmaal bijhoort heeft werkelijk geen idee hoe verlammend (letterlijk en figuurlijk) een depressie is. AD is niet verslavend. Het schakelt emoties niet uit. Mijn zoon voelt zich inderdaad nu weer gelukkig. AD is geen sluipmoordenaar, hoe kom je daar nou weer bij? Je roept allerlei dingen waar je geen verstand van hebt. Hou daar eens mee op.
Emma - 13 dec 2019
Beste Christien, Het is enige tijd geleden dat jij dit hebt geschreven maar nu voor mij zo herkenbaar. Ik ben zelf net gescheiden en zit in een diepe depressie. Ik leer ook dat het te maken heeft met patronen en gebeurtenissen uit mijn jeugd. Toch vind ik het heel erg moeilijk om naar de toekomst te kijken, mijn verdriet is zo groot. Ook ik heb antidepressiva voorgeschreven gekregen en slik het al een tijdje. Het teleurstellende is dat ik geen verlichting voel. Mijn vraag is en ik hoop dat je hier antwoord op wilt geven is welke ad jij gebruikt. Ik hoop zo dat ik iets kan krijgen dat mij door deze verschrikkelijke periode een klein beetje verlichting kan geven zodat ik verder met mezelf aan de slag kan gaan. Bedankt voor je eerlijke verhaal!
Emma - 13 dec 2019
Beste Christien, Graag wil ik er nog iets aan toevoegen. Ik ben twee jaar geleden weggegaan bij mijn man. Tot op de dag van vandaag heb ik intense spijt. Nu ben ik er achter gekomen dat het probleem in mij zat. Ik zat al langer niet goed in mijn vel en was licht depressief. Iets waar ik nu te laat achter ben gekomen. Ik kreeg paniekaanvallen en had vluchtgedrag. Nadat de scheiding in gang was gezet kwam ik al vrij snel bij zinnen en wilde ik mijn huwelijk niet opgeven. Helaas, er was echt geen weg meer terug. Ik kreeg geen kans meer. Nu bijna twee jaar later heb ik af en toe nog de neiging om mijn ex-man te vragen of we het nog kunnen proberen. Ik wil hem zo graag uitleggen hoe ik mij gevoeld heb. Meerdere keren heb ik het gevraagd, mijn spijt betuigd, zelfs afgelopen zomer nog. Deze kans krijg ik niet. Hij is verder gegaan met zijn leven en heeft een nieuwe relatie. De spijt, het verdriet, de herinneringen en het intense gemis beheerst mijn hele dag. Ik kan niet genieten van mijn appartementje. Ik zorg goed voor de kinderen maar ook dat valt zwaar. Ik ben niet meer de leuke gekke moeder van vroeger. 24/7 denk ik aan mijn ex man en aan alles wat we samen hebben meegemaakt en hoe het nig had kunnen zijn. Ik kan de gedachten niet stoppen. Ik ben in therapie en hoop dat een vorm van ad mij kan verlichten om door te gaan.
Nieuwe Stap - 13 dec 2019
Beste Emma, heel veel sterkte! We hebben je berichtjes doorgestuurd naar Christine.
Eline Stap - 13 dec 2019
Lieve Emma, wat een droevig verhaal. Ik ben blij dat je besluit met 'ik ben in therapie', want dat is wat ik je wilde adviseren. Alleen pillen zijn niet voldoende. De pijn verwerken kan het beste met een combinatie van pillen en therapie. Heel verdrietig hoe het bij jullie is gelopen, je zult een manier moeten vinden om het te verwerken en de draad weer op te pakken. Je bent al heel dapper door je verhaal hier te delen, en door hulp te zoeken. Blijf dat doen, alle kleine beetjes helpen. Als je wilt, kun je ook meepraten op het forum van deze website, en daar je verhaal doen. Er is altijd iemand die luistert.
christien - 13 dec 2019
hallo Emma, ik wil je eerst hartelijk danken voor het lezen van mijn blog na 2 jaar. je hebt al een hele goeie weg in geslagen om al die blogs te lezen waar je herkenning in kan vinden en dat je daarop reageert en schrijft. Antidepressiva zal je geen verlichting geven. [sorry] dat is een illusie. het zal het leven alleen wat dragelijker maken. zodat je de dagelijkse beslommeringen wat redelijk door komt. maar echt tot de kern kom je er niet mee. al die gevoelens waar je nu tegen aan loopt. al die shit., en ellende. heeft allemaal te maken met vroeger toen je kind was. die eenzaamheid, verlatenheid, op jezelf aangewezen zijn in de steek gelaten worden. alles. als je echt verlichting wil voelen moet je eerst je trauma, s van vroeger weer oppakken en gaan doorvoelen. als je dat doet kan je een heleboel shit opruimen. voel je ruimte en vrijheid in jezelf waardoor je betere keuzes maakt en je ex kan loslaten, en je eigen leven kan beginnen. de AD is maar een hulpmiddel [godzijdank] het is niet makkelijk.maar het is wel de enige weg om je oud zeer te verwerken, bij je kind is het begonnen. daar heb jij jezelf verlaten van je eigen liefde. ik wen je ongelooflijk veel sterkte en wijsheid toe. en nogmaals ik ken je niet maar ik ben wel ongelooflijk trots op je dat je gaat lezen en schrijven over je gevoelens dat is een heel goed begin. zorg goed voor jezelf lieve groetjes christien
Emma - 2 jun 2020
Hi Christien, Bedankt dat je in december nog gereageerd hebt op mijn berichtje. Helaas gaat het inmiddels nogsteeds niet beter met mij. Ik ben onder behandeling bij het GGZ. Mijn vraag aan jij is, hoe kan ik stukken uit het verleden oplossen. Ik snap wat je ermee bedoeld maar dmv welke therapie zou dat passend zijn. Ik hoop dat je hier nog op wilt reageren en wens je al het goeds. Groetjes, Emma
Nieuwe Stap - 2 jun 2020
Hi Emma, ik stuur je bericht door naar Christine. Heel veel sterkte!
christien - 4 jun 2020
hallo Emma, ik kreeg inderdaad het bericht dat het nog niet goed gaat met je. ik kan je vertellen dat ik er zeker 5 jaar over heb gedaan om los te komen van mijn ex. ik vind het nog weleens moeilijk om mijn kinderen te moeten "delen" met mijn ex. ik ben bang dat mijn ex altijd een deel van mijn leven zal blijven vanwege de kinderen. maar ja dat is natuurlijk mijn probleem en niet van de kinderen. die pijn die jij voelt, die heb ik ook gevoelt. mijn hart brak. je voelt je tot aan het bot toe afgewezen. je voet je niets waard. het vraagt moed en dapperheid om door te gaan met jouw leven. en om op eigen benen te staan. er is niets moeilijker als op eigen benen staan emotioneel op eigen benen staan. want jij heb je emotioneel afhankelijk gemaakt van je ex. je wil terug bij je ex omdat je het gevoel hebt niets waard te zijn zonder hem. dat is natuurlijk onzin. momenteel ben ik bezig met energetisch werk [opleiding] je gaat teug naar het verleden naar je kind-zijn. daar liggen al je angsten en onzekerheden. het is noodzakelijk om al je angsten onder ogen te zien aan te kijken goed te voelen. het vraagt moed op je gevoelens te voelen en er over te praten omdat ik dan[ in dit geval] ben opgegroeid in een gezin waar gevoelens taboe waren. het doet pijn je zit in je verlatenheid en in je leegte. maar om weer gelukkig te worden en op eigen benen staan moet je eerst naar die pijn van die leegte ik wens je ongelooflijk veel moed en sterkte ben trots op jezelf dat je die pijn /angst onder ogen wil zien. wnat hoeveel mensen blijven die gewoon wegdrukken en duiken meteen weer in een andere relatie lieve groetjes
rechy - 14 aug 2020
ook ik lees dit nu,en heb me behoorlijk zitten te ergeren aan amsterdam-brabant!je bent nog netjes geleven,want ik had er schijnbaar niet zo,n kalme reactie bij gezet! hopelijk gaat het goed met jou!vond je verhaal heel interresant