Na mijn korte introductie wordt het tijd om met de billen bloot te gaan. Spreekwoordelijk dan. Mijn echte billen zijn, helaas moet ik erbij zeggen, niet meer wat ze geweest zijn. Ik ben dus ruim drie jaar geleden gescheiden maar nog steeds formeel getrouwd. Hoe dat heeft kunnen gebeuren, daar verbaas ik me zelf soms ook nog over. Achteraf is het mooi wonen, zei onlangs iemand tegen me, en niets is minder waar.
Ruim drie jaar geleden besloten mijn toekomstige ex (vanaf nu X genaamd) na een huwelijk van meer dan twintig jaar uit elkaar te gaan. Natuurlijk, niet van de een op de andere dag, ook niet van de een op de andere maand. Maar op een gegeven moment was het duidelijk dat het echt niet meer ging. Er werd niet geschreeuwd, het servies vloog niet door de kamer en er gingen geen heftige ruzies aan vooraf. Het verliep zoals ons huwelijk ook was verlopen. Relatief rustig, bedaard, af en toe met een kleine oprisping, maar doorgaans vriendelijk, respectvol, kameraadschappelijk. De kinderen vielen dan ook bijna letterlijk van hun stoel toen we vertelden dat we uit elkaar gingen.
Ik verliet onze vrijstaande koopwoning om tijdelijk in een huurwoning neer te strijken. Tijdelijk in meerdere opzichten. Want ook al wisten we na verscheidene jaren van “ proberen”, dat we uit elkaar moesten, het bleek voor ons beiden nogal moeilijk de daad bij het woord te voegen. Zoveel gedeeld samen, behalve de moeilijke ook heel veel mooie jaren. We stapten naar een mediator, lieten alles in een concept convenant vastleggen en maakten afspraken over het co-ouderschap. Het enige verschil met andere scheidende paren was dat wij voor 95 in plaats van 100% zeker van waren van onze zaak.
Er kwam dus een proefscheiding. Na een jaar apart van elkaar zouden we het of opnieuw proberen, of definitief gaan scheiden. Zo gezegd, zo gedaan. We leefden apart, hadden onze eigen financiële huishouding, de kinderen gingen keurig om de zoveel dagen heen en weer en.. dat was het dan.
De tijd tikte weg en er gebeurde niets. Mijn pogingen in die eerste vier, vijf maanden om met X in gesprek te raken over hoe we in hemelsnaam binnen dat jaar tot een weloverwogen besluit zouden moeten komen liepen op niets uit. Hij wilde rust, niet praten. Ik wilde vooruit, beweging. Onze wensen, behoeftes konden niet verder uiteen liggen. Er was wel contact, maar sporadisch. Het ging over de kinderen, niet over ons. We worstelden beiden met het alleen zijn na zoveel jaar samen. Het was alsof ik mezelf opnieuw moest uitvinden. Van een twee naar 1oudergezin, van zo lang samen naar alleen. De liefde zat er nog, maar was vermengd met zoveel verdriet, teleurstelling en wederzijds onbegrip.
Na een maand of 8 gaf ik het op. Er ontstond geen verandering, verbetering of vooruitgang in de situatie. Er kwam geen opening, er was geen goed gesprek mogelijk. Ik wilde verder met mijn leven. Dan maar definitief scheiden dacht ik. Maar zover kwam het niet.
Olivia
Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG