Ik ben een kleinkind van gescheiden grootouders. Ze zijn gescheiden voordat ik geboren ben. In die tijd ongebruikelijk. Wat nog ongebruikelijker was, was dat mijn oma er zomaar vandoor is gegaan. Althans, zomaar is wat ik gehoord heb. Ik weet de beweegreden niet, maar mijn opa werd ineens een alleenstaande vader met nog thuiswonende kinderen.
Hoewel ik niet beter weet, en ik er dus ook niet echt vragen over had volgens mij, heeft die scheiding wel invloed gehad op mijn jeugd, maar ook op mijn scheiding. Oma was niet geliefd. We hadden wel contact met haar, niet veel. Ik herinner me in ieder geval niet meer dan een enkel bezoekje en een telefoontje op mijn verjaardag. Dat was de band die ik had.
Mijn moeder had natuurlijk een heel andere band. Als puber ineens geconfronteerd met het vertrek van haar moeder. Boos was ze. En ze heeft zich ook jaren afgevraagd wat ze toch verkeerd had gedaan. Het was de ervaring van mijn moeder die ik kon gebruiken toen ik zelf gescheiden was. Ze gaf tactische tips over wat aan mijn kinderen te vertellen. Ze gaf aan hoe mijn kinderen zich zouden voelen. Ik ben het zeker niet altijd met haar eens geweest. Maar ongelijk had ze in de meeste gevallen niet. Haar ervaring is mijn uitgangspunt geweest in mijn omgang met mijn kinderen na de scheiding. Nu zijn mijn kinderen mijn moeder niet. Maar het gevoel van kinderen is na een scheiding toch vrij universeel. Veel van die ervaringen zijn sinds een paar jaar terug te lezen op www.villapinedo.nl Een mooie site die ik al even geleden ontdekt heb. Verhalen van, voor en door kinderen. Opgezet door een kind van gescheiden ouders, inmiddels een volwassen vrouw, die haar ervaringen omgezet heeft in hulp voor kinderen.
Ik wil het overigens niet over pinedo hebben, maar over de invloed van scheiding op kinderen (en kleinkinderen). Ik heb het daar al vaker over gehad, zie flexibele kinderen. Maar mijn kinderen gaan wel voorop. Misschien op het belachelijke af. Maar ik vind dat ze door de scheiding an sich al meer dan genoeg op hun dak hadden gekregen. Ik heb ze wellicht teveel gepampered. Misschien heb ik het allemaal zwaarder gemaakt dan het is. Dat denk ik soms. Dat ik het toch niet goed aanpak. Aan de andere kant zie en hoor ik soms zaken in mijn omgeving en dan denk ik weer: dat heb ik toch heel anders (beter) aangepakt. Ik heb ze een stabiele omgeving gegeven. Bewust zonder man. Zonder dat ze geconfronteerd worden met dates en nieuwe mannen aan de ontbijttafel. Een leven waarbij ik er voor hen ben en zeker niet weg ga als ze bij mij zijn. Ik vind dat in een omgangsregeling al genoeg kinderloze dagen zitten. Juist iets plannen in de tijd dat ze wel bij mij zijn, vind ik gewoon niet kunnen. Ze zijn zo snel groot en ze waren al zo vaak weg. Ik heb daarom heel veel afspraken laten gaan, ben niet meegegaan naar bepaalde voorstellingen, heb afspraken verzet. Thuis zijn, was en is voor mij nummer één. Nu ze ouder worden en ze meer gaan ontdekken van en in hun omgeving en daarmee meer zelfstandigheid krijgen, nu krijg ik ook meer ruimte die ik weer in kan vullen met mezelf. Maar deze keer uit een veel natuurlijke manier van losmaken en loslaten.
Thera is 45 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze beschrijft hier wat de ervaring van andere scheidingskinderen gedaan heeft met haar en met haar scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG