Blog van Thera, Nog steeds alleen

De meest gestelde vraag na “hoe gaat het met je”, is toch wel: “Heb je al een nieuwe vriend?” Waarna dan bijna even zo vaak een pijnlijke stilte valt als ik nee zeg. Alsof er verder geen andere gespreksonderwerpen zijn. Ik kan over best veel zaken meepraten. Soms is er geen pijnlijke stilte, maar komen er aanvullende vragen. Of ik al open sta voor een nieuwe relatie? Of ik alles al verwerkt heb? Als ik daarop bevestigend reageer, volgen meestal de goedbedoelde adviezen. Goedbedoeld, maar na honderden keren aangehoord te hebben toch behoorlijk irritant.

Een tijd geleden nog, met carnaval, kwam ik iemand tegen die wel een man in de aanbieding had. Ik wilde niet direct afwijzend reageren. Wist eerlijk gezegd niet hoe ik wel moest reageren. Dankzij het moderne tijdperk kon ik via haar mobiele telefoon direct een foto ‘bewonderen’ van deze man. Tja, en toen moest ik dan toch afwijzen. Niet omdat het zo’n afzichtelijke man was, maar omdat ik op zo’n foto niet kan beoordelen. Dat is ook de reden dat datingsites voor mij niet werken. En geloof me als ik zeg dat ik dat echt geprobeerd heb. Vooral het tweede en derde jaar na de scheiding stonden bol van dates. Ik weet na diverse try-outs dat ik niet gemaakt bent voor internet daten. Dat gescrol door die foto’s en door al die profielen. Ik krijg er nog buikkrampen van als ik daaraan denk. Op een foto iemand selecteren is niks voor mij. Natuurlijk zie je dan wel iets van een uitstraling. Maar bij een ontmoeting in het echt lijkt hij dan totaal niet op de foto. En zo’n profiel? Waar selecteer je op? Wil ik iemand die hetzelfde leuk vind als wat ik leuk vind? Wil ik iemand die daarin juist verschilt? Wat moet je wel gemeen hebben en wat niet? Chatten, sms’en, mailen en bellen. Ook daarmee leer je iemand meer kennen, maar dan komt er tijdens een etentje toch niet uit wat mensen op (virtueel) papier wel kunnen zeggen. Of ze vertellen gewoon wat zij denken dat je graag wil horen. Want na talloze contacten heb je ook alle praatjes wel gehoord.

Voor mij werkt een ontmoeting in real life. Zodat ik meteen kan zien hoe iemand beweegt, zodat ik zijn stem kan horen, zodat ik de blik in zijn ogen kan zien. Maar mijn omstandigheden zijn niet ideaal. Want regelmatig uitgaan is er niet bij. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik ‘hem’ overal tegen kan komen. Bij de bakker of de slager, in de sauna, tijdens een cursus of op het werk.

Anderen zijn met mijn singlestatus soms meer bezig dan ikzelf. Hoewel mijn beste vrienden nu wel weten hoe ik daarin sta. Op ieder potje past een dekseltje is het spreekwoord. Maar ik weet niet of er meer dekseltjes op één potje passen. Misschien was mijn ex wel de enige grote liefde en is er voor mij niemand meer op deze planeet. Ergens hoor ik je nu al denken dat dat niet zo is. Ook voor mij is er iemand. Je gunt het me ook zo. Misschien moet ik eens dit doen of dat. Misschien ben ik er toch nog niet klaar voor.

Ik ben inmiddels zover dat ik weet dat die gedachten meer over jou zeggen dan over mij. In deze maatschappij waar een partner hebben hoogst noodzakelijk lijkt. Er zijn absoluut dagen dat ik baal van mijn vrijgezel zijn. Maar er zijn zeker net zoveel dagen dat ik mijn status bejubel. Dit is wat het is. Ik heb geen partner. Misschien verandert dat nog. Misschien ook niet. Ik heb voor mezelf jaren terug de bewuste keuze gemaakt om in ieder geval geen gebruik meer te maken van internet als ontmoetingsplek. Niet via datingsites, niet via facebook of andere sociale media, niet via wordfeud of een ander spel. Die keuze heeft veel druk van mijn schouders gehaald en wat nog belangrijker is heel veel rust in mijn leven teruggebracht.

Thera is 44 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze merkt iedere dag nog de gevolgen van haar scheiding, ook al doet het geen pijn meer. Ze blogt bij ons over haar leven na de scheiding.