Uit het dagboek van een mediator
Dinsdagavond was het Songfestival. Niet dat ik me had voorgenomen te kijken, maar zoals dat gaat — je blijft hangen. En daar stond hij dan: onze Nederlandse inzending. Een jongen met een verhaal. Gevlucht. Een oorlog overleefd. Zijn stem vol verlangen en veerkracht. Maar eerlijk is eerlijk: ik was niet diep onder de indruk van C’est la Vie. Misschien omdat ik zelf al een paar dagen in een andere toon leef.
Ik ben zelfs halverwege in slaap gevallen. Toen ik later naar boven strompelde om in bed alsnog de uitslag te kijken, haperde het internet. Beeld stil. Geen uitslag te zien. Soms is niet weten ook even fijn (woensdagochtend las ik dat we toch door waren met C’est la Vie).
C’est la Vie
Toch raakte iets me later alsnog — zijn woorden na afloop.
Claude vertelde: “C’est La Vie is een eerbetoon aan een ouder en voor mij is dat mijn moeder. Zij heeft mij als kleine jongen en gedurende mijn hele jeugd meegegeven om het positieve te zien in de dingen die je meemaakt in het leven, ook als je tegenslag ervaart.”
En dat is het leven. Dat ís scheiden. Of rouwen. Of loslaten.
Ergens onderweg leren we dat het niet altijd goedkomt, maar dat we toch iets goeds kunnen blijven zien.
Soms luister je naar een lied, en hoor je alles. Soms hoor je niets.
En soms – is het ineens alsof elk woord herkenbaar is.
Ik denk aan die andere artiest die zijn lied opdroeg aan zijn vrouw, ze betradt aan het eind zelfs het podium. Ze was ernstig ziek maar ze mag nog even blijven. Dat ‘nog even’ waarin de tijd anders tikt. Ik ken het van dichtbij. Mijn broertje is er niet meer. De moeder van mijn neefjes heeft ook ‘nog even’. En deze week nadert ook de broer van mijn vader zijn einde. Hoe anders kan het lopen. Hoe anders kan het zijn. C’est la vie. Het leven en de dood.
Elk liedje was raak
Na het overlijden van mijn broer kon ik geen muziek aan. Geen radio. Elk couplet was te raak. Elk refrein te veel. De stilte was veiliger dan een zin die mij plots brak.
Later kwam het terug. De muziek. Met een andere gevoeligheid. Alsof je huid dunner wordt met de tijd.
Misschien is dat ouder worden. Misschien is dat leven.
Scheiding
Ook bij een scheiding ervaarde ik dat. Toen de deur dichtviel en ik in een leeg huis stond, zette ik de radio aan. Niet omdat ik wilde luisteren. Maar omdat ik het stilvallen niet kon verdragen.
Misschien luisterde ik wel naar alles — maar hoorde niets. Of andersom.
En ineens klonk daar een liedje over scheiden, over loslaten, over pijn.
Die typische Nederlandse liedjes over uit elkaar gaan, liedjes over scheiding…
Je weet wel — van die nummers die het zelfs tot de Top 40 halen omdat zóveel mensen zich erin herkennen.
In mijn werk zie ik het vaak: hoe mensen bij het maken van keuzes teruggrijpen op muziek. Een liedje over iemand loslaten, over gekwetst zijn. Vooral Nederlandstalige muziek raakt dan soms net wat dieper. Het is alsof muziek durft te zeggen wat jij niet durft te voelen.
Muziek kent geen grenzen
In tijden van oorlog en verlies, van afscheid en verscheurdheid — is muziek vaak het enige wat overblijft.
Mensen op de vlucht. Kinderen in opvangkampen. Ouders zonder uitzicht. En dan ineens… een melodie uit een telefoon. Een oud volkslied. Een beat van thuis. Een klank die verbindt.
Zelfs als je geen taal deelt, deel je een gevoel. Muziek overstijgt het oordeel. En ook dat is c’est la vie.
Er zijn zoveel manieren waarop je ‘je plek verliest’. Door oorlog. Door ziekte. Door scheiding. En zoveel manieren om een nieuwe plek te vinden.
Voor mensen die alles achter moesten laten — vanwege geweld, dreiging, of simpelweg geen andere keus — kan een lied de enige herinnering zijn aan wie ze waren. Muziek wordt dan iets bestaands in een wereld die is afgebroken.
En net als bij een scheiding, waarin je van de ene op de andere dag opnieuw moet leren leven, geldt dat ook voor wie als asielzoeker in een vreemd land terechtkomt.
Dan kan zelfs een liedje uit een oude Top 40-lijst voelen als thuiskomen. Of als tranen die eindelijk mogen stromen.
Je hoeft geen nummer 1 te worden
Misschien eindigen we als Nederland niet bovenaan dit jaar. Misschien moeten we het ook niet altijd hebben van winnen.
Misschien is ‘je plek vinden’ wel belangrijker dan de hoogste plek behalen.
Want dat is wat ik anderen ook toewens, in mijn werk als mediator:
niet per se het perfecte slotakkoord, maar weer een melodie vinden die klopt voor jou.
Een nieuwe klank. Een nieuwe ruimte. Een leven na stilte.
Muziek heeft mij ooit gedragen toen ik zelf brak.
En nu zie ik het keer op keer: hoe mensen het tóch weer oppakken.
Hoe liefde verandert, maar blijft bestaan — in een andere vorm.
Hoe mensen na alles tóch weer verder kunnen.
Bij ScheidingsWijze helpen we mensen die besloten hebben uit elkaar te gaan om hun scheiding goed te regelen.
Van alimentatieberekening tot ouderschapsplan en van vermogensverdeling tot het vastleggen van afspraken in een convenant — alles in één helder traject.
Scheiden is ingrijpend genoeg. Wij zorgen dat het overzichtelijk en werkbaar wordt, stap voor stap.
C’est la vie.
Niet alles loopt zoals gehoopt.
Maar je kunt het wel goed afronden
REAGEER OP DEZE BLOG