Relaties zijn al lastig zonder verzwarende omstandigheden. Zolang je met twee bent gaat het makkelijker. Je hebt ruimte om je eigen leven te leiden en je kunt samen of even alleen wat voor jezelf doen. Als er kinderen komen verandert dat drastisch. Je bent zelf niet meer het belangrijkste persoon in het huis en je leven gaat draaien om de baby. Je leven als echtelieden krijgt een flinke deuk en veel paartjes komen in relatieproblemen, zowel groot en klein. Als de tweede komt denk je dat je al ervaren bent, maar de tweede is niet twee keer het werk, maar tweeënhalf keer het werk. Veel relaties zijn niet bestand tegen deze grote veranderingen. Niet door de kinderen, maar omdat je originele relatie toch niet goed genoeg was. Helaas is er geen betrouwbare test voor. Maar er is nog een overtreffende trap in complexiteit en zwaarte.
En dan heb je – denk ik – het ergste soort. Een relatie waar minimaal één van de partners een co ouder is. Een nieuwe liefde die een contract heeft met de zijn of haar oude liefde. Met kinderen die als een keten om dat contract heen zitten. Je krijgt te maken met allerlei regels waar maar heel beperkt aan te tornen is. Niet zelden wordt je door de ex-partner ook nog gezien als een indringer in de leefwereld van de kinderen. De drang om te nestelen zorgt ook vaak voor spanning als de koude kant structuren en afspraken wil aanpassen met nieuwe wensen en inzichten. En het wordt helemaal leuk als die ook kinderen heeft met iemand anders. Dan wordt het al snel een puzzel die niet makkelijk op te lossen is.
Natuurlijk is er een recept om hier mee om te kunnen gaan. De basis is – naar mijn mening – dat je beseft dat het niet gaat lukken om van je nieuwe relatie een nieuw traditioneel gezin te maken. In mijn geval hebben we er bewust voor gekozen om ons wel als een gezin te gedragen uiteraard, maar we beseffen dat we geen volledige fusie aan kunnen gaan. Er zullen afspraken zijn in de lijn van het co-ouderschap waar ik alleen de verantwoordelijkheid voor neem. Uiteraard overleg ik wel alles mijn lieve en begripvolle p-te-p en haar mening weegt daarom ook zwaar. Maar bijvoorbeeld over gebieden rondom gezondheid, school, sparen, en opvang beslis ik zelf. En dat dan weer in samenspraak met mijn ex. En dat is de reden achter deze opzet. Het lijkt mij (en mijn ex) ondoenlijk om iedereen mee te laten praten over hoe we het doen met de kinderen en andere zaken uit ons ex-huwelijk.
Een ander belangrijk punt is dat je ruimdenkend genoeg moet zijn om dat te beseffen. Het geheel van samengestelde gezinnen kan alleen stand houden als de nieuwe stiefouders de de oude banden in stand laten die belangrijk zijn voor de kinderen en een soepele verloop van de uitvoering van het ouderschapsplan. In mijn geval kan ik melden dat mijn ex en p-te-p hun vriendschap hebben weten te behouden. Daardoor is het mogelijk dat mijn ex altijd bij ons binnen kan vallen en we het verzorgen van de kinderen zo soepel mogelijk kunnen maken. Omgekeerd kunnen we dit ook. Helaas zal er op een gegeven moment iemand bij komen als partner voor mijn ex. Deze man/vrouw (laat ik ruimdenkend zijn) krijgt een hoop te verduren. Dus naar mijn mening zal de contactadvertentie van die persoon er ongeveer zo uit moeten zien.
“Gezocht. Iemand met een groot hart en voldoende zelfvertrouwen. Goed uiterlijk geen bezwaar. Flexibel, lief, ruimdenkend en open zijn is een pré. Graag begrip hebben dat mijn kinderen al een vader hebben. Je date niet mijn kinderen, maar mij. Mijn ex is in de meeste gevallen geen monster, dus alleen gedogen is geen optie. Een goede whiskey wel.”
REAGEER OP DEZE BLOG