“Wat goed dat jullie het zo hebben kunnen oplossen” is een uitspraak die ik regelmatig hoor als ik probeer uit te leggen hoe mijn situatie als gescheiden vader in elkaar zit. Het is keer op keer een verhaal dat tegelijk met respect en ongeloof ontvangen wordt. Ik kreeg daar een onbedwingbare behoefte van om het uit te leggen. Ik voelde me daarbij soms een predikant. En soms ook een roepende in de woestijn. Waarschijnlijk ben ik een beetje van beide. Maar bij mij treed hier wel verzadiging op.
Ik besef dat de status quo die mijn ex en ik nu bereikt hebben, blijkbaar een bijzondere en zeldzame is. Ik hoor men bijna hardop denken dat er wellicht een addertje onder het gras zit. Nog steeds heeft men moeite om te geloven of zelfs om te accepteren dat de situatie is zoals die is. Het is echter niet een situatie die we ontworpen hebben. Vijf jaar geleden lag een scheiding zeker niet voor de hand. Een relatie met p-te-p had ik nooit overwogen. Het krijgen van een tweede kind lag niet eens in de verwachting. Wie gaat er van uit dat als het eerste kind 10 jaar duurt, de tweede maar iets meer dan tien maanden nodig heeft. Werk lag voor het oprapen, geen beloning was te hoog. Maar alles werd anders.
Na het dieptepunt van anderhalf jaar terug ziet mijn leven er heel anders uit. Niet één, maar vier kinderen. P-te-p als nieuwe wederhelft. Twee katten in plaats van twee honden. Geen vaste baan, maar hard werken voor inkomen voor nu en later. Met spanning wachten op de reacties van de proeflezers op mijn boek. Wie had dat ooit gedacht. En er zijn nog meer veranderingen klein en groot. Voor mijn ex zijn de veranderingen even groot of groter. Om van p-te-p maar te zwijgen. Omgaan met verandering is voor ons allemaal een centraal thema geweest het afgelopen anderhalf jaar.
Maar terug naar het addertje. Het addertje zit er natuurlijk wel, maar is van minder ernstige aard dan men zou denken. Mijn ex en ik zijn twee mensen die een relatie hebben via ons ex-huwelijk en twee kinderen. Die verbintenis zal nooit vergaan en zal ons steeds weer oproepen om tot een gezamenlijke oplossing te komen. Maar dat er zo nu en dan kleine en grote conflicten zullen zijn, dat staat vast. Het blijft immers een relatie tussen twee mensen met hun eigen onhebbelijkheden. Tegelijk hebben we beiden belang bij een stabiel en rustig verloop. Rimpelingen zullen er zijn. We zijn immers net mensen. Afscheid nemen van elkaar zal niet mogelijk zijn.
De fase van wederopbouw is echter al een tijdje aan de gang. Die behoefte aan voortgang en vooruitgang kan maar moeilijk plaats vinden als je energie en tijd verloren gaan aan nodeloze ruzies en conflicten. Het is daarom niet zozeer dat het “goed van ons is”, dat we het zo hebben kunnen oplossen. Het is een keuze geweest om het zo op te lossen dat het “goed voor ons” is. En we zijn bereid om de investering daarin te doen. Dat we nu in een sociaal complexe structuur zitten is een voortvloeisel daarvan, maar was geen doel op zich. Net zo min dat vereenvoudigen een doel is voor de toekomst.
Maar in de tussentijd overwegen we een folder uit te brengen die we kunnen uitdelen. Dan kan iedereen het nog eens rustig thuis nalezen.
Daniel is sinds vorig jaar een gescheiden vader. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin.
REAGEER OP DEZE BLOG