Tijdens onze scheiding hebben we steeds geprobeerd om de kinderen buiten schot te houden. Natuurlijk hebben ze alles mee gekregen, maar ik heb geen vechtscheiding gehad. Makkelijk is het proces niet. Het wordt wel steeds makkelijker. Het vertrouwen groeit en het loslaten is in een vergevorderd stadium. De kinkjes in de communicatie die nog dateren uit het huwelijk zullen altijd wel een probleem blijven. Dat zullen we moeten accepteren.
Maar de communicatie tussen ons als gescheiden ouders heeft een extra dimensie gekregen die ik als ouder onderschat heb. Inara is inmiddels vijf jaar en heeft zich zo goed en zo kwaad als het gaat aangepast aan de nieuwe situatie. Ze heeft hier een eigen weg in gevonden. De reistas die altijd mee zou gaan, laat ze nu soms zelf links liggen. Ik vraag haar steeds of ze wat wil meenemen en nu vindt ze dat zelf niet nodig. De tas die haar steunpunt in beide huizen moest worden, wordt steeds minder door haar gebruikt. Een nieuwe rugzak van de Fabeltjeskrant wint langzaam, maar zeker aan terrein. Tot mijn verrassing zoekt en vindt ze haar eigen weg. En dat wil ze ook.
Nu gaat het met de gezondheid van mijn ex minder. Door onze goede samenwerking binnen het co-ouderschap lag de weg naar een tijdelijke oplossing voor de hand. Ik strek mijn vader arm en vang de kinderen op, als mijn ex dat tijdelijk minder kan. Zoals we dat afgesproken en vastgelegd hebben in het ouderschapsplan. De andere partner vangt als eerste op bij ziekte van de ene. Maar helaas is dit geen griepje. Een combinatie van de aandoening en het zoeken en instellen van de medicatie zorgen voor een medisch dieptepunt. En mijn ex moet de zware beslissing nemen door toe te geven dat de kinderen tijdelijk beter af zijn bij mij. Dat kan niet makkelijk zijn. Dat zal niet makkelijk zijn. Maar in lijn met onze eerdere instelling, komen de kinderen op één.
Inara maakt dit allemaal mee. Ze ziet dat haar moeder ziek wordt. En na verloop van tijd merkt ze dat ze steeds meer bij pappa is. De gangbare overdrachtstijden zijn niet meer aan de orde. En na een paar weken komt haar verzet hiertegen. Ze weet het toch echt zeker dat het zaterdag is en dat we dan naar mamma gaan. Ik leg haar uit dat mamma nog ziek is en dat mamma graag en vaak op bezoek komt, maar dat het slapen voorlopig bij pappa is. Ze accepteert het met morren en blijft mompelen dat het toch echt zaterdag is. Ik snap haar reactie en gedrag wel.
Maar ook ik heb last van kwaaltjes. Mijn knieën spelen regelmatig op en zo ook de afgelopen periode. Dat is erg zichtbaar uiteraard. Het is voornamelijk lastig, al gebruik ik soms een wandelstok om de belasting te verminderen. Het herstel gaat dan voorspoediger en de wandelstok kan weer even de kast in. Het is chronisch, ik ben er aan gewend en het is niet gevaarlijk. Het is alleen lastig. En een groot voetballer zal ik er niet mee worden.
En dan wordt het Inara toch te veel. Mamma is ziek, pappa is ziek. In hun spel merken we dat zelfs het thema de dood zijn intrede doet. Dit wordt versterkt door het feit dat de ouders van mijn vriendin inmiddels allebei overleden zijn , waarbij aan haar zoontje uitgelegd is dat ze een sterretje geworden zijn. En kinderen delen nu deze informatie. En Inara legt een verband. En ze gaat zich zorgen maken. In het spel zien we het en Inara vraagt het.
“Gaat mamma dood?”
Ik heb het liever over Mega Mindy, maar goed. Nee is geen eerlijk antwoord. Nog niet dekt de lading beter, maar zal de vervolgvraag uitlokken over wanneer dan. Inara gaat verder. Ze wil graag weten hoe het zit. Wie brengt haar naar school als pappa ook dood is? Tante p-te-p misschien? Ik val even stil en denk na over hoe en wat ik ga zeggen. Ik besluit eerlijk te zijn en probeer in bedekte termen uit te leggen dat het beter worden van mamma en pappa voor de hand ligt. Maar ook dat er geen garanties zijn. Ooit zullen pappa en mamma dood zijn. “Over twee miljoen jaar?” vraagt ze door. Ja, dat kunnen we wel stellen. Wat zegt het handboek opvoeden hier eigenlijk over? Ik had graag dit soort gesprekken zeker 20 jaar uitgesteld en was niet voorbereid. Ik probeer haar gerust te stellen dat ze nooit alleen zal zijn. Er zal altijd iemand voor haar en haar zusje zorgen. Daar zorgen mamma en pappa voor.
Wat voor mij vast staat is dat Inara zich zorgen maakt over haar ouders. De scheiding heeft veroorzaakt dat veel wat ze als vanzelfsprekend beschouwde, nu niet meer zo is. Ze heeft zich moeten aanpassen, zonder de nieuwe spelregels te leren. En ze heeft een behoefte en misschien wel noodzaak gekregen om een eigen koers te bepalen. Ze is zelfstandiger geworden en gaat steeds meer haar eigen ritme en leven in het oog houden. Het is duidelijk dat afwijkingen hierop niet langer zonder weerklank geaccepteerd gaan worden. Ze groeit sneller op door noodzaak van alle veranderingen. Wat mij betreft mag dat wat langzamer. Maar wat komt dat komt. Dat heb ik Inara uitgelegd. Nu moet ik het nog aan mezelf uitleggen….
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin.
REAGEER OP DEZE BLOG