Een nieuwe tijd van ruimte breekt aan. Nu de spullen van mijn ex-to-be weg zijn, lijkt mijn leefomgeving een stuk groter. De fysieke ruimte is groter door de verhuisde spullen. De mentale ruimte omdat mijn huis nu eindelijk ook mijn huis is. Ik hoef niet meer de halve week bij p-te-p te wonen. Dat is natuurlijk geen straf, maar ik voelde me wel uit mijn huis gejaagd. Toen mijn ex-to-be ziek was en ik de kinderen tussendoor kwam ophalen vroeg mijn oudste doodleuk “Pappa, wat doe je hier?” “Euh, dit is nog steeds mijn huis suffie”, meld ik haar. “En mamma heeft hoofdpijn (migraine), dus jullie mogen bij mij en p-te-p logeren.” Ik temper de hoera stemming ietwat. Juichen en migraine gaan nu eenmaal niet zo goed samen. Ik kan alleen maar gissen hoe het voor mijn ex-to-be moest aanvoelen. Hulp vragen aan degene waar je middels een scheiding aangeeft best zonder te willen en te kunnen. Of dat laatste echt zo uit gaat komen, zal haast wel niet. De aard van onze huwelijkse relatie was dat ze meer op mij leunde, dan omgekeerd. Ondanks wat de betweters beweren. Men vergeet daarbij dat mijn ex-to-be nu voor het eerst op eigen benen gaat staan. De bijdrage van de man wordt vaak afgemeten aan hoe vaak hij de afwas doet en niet aan de daadwerkelijke tijd die hij besteed aan het gezin in de breedste zin van het woord. Mijn ex-to-be had geen enkele interesse om bv de financiële zaken op te pakken. Het klussen vervalt voor het grootste gedeelte ook aan mij. En natuurlijk ook mijn fulltime baan. Ik vergeet bijna de nachtelijke zorg voor de kinderen. Als je de uren bij elkaar optelt dat ik ‘dienst’ had, dan lag de verhouding erg scheef.
Die scheefgroei is een faalfactor van mijn huwelijk. Mijn ex-to-be heeft dit niet bewust gedaan en ik heb niet actief genoeg naar meer evenwicht gezocht. Ik weet dat mijn ex-to-be de afgelopen jaren ook als heel zwaar ervaren heeft, met de gevolgen van dien. Maar ja, dit alles doet er niet meer toe. Ik ga geen gelijk krijgen en dat is wel goed zo. Wat nu telt is een vorm van de toekomst. De rest is geschiedenis. Mijn ex-to-be en ik hebben tijdens de bemiddeling besloten om te proberen vrienden te blijven. Dat is mij nog nooit gelukt met een eerdere ex. De kinderen geven hier wel een gemeenschappelijk doel en belang. Als het goed gaat met de kinderen, gaat het ook beter met ons. Het werk zal van ons beide moeten komen. De figuurlijke streep is getrokken en de berusting moet er zijn. Dat ik tegelijkertijd de akte van berusting teken en per omgaan retour stuur helpt hier wel bij. Ik ervaar het als een afspraak met mijzelf. Ik neem mijzelf voor om situaties vooral in te schatten met de vraag “wat zou ik hier als vriend moeten doen?” en niet proberen het scheiding-spel te winnen.
| Niet | Wel |
| Alles is van mij, totdat anders bewezen | Als ik het niet nodig heb, dan heeft de ander er wat aan |
| Alles door de midden | Hoe komen we beide met de minste minnen eruit |
| Drie uur = drie uur | Half vier is ook goed, als dat minder stress oplevert |
| Ik heb er recht op | Wat heb ik nodig? |
| Ze zoekt het maar uit | Wat kost het me om te helpen? |
| Wat heeft ze me allemaal aangedaan? | Hoe gaan we NU en in de toekomst met elkaar om? |
| Hoe kan ik haar terug pakken of straffen? | Tsja, dat gaat zij dan ook doen….. |
| Ze mag alles, ik ben zielig | Ho, wacht. Ik ben er ook nog! |
Met het inpakken van de spullen van mijn ex-to-be, pakte ik ook het scheiding-spel in. Als mens heb ik dezelfde donkere gedachten als ieder ander. Als goed mens laat ik mijn ratio mee spreken. We hebben immers besloten om onze vriendschapsringen niet af te doen, alleen onze trouwringen. Voor mij moet dat wat betekenen. Het resultaat (goed of fout) ligt er en we zullen het er samen mee moeten doen. Er zullen nog vele obstakels volgen. Kloppen de plannen. Pakt alles even goed uit? Gaan we het wel redden als co-ouders? Gaan we het redden als vrienden? Geen idee. Met p-te-p drink ik er een borrel op. Zij zoekt nog woonruimte. Onze oudste kinderen slaan als volleerd broer en zus die middag nog elkaar de hersens in. Na de lach en in de stilte die volgt overdenken we allebei de werkelijke vraag die op tafel ligt. Er hangt wat in de lucht. Weer voer voor overpeinzing. Hoe zou die kast hier staan? Wat is wijsheid……
REAGEER OP DEZE BLOG