En toen was het de ‘week van de lentekriebels’. Netjes gemeld in de media en een beetje lacherig besproken. De ‘Week van de Lentekriebels’ is voor het basisonderwijs georganiseerd. In deze week wordt elke dag een les relationele en seksuele vorming gegeven, passend bij de leeftijd van de kinderen. Zowel mijn ex-to-be als ik vinden een tijdige voorlichting een goed idee. Wij geven op alle vragen antwoord. Hierin gaan we niet verder dan dat de kinderen aan kunnen. Dat is een kernwaarde die ook, en misschien wel juist, tijdens het traject van scheiden erg belangrijk is. De leeftijd van onze kinderen (2 en 4) maakt een volwaardig gesprek immers niet mogelijk. Onze oudste is al eerder slim genoeg gebleken om te begrijpen dat mamma en pappa niet langer getrouwd zijn. De papieren zijn nog niet rond, maar daar vallen we ze niet mee lastig. Verder zijn we de laatste maanden meer bezig geweest met het uitpluizen en ontleden, dan dan met het opbouwen van ons leven. De ideeën komen wel, maar de weerbarstigheid en bureaucratie maken het een drie- stappen- voorwaarts- en- twee -stappen- terug- verhaal. Soms ook wel het omgekeerde.
Maar terug naar de lentekriebels. Mijn ex-to-be en ik hadden het verband niet gelegd, maar onze oudste is 4 en kreeg dus te maken met de de ‘Week van de Lentekriebels’. En daar worden zaken besproken. Wat besproken is, en in welke mate dingen besproken zijn, weten we niet. Wel kreeg mijn ex-to-be een interessante vraag. “Mamma, waarom slaap jij eigenlijk niet in het bed van pappa?” Ik was er niet bij, maar mijn ex-to-be zal ons verhaal verteld hebben. Maar wat me trof was een ander aspect. Iets wat me verraste. We doen ons best om de gang van zaken minimaal neutraal te brengen. Maar we vergeten dat we het klassieke pappa-mamma beeld dat kinderen uitgelegd krijgen, in losse stukken opbreken. Onze kinderen accepteren het wel, maar krijgen – uiteraard – te maken met het maatschappelijke beeld over hoe het zou moeten zijn. En daarmee wellicht het besef dat het anders is, dan het zou moeten zijn. Moeilijk doet ze er niet over. Gelukkig maar. Ze blijven twee liefhebbende ouders houden, die alleen een beetje anders leven.
De jongste heeft een ander verhaal. Ze doet mee zonder morren. Mamma of pappa lijkt haar om het even. Een beetje duidelijkheid over wie nu aan het roer staat voor de dag doet haar goed. Mijn ex-to-be en ik werken nu steeds meer via het (bijna) opgestelde ouderschapsplan. We slapen niet meer de hele week in hetzelfde huis. Buiten mijn verwachting werkt dat best wel goed. Het geeft rust om de eigen zaken op te pakken en elkaar niet op dagelijkse basis tegen het lijf te lopen. Ik zie ook minder waarbij ik mezelf aanleer dat ik niet meer bij alles een vinger in de pap hoef te hebben. Mijn ex-to-be is een uitstekende moeder, dus ik geef de ruimte met een gerust hart. Alleen de jongste merkte iets op. Iets wat ik een ander kind, dat ook met scheidende ouders te maken heeft, ook heb horen zeggen. Ze mist mij als ze bij mamma is en ze mist mamma als ze bij pappa is. Dat dit in hetzelfde huis is, maakt niet uit. Ik heb hier weken over nagedacht en kan deze puzzel niet oplossen. Als bij elkaar blijven niet mogelijk is, dan is dit het echte resultaat van een scheiding voor de kinderen. Ik ga uit van de positieve benadering. Er is altijd een liefhebbende ouder in de buurt. Maar dat het glas ook half leeg is, werd me door die wijsneus wel even duidelijk gemaakt. Dat ik vervolgens weer stil moet zijn, want de muizen en de beren komen voorbij (echt geen idee waar ze dat vandaan heeft gehaald), maakt me weer aan het lachen.
Ik probeer altijd elk probleem op te lossen. Voor mezelf en – soms te vaak – ook voor anderen. Het maakt me zorgzaam en tevens empathisch. Het kan ook zo maar zijn dat het een onderdeel is van de reden waarom we gaan scheiden. Maar het probleem rond de observaties en gevolgen voor de kinderen en dan met name hun beleving daarin kan ik niet oplossen. Ik kan ze alleen begeleiden, voorlichten en ze vertellen dat hun wereld er nu anders uit ziet. Dat mijn ex-to-be in de toekomst een eigen woning zal gaan betrekken zal weer een nieuwe fase inluiden. Zo maar een overstap maken naar het wonen in twee huizen. Al zullen we het in de eerste periode logeren gaan noemen. Duidelijk is wel dat kinderen van alle leeftijden alles mee krijgen en dat er veel acceptatie gevraagd wordt. Voor mezelf hoop ik dat de kinderen er goed mee leren omgaan. Mijn vertrouwen dat dit goed komt is toch wel iets minder geworden.
REAGEER OP DEZE BLOG