Het blijven roerige tijden. Hoewel ik graag zou willen dat alles meer genormaliseerd zou worden, lijkt dat steeds net niet te lukken. Kleine dingetjes worden grote misverstanden. Het lijkt allemaal nooit echt goed te gaan. Nu mijn ex-to-be en ik het convenant als een soort wapenstilstand getekend hebben is het een mooi moment om de balans op te maken. Wie heeft wat gewonnen en wat verloren. Familie, vrienden en kennissen schikten zich grotendeels naar verwachting. Grappig is dat die hun keuze blijven toelichten. Vervelend is dat sommigen de schuldvraag hard bij de een of de ander neerleggen. Ik zie weliswaar in dat het sociaal makkelijk is om op die manier de interne rangen te sluiten. maar het zorgt er echter ook voor dat er een blinde vlek ontstaat. Het is makkelijk om – zonder wederhoor – lekker te spuien. Een beschuldigend vingertje wijzend naar diegene die in ongenade gevallen is en – dat is wel zo makkelijk – die er niet bij is. Dat deze ‘feiten’ nooit belangrijk genoeg zijn geweest om eerder te bespreken vergeten we maar even. Afschrijven is makkelijker dan investeren, lijkt me dan. De blinde vlek zorgt er wel voor dat een zekere persoonlijke groei niet plaats kan vinden. Eigen verantwoordelijkheid en eerlijkheid wordt opzij geschoven. Het gebeurt min of meer aan beide kanten.
Tussen mij en mijn ex-to-be verloopt het ook niet makkelijk. Hoewel alles op papier staat, is de praktijk lastiger. Ik maak makkelijker losse beslissingen dan mijn ex-to-be. Het uitvoeren van een plan en/of de nieuwe regels gaat me makkelijk af. Voor mijn ex-to-be lijkt het moeilijker. Ik merk steeds dat de impact van wat we afgesproken hebben in sommige details aan haar voorbij gaan. Met het ondertekenen van het convenant komt de eerste toebedeling tot stand. Het huis van mijn ex-to-be is echter nog niet af. Een financiële wachtkamer is de oorzaak. Ik kan daar weinig aan doen, ondanks de belemmering. De toebedeling regelt ook de financiële verplichtingen. Groot en klein. Dat we gedeeltelijk nog in hetzelfde huis wonen doet daar niets aan af. Ik merk dat mijn ex-to-be daar meer moeite mee heeft. Ze verwacht nog veel. Het automatisme maakt nog niet voor 100% plaats voor autonomie. Zuinigheid met eigen portemonnee en tegelijk wel met kleine bedragen tegelijk gebruik blijven maken van de centrale faciliteiten. Vroeger was dat geen probleem. Nu zou dat moeten stoppen. Maar hoe laat je een automatisme van 17 jaar los? Hoe accepteer je dat je ‘gedegradeerd’ bent tot gast in de woning die je 15 jaar je thuis genoemd hebt?
En dan P-te-P. Leuk voor mij. Gewenst door mijn ex-to-be. Anderen hebben er moeite mee. Ze zijn er nog niet klaar voor om mij met een ander te zien. Dat mijn ex-to-be daar gemixte gevoelen bij heeft, snap ik ten dele. Ook dat automatisme, dat van blinde trouw, is er niet meer. Maar een volledig begrip kan ik niet opbrengen. Mijn ex-to-be wilde zelf scheiden, dus – tja – dat is dan haar probleem. Als ik het schrijf klinkt het erg onaardig van me. Onaardiger, dan ik zou willen opschrijven. Het is alleen wel waar. Laat ik nu wel eerlijk zijn tegen mijzelf. Dat anderen moeten wennen snap ik op een zeker niveau wel. P-te-P is erg aardig (bloos, bloos), lief, schattig, knap enz, enz. Dat er mensen zijn die om verschillende redenen zich geremd voelen, is blijkbaar zo. De een had liever gezien dat ik zou wachten tot na de formele scheiding. Anderen zijn bang voor het welzijn van mijn ex-to-be. Alsof het accepteren van P-te-P mijn ex-to-be te kort zou doen. En dat zijn de mensen die nog iets zeggen. Anderen roddelen liever zonder hun mening te geven aan mij.
En zo heb ik het gevoel dat de nabeschouwing van de wedstrijd achter de rug is. Geduld is nu het grote toverwoord. Wachten op de feitelijke ontbinding van het huwelijk. Wachten op het gereed komen van de nieuwe woning van mijn ex-to-be. Wachten in de financiële wachtkamer. Wachten op nieuwe kansen. Het enige waar ik nu niet op hoef te wachten is P-te-P. Ons gezamenlijke pad zal niet makkelijk worden. Maar het is wel ons pad.
REAGEER OP DEZE BLOG