Ik ben nu anderhalf jaar officieel gescheiden. We zijn twee jaar uit elkaar. Het einde van ons huwelijk zette zich jaren daarvoor al in. De jaren daarvoor zijn de fouten gemaakt en zijn de dingen gebeurd die dat mogelijk hebben gemaakt. Bij elkaar een hele tijd dus. Een tijd waar ooit een einde aan zou moeten komen. Maar kan je ooit wel echt verder met je leven? En dat is toch het meest gehoorde advies. Pak je leven weer op en ga verder. Maar soms als je iets wegduwt, komt het terug als een boemerang.
In mijn geval heb ik mijn leven zeker weer opgepakt. Er is weinig wat nog hetzelfde is als tijdens mijn getrouwde leven. De kinderen worden ouder en wonen niet de hele week bij me. De verdeling in mijn huis is anders geworden en mijn vriendin met haar kinderen wonen bij me. Mijn werk is veranderd. Een duaal bestaan in loondienst en als ondernemer. Ik heb zelfs nu (weer) een andere auto en zelfs nieuwe buren. Weinig is nog hetzelfde in vergelijking met vijf jaar geleden. Maar daarmee verdwijnen voor mij niet de zorgen rondom de scheiding. Er zijn nog steeds zaken die me terug brengen naar de scheiding. Onopgeloste zaken, oude en nieuwe zaken.
Oude zaken betreffen veelal de zakelijke afwikkeling. Zoals eerder geblogd vinden bedrijven scheiden maar lastig en willen ze niet mee gaan als ze denken dat het een theoretisch groter risico voor henzelf met zich mee brengt. De bank heeft het er nog steeds moeilijk mee. Ze bekijken deze uitdaging met een soms gespleten persoonlijkheid. Als het hen uit komt, dan houden ze vast aan de rechten tijdens het huwelijk. Als ik meld dat mijn ex in feite al vijf jaar de lasten niet draagt, dan houden ze het er op dat ze misschien in de toekomst dat wel gaat doen. Maar toen mijn ex graag een bevestiging wilde ontvangen dat ze altijd aan haar verplichtingen voldaan had, toen droeg ik ineens wel alle lasten en dus geen verklaring. Toen was ze weer geen partij. En met de op naam stelling van de hypotheek gebeurt iets soortgelijks. De rente moet gelijk blijven want zo is de hypotheek ooit opgesteld. Maar de hypotheekvorm moet wel aangepast worden aan hun nieuwe regels. Wederom hinken op twee gedachten. En mijn ex ontvangt deze boemerang.
Maar de kinderen zorgen voor de meeste nieuwe zaken. De kinderen ontwikkelen zich ook in de splitsing. En hun gedrag zorgt in ons geval voor een uitdaging. Bij papa doen we dit en bij mama doen we dat. Kinderen zoeken de knopjes waar ze op kunnen drukken. En mama is anders dan papa. En ik moet toegeven dat de kinderen hier steeds meer gebruik van gaan maken. In de driehoek tussen ons en school zit veel ruimte om tussen de verschillende regels, omstandigheden en persoonlijkheden verkeerd gedrag aan te leren. Ik kan nu wel zeggen dat het niet mijn probleem is omdat hun gedrag goed is als ze bij mij zijn. En dat zou dom zijn. Het kan immers ook zomaar omslaan.
Het wegduwen deze zaken en andere zaken komt als een soort boemerang weer terug. We maken immers nog steeds een groot onderdeel uit van het leven van mijn kinderen en omstreken. Of mijn ex en ik nu onderdeel zijn van het probleem of van de oplossing maakt niet uit. We zullen er toch wat mee moeten.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG