Het is 11 mei 2016, trots en sterk reis ik af naar de Rechtbank.
Ik weet zeker dat ik dit kort geding ga winnen. Mijn advocaat ook.
Exjelief heeft geen advocaat en we ontmoeten elkaar in de rechtbank.
Ooit stonden we naast elkaar nu lijnrecht tegenover elkaar. Hoe is het mogelijk. Wat doet dit pijn.
Kort Geding
Bij dit soort “familie zaken” is er iemand van “De Raad” bij (raad vd kinderbescherming).
Die kent jouw kinderen niet, die kent jou niet, noch je man maar schijnbaar bestaan er “protocollen” voor dit soort zaken. Een beetje one size fits all.
Exje speelt het onwijs goed daar in die rechtszaal. Doet alsof het hem heel veel doet. Ja edelachtbare, nee edelachtbare. Hij weet het juiste te zeggen op de juiste momenten.
Maar toch…de rechter is er niet van onder de indruk en overlegt met de Raad.
Een kind moet contact hebben met vader én moeder. We hebben overigens ook beiden gezag en omgang.
Het idee van Raad en de Rechter is om een onderzoek in te stellen en voor nu te bepalen dat er contactherstel tussen moeder en kinderen bevorderd moet worden.
Jeugdzorg
Jeugdbeschermingsplein (voorheen Jeugdzorg) wordt ingeschakeld en ongeveer 5 weken later wandelen er 3 nieuwe Ilse’s mijn appartement binnen om over de zaak te praten.
Ilse is namelijk afgeschreven, ze kon het niet aan, ze was van het wijkteam en dit groeide haar boven het hoofd.
De drie theedrinkende dames zitten bij me aan tafel. Het traject wat we nu in gaan is het zogenaamde dwang en drangkader. Dat betekent dat we allemaal ons best moeten doen om te zorgen dat de kinderen het wél leuk gaan vinden om mij weer regelmatig te zien.
Afgesproken wordt, welke Ilse wat gaat doen. Eindelijk….actie in de taxi !! Gassssss
Bowlen met de kids
Nog voor de zomervakantie begint mag ik weer een uurtje onder begeleiding met de kids weg.
Deze keer met alledrie de kinderen en ze willen bowlen. Hapje drankje erbij…mama gaat failliet. Maar hey…alles voor de kids he.
Ik vind het allemaal prima, zolang ik ze maar zie. Het is alweer veel te lang geleden tussen 2 april, begin mei en eind juni.
We spreken af bij de entree van de bowlingzaal. Vooraf werd duidelijk doorgesproken hoe het moest gaan. Ik zou er eerst zijn, dan kwam Sonja met de, net afgedropte, kinderen.
Niet te diep in de ogen kijken, alleen een handje geven. Ze niet aanraken, geen moeilijke vragen stellen.
Nou van dat ontspannen bowlen kwam niet veel terecht. De lol was er af.
Plichtmatig bowlen….bah bah….
Handtekening
Op het eind ging het iets beter, toen ze nog even in de speeltuin mochten met een ijsje. Het liep zowaar zelfs 20 minuten uit !!
Sonja moest vader wel even bellen want dit was onvoorzien.
Terwijl Sonja aan het bellen was kwam Joy, de jongste naar me toe. Beetje schuin kijkend naar me. Ze had duidelijk een boodschap mee gekregen…
We willen op vakantie, maar jij zal wel geen toestemming geven….
Ik zeg, hoe kom je daarbij ik weet nog van niets. Nou ja zegt ze…jij vindt toch nooit wat goed zegt papa.
Ik zucht, tel tot 10, slik 20x en knijp loeihard mijn ogen dicht. Wat een drama, hoe komt dit ooit nog goed ?
Wat ben ik nog…waar ben ik goed voor ? Handtekeningen zetten voor een vakantie.
Was dat het doel van deze sessie ??
Ik begin een klein beetje door te krijgen hoe het spelletje “jeugdzorg” werkt.
Sonja komt terug en zegt…kom op kids…ik ga jullie thuis brengen, papa moet nog weg.
En terwijl ze wegloopt, draait ze haar hoofd om en roept…oh ik begreep van Joy dat de vakantie akkoord is he ?
En daar zit ik dan…op een bankje…in de speeltuin, alleen….het begint te regenen.
Ook in mijn hoofd, mijn ogen….wat voel ik me vreselijk. Ik rijd naar huis terug en plof op bed, total loss. Moe, verdrietig, onzeker, hoe lang gaat dit duren ??
De pijn van ouderverstoting
De volgende dag besluit ik me op internet te storten en te zoeken naar gelijksoortige verhalen. En die zijn er…veel….veel te veel !!
Er is zelfs een lotgenotenbijeenkomst bij mij in de regio. Ik geef me op. Een avond praten met verlaten ouders, verstoten ouders.
Na deze avond besef ik, de andere ouders gesproken hebbend, dat dit echt wel jáaaaaren kan duren. Of zelfs voor altijd kan zijn.
Heel stiekem bedenk ik hoe het zou zijn niet meer met deze pijn te leven.
Elke dag toch weer een stukje van mijn ziel, mijn zijn, gestorven…Rouwen om iets wat was, wat weg is. Een compleet gezin verscheurd.
Frances is een moeder van 3, de kids zijn 13, 13, en 11.
Op 2 april 2016 werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen. Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg. Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome) Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.
Frances blogt over ouderverstoting.
Eline - 24 mei 2017
Wat een afschuwelijke situatie. Het is moeilijk hierop te reageren, want het is niet voor te stellen hoe zoiets voelt, en eigenlijk wil je je ook niet indenken hoe dat zou voelen. Dat je kinderen zo van je vervreemd zijn, dat je ze niet mag knuffelen, niet mag zeggen dat je van ze houdt. Goed dat je deze blogs schrijft, Frances, voor iedereen die ermee te maken heeft, en iedereen die er niet mee te maken heeft. Want zulke zaken blijven vaak onbespreekbaar, omdat het juist zo moeilijk is om er iets op te zeggen. Het enige dat je kunt tonen is medeleven, hoe nutteloos ook. Bij deze dus.
Barbara - 24 mei 2017
Ooit, over niet al te lange tijd komt het goed, als de kinderen uit de puberteit zijn.... Dan gaan ze gerust wel inzien hoe het werkelijk zit en kunnen de rollen omgedraaid worden, ik zit er zelf ook middenin.... Maar ik merk het aan mijn dochter die wordt 17, ze heeft echt dingen door alleen ze kijkt erg tegen haar vader en broer op en durft nog niet te zeggen hou eens op jullie hebben het over mijn moeder...... Daar komt nog bij dat de iinvloed van opa, oma en tante ook een grote rol speel. Ik heb contact met een man die precies hetzelfde heeft meegemaakt, hij zei vroeg of laat maakt de vader een kardinale fout en dan denken de kinderen hé wacht eens even???? Daar hou ik mij maar aan vast....
Amsterdam - Brabant - 24 mei 2017
Vreselijk verhaal , wat een tragedie ..... en helaas komt het nooit meer helemaal goed , want de verloren jaren haal je niet zomaar in . Arme arme gehersenspoelde kinderen .... Frances , hoe gaat het NU , een jaar later , met jou en de kinderen ???
Frances - 26 mei 2017
Lieve meelevenden, Een jaar later sta ik nog met lege handen. Met elk uur war verstrijkt, elke dag, week, maand ...neemt de verwijdering toe. Ze denken dat een moeder niet nodig is want papa is vader én moeder tegelijk. Ik sprak hem afgelopen week. De haat, de agressie. Ik weet zeker dat deze man past stopt als ik óf doodga of het opgeef. Maar ik ga door, ben het de kinderen verplicht en mezelf. Ik doe het met liefde. Bedankt voor jullie reacties ! Houdt me sterk :-)
Johannes - 7 jun 2018
Ik zit er ook middenin. Mijn kinderen lopen de avond vierdaagse en mogen niet even het ouderlijk huis inlopen om even een knuffel te halen. Pijn tot op het bot. Ik heb er alles aan gedaan om ze een onbevangen jeugd mee te geven het is mij niet gelukt. Vanaf 2009 al bezig Jeugd en gezin beschermers lijken wel ambassadeur's voor ouderverstoting. Vrienden en ouders van vriendinnetjes tegen mij opgezet. Lijkt wel of zich een complot tegen mij gevormd wordt. Ik heb me gelukkig goed in zaken verdiept waardoor ik overeind blijf. Te vaak zit het hoofd er zo vol mee. Een ieder sterkte voor wie zich hier in herkend. Vriendelijke groet Johannes Vader van twee dochters