Het is een jaar na de officiële scheiding. Voor mij tijd om een bewuste stap verder te gaan in het weer (vast)houden van mezelf. Een uitgebreidere omgangsregeling past daar voor mij bij, waarbij mijn ex de kinderen dus meer ‘heeft’ dan de afgesproken paar dagen in de maand en ik ze dus iets meer moet (of mag?) loslaten.
Geen reden voor conflict
We hebben niet voor niets parallel ouderschap, dat is alleen omdat de communicatie zo moeizaam verloopt. Altijd eigenlijk al. We zijn beiden conflictvermijdend en nu we gescheiden zijn is juist alles potentieel voer voor conflict.
Een vechtscheiding willen we beiden niet, dus ontwijken we elkaar zo veel mogelijk en lopen op eieren als het niet anders kan. Eigenlijk net als in ons huwelijk.
Dit is dan parallel ouderschap: zo weinig mogelijk redenen geven voor conflict en oplossen wat je zelf kan en mag regelen.
Maar goed, de omgangsregeling wilde ik dus wel graag anders. Dus moest ik met stress in mijn lijf aangeven wat ik in gedachten had en de week erop bellen, ‘er over nadenken’ en weer bellen op tijden die hem uitkwamen en mij minder. We deden allebei ons best en het is gelukt: de omgangsregeling is uitgebreid. Goed voor iedereen. Denk ik.
Je kinderen ‘te leen’
De eerste keer dat de kinderen de avond voor een schooldag niet bij mij waren voelde het echt als falen. De ‘tijd voor mezelf’ vond ik opeens niet meer zo nodig en zelfs egoïstisch. Wat voor moeder ben ik als ik de kinderen niet bij me wil hebben…
De dag erna had ik het er met mijn moeder over. Ze begon over een artikel dat ze had gelezen waarin stond dat je je kinderen eigenlijk ‘te leen’ hebt. Dat je ze helpt om zelfstandig in de wereld te kunnen staan, in goede verbinding met de mensen die hen daar ook bij helpen. Mijn kinderen zijn inderdaad niet van mij alleen. Ze hebben het ook nodig dat hun vader betrokken kan zijn bij hun leven.
Help, vrije tijd!
Inmiddels zijn we een aantal weken verder. Ik zie mijn ex door de nieuwe regeling veel minder door de wisselingen voor of na school. Dit is een groot pluspunt en logistiek is het ook voor de kinderen goed te doen.
Van de wereld om ons heen en van de kinderen zelf horen we dat het toch mooi is dat we nog zo goed met elkaar om kunnen gaan. Mooi dat we de schone schijn nog steeds kunnen ophouden.
De weekenden zijn voor mij nog wat zoeken. Voor het eerst in jaren is er echte vrije tijd die ik zelf kan invullen. Zonder dat ik gebeld word omdat er een kind huilt en of ik even wil troosten en wanneer ik dan weer thuis kom. Maar oef, wat doe ik dan met die tijd? Eerst maar eens bijslapen dacht ik. En af en toe langs een vriendin. Maar nu kriebelt het voor een hobby of een verdieping of misschien zelfs uitbreiding van mijn sociale netwerk. Oe, het kan zo fijn zijn, maar het is nog even zoeken en doorpakken.
Ik ben Emma, 39 jaar en moeder van drie kinderen in de leeftijd van 8 t/m 12 jaar. Het is inmiddels een jaar na de ‘scheidingsmelding’ van mijn ex. Communiceren zonder spanning en strijd werd al snel onmogelijk. We doen daardoor aan parallel ouderschap ‘light’ (zonder mediator ter ondersteuning in het contact) om de kinderen niet extra te belasten. Communiceren doen we alleen als het echt noodzakelijk is en op een korte en zakelijke manier, dit weten we allebei. Alles voor de kinderen. Hoe dit het beste kan leer ik al doende, maar we merken nu allemaal al meer rust en vrijheid in ons leven dan in alle voorgaande jaren ‘samen’.
Lees ook de andere blogs van Emma.
REAGEER OP DEZE BLOG