Nu is een vriendin van mij recent gescheiden en ze zit nu ongeveer 5 weken in haar nieuwe huis.
Wekenlang is er door familie en vrienden geklust in dat nieuwe huis. Nu moet ik even vermelden dat niemand van die familie en vrienden ooit is gescheiden.
Klus hier en klus daar…. terwijl ik alleen maar dacht dat ze zich niet zo druk moest maken.
Dat er nog genoeg weekeinden komen na de scheiding waarin je de kinderen zo vreselijk mist en je je zo vreselijk verveelt dat je blij bent dat je je verstand op nul kunt zetten door het hele weekeinde van `s ochtends vroeg tot `s avonds laat te klussen.
Ik bedoel… spaar de klussen die kunnen wachten nu op tot een moment dat je er tijd genoeg voor hebt. En geef die spaarzame tijd die je nu nog met de kinderen hebt liever aan de kinderen dan aan de plinten…… dat het schilderen van de deuren op de eerste verdieping echt niet zo nodig is dat je er stress van moet hebben.
Later bedacht ik me echter ook dat dit wellicht haar manier is om de eerste schok van de scheiding te verwerken. Het besef dat je nu alleen verantwoordelijk bent voor de kinderen als ze bij jou zijn kan je enorm overvallen. Doorgaan als een dolle tot je erbij neervalt om niet aan andere dingen te moeten denken.
Maar goed. Soms keert de wal het schip. De keuken werd geleverd met de nodige perikelen en de planning voor het plaatsen van de dakkapel is helemaal losgelaten. Ze kan nu op sommige momenten dus gewoon niet verder en moet wel even gaan zitten. En iets eten. En drinken.
Gelukkig.
Op zo`n moment voel ik me de scheiding ervaringsdeskundige en probeer ik enkele dingen voor haar in perspectief te plaatsen. Tips te geven en ervaringen te bespreken.
Laatst zei ze tegen mij dat ze dacht dat haar vorige huis het huis zou zijn waarin ze haar hele leven zou wonen en dat ze dat huis echt zou missen. En dat ze er laatst langs reed en gewoon was vergeten om er even naar te kijken.
Het gaat helemaal goed komen met haar…
REAGEER OP DEZE BLOG