In mijn (officieel) derde jaar dat ik als gescheiden vrouw door het leven ga, kan ik met een grote zekerheid zeggen: een scheiding verandert je! Je (sociale) leven, je ‘Zijn’, je gaat een compleet (rouw)proces door.
Tenminste dat is zoals ik het ervaren heb. Let wel: als vrouw die te maken heeft gehad met ontrouw, een soort van ‘ingeruild voor een jonger exemplaar’, vechtende voor haar relatie en gezin, waarvan ze in haar achterhoofd eigenlijk al wist dat het te laat was..
Scheiding verandert je
Iemand schreef eens onder een blog van mij de volgende reactie: “Als je gaat scheiden maak je een enorme persoonlijke ontwikkeling door als je ook alleen durft te zijn”. Op die reactie zijn veel likes gekomen en ik dacht: ja, dat klopt! Ik kan dat beamen, inmiddels een paar jaar verder.
Een scheiding betekent helaas niet alleen het verlies van een partner, waar je misschien wel jarenlang mee was, zoals in mijn geval. Maar het betekent ook verlies van jezelf, je gezin (dat uit elkaar valt), verlies van familie, schoonfamilie, vrienden, kennissen. Soms niet meer weten en begrijpen waarom mensen afstand van je doen, waarom mensen oordelen, iemand of misschien wel jou aanwijzen als de ‘schuldige’ of je subtiel uit de weg gaan. Terwijl ik destijds alleen maar dacht: ‘waarom partij kiezen of ‘een schuldige’ aanwijzen; er zijn bij een scheiding toch alleen maar verliezers?’ Maar ook verlies van stabiliteit, zekerheid, houvast (huis, werk, financiën). Alle veiligheid en zekerheid onder je weggeslagen en je leven 180 graden gedraaid!
Als je het dan ook nog aan durft om grondig met jezelf aan de slag te gaan, door middel van therapie, om jezelf wéér te vinden, je leven op te bouwen, te werken aan díe zaken die je naar beneden hebben gehaald (grenzen stellen, nee zeggen, emoties/gevoelens er laten zijn, patronen vanuit je jeugd misschien wel) kan ik toch écht wel stellen dat een scheidingsproces je (blijvend) verandert.
Afstand
Terwijl ik eerder vaak zei: ik begrijp niet waarom mensen die zo dicht bij mij stonden ineens afstand nemen, het te ingewikkeld vinden, er van alles van vinden (‘ze blijft erin hangen’, ‘ze is veranderd’, ‘haar leven past niet meer bij ons’), ‘want ik ben toch nog steeds dezelfde Femke als die ik was’, denk ik nu wel eens: JA. Ik ben ook, misschien helaas voor jullie, niet meer de vrouw die ik was in de omstandigheden toen wij nog bij elkaar waren, als 1 gezin.
Mijn ervaring is, soms met verdriet daarop terugkijkend, dat je leven er écht anders uit gaat zien. Dat er een Vóór is en een Ná!
Je past niet meer in het gezinsplaatje (bij de (gezamenlijke) vrienden die er voorheen waren, allemaal met nog een intact gezin), niet meer in het familieplaatje, je bent geen schoondochter meer, maar de moeder van de kleinkinderen, je voelt je niet meer automatisch horen bij familie aangelegenheden (verjaardagen, kerst/paasfeesten), je voelt je soms gewoon ‘het zwarte schaap’ van de familie omdat jij altijd bij feestjes alleen bent met je kinderen en niet zoals je broers en zussen met complete gezinnen. Zelfs de gesprekken veranderen, je kan je niet conformeren met hun situaties, een compleet ander leven gekregen. Het zit ‘m soms in subtiele dingen die soms zo ontzettend pijnlijk en confronterend zijn. Bovenop het verdriet van de hele scheiding!
Ik ervaarde een niet altijd zichtbare maar wél voelbare afstand. Wellicht (mede ook) door mijzelf gecreëerd, maar zeker ook door (bewust of onbewust) de mensen om me heen die niet (meer) mee wilden op mijn, eindelijk zelf gekozen, pad.
Werken aan jezelf
Het werken aan jezelf zorgt ook voor weerstand bij mensen. Ook dát heb ik ervaren. Ineens gaat ze NEE zeggen en niet automatisch JA op dingen die ze vroeger wel altijd deed; voor de lieve vrede, omdat het zo hoorde, omdat ze aardig gevonden wilde worden of om wat voor reden dan ook. En ineens voel je dan weerstand of afkeuring: je hoort dat je egoïstisch bent, dat je zo veranderd bent, dat ze je (leven) niet (meer willen) begrijpen, dat ze het niet eens zijn met de keuzes die je maakt hoe je je leven opnieuw inricht, dat ‘men’ vraagt hoe het toch met je gaat, (maar dan vaak achter je rug om of aan een ander). Soms zijn die signalen subtiel, soms krijg ik het ook gewoon te horen, of … je merkt het gewoon aan hoe mensen doen.
Soms denk ik ook wel eens dat er sprake is van jaloezie of afgunst, dat mensen het je gewoon niet gunnen dat het (weer) goed met je gaat of mocht je een periode wat uit de band springen (wat volgens mij ook onderdeel van het proces kan zijn) ze dáár dan wel weer wat van vinden. Ik begrijp die (voor) oordelen niet goed en ook niet waarom mensen niet gewoon eerlijk kunnen zijn.
Opbouw
In het begin was ik echt bang weinig aan vrienden en familie over te houden en werd ik daar echt wel onrustig van, maar gedurende het opbouwen van je nieuwe leven komen er dan toch ineens nieuwe mensen op je pad, die passen in jouw nieuwe plaatje, je nemen zoals je (nu) bent, een mooie aanvulling zijn op je leven en in je willen investeren. Tenminste, ik denk ook vooral, als je er zélf op uit trekt, nieuwe vrienden wil maken, nieuwe hobby’s, sport, uit gaat, in ieder geval alles behalve in huis blijven hangen met je sores. Dat dit in het begin zéker niet makkelijk is, weet ik óók!
Ik heb de eenzaamheid, het verdriet van verlaten zijn, niet meer van de bank af willen komen, tot in mijn ziel gevoeld. In mijn eigen verdriet en ellende ondergedompeld. Maar ik heb altijd mijzelf weer herpakt, al was het al dat je dat als moeder voor je kinderen moet doen, maar ook voor jezelf!!
Je wordt er zo’n beter en sterker mens door! Mijn advies is dan ook: ga in therapie!, werk aan jezelf, bouw je leven weer op, stort je niet gelijk weer in een nieuwe relatie of liefde, zorg ervoor dat je weer van jezelf gaat houden en je het met jezelf (en je kinderen) redt!, maak plezier, doe dingen die je anders nooit zou hebben gedaan, zoek vrienden en mensen om je heen waar je energie van krijgt! Doe alles waar je blij van wordt, want jij verdient het om ook de rest van je leven gelukkig te zijn en te worden!!!
Jouw leven
En vooral: heb ‘een zekere schijt’ aan die mensen die wát dan ook van je vinden, die niet meer aan je zijde willen staan, geen vriendschap meer op willen bouwen, want het is JOUW leven en je bent de enige die daar wat van kan en moet maken!
Sinds ik het krampachtig vasthouden aan zogenaamde ‘betrokken’ vrienden en familie heb losgelaten, komen er ineens energieke, leuke mensen op mijn pad. Alsof ik daar weer voor open sta en ik heb me ook voorgenomen alleen maar dát te doen waar IK blij van wordt. Daarvoor heb ik te lang in nare omstandigheden gezeten.
Je wordt er een beter mens door en een blijere moeder (voor je kinderen); veranderd wellicht voor je omgeving, maar dat heeft dan zo moeten zijn!!
Ik ben Femke (46), in mijn 3e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen van (bijna) 17 en 14. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.
Tania - 13 okt 2019
Alles wat jij zo mooi op papier geschreven hebt, ervaar ik nog iedere dag. Ik ben 2 j gescheiden. Heb zelf de stap gezet, maar daarom wil het niet zeggen dat ik het niet even moeilijk heb. Ik heb het gevoel dat ik me nergens meer echt thuis voel maar probeer iedere dag positief in te zetten.
Manoniem - 13 okt 2019
Wat jij schrijft zie ik ook als hele herkenbare dingen en ervaar ik ook dagelijks. Vorig jaar aan "de kant" gezet door mijn inmiddels ex vrouw "we waren uit elkaar gegroeid" was de politiek-correcte uitspraak naar de buitenwereld voor haar. Enkele dagen later lag ze in een B&B met haar toen ook nog getrouwde mannelijke collega. Te praten zo ze zeggen beide en te zoenen gaven ze toe. Kapot ga je dan als je dit in 20 jaar voor de tweede keer gebeurd. Vertrouwen, loyaliteit, integriteit alles is weg en kapot voor de tweede keer. Je hele wereld stort in, maar nu ook die van je twee kinderen van 5 en 7. Wat heeft dit mij ook veranderd positief, maar ook negatief. Voor het eerst heb ik haat gekend en gevoeld. Ik ben blij dat ik de stap heb kunnen nemen en een fijne psycholoog heb gevonden en nog steeds de juiste therapie krijg. Nu net een jaar verder na "de meldig" gaat het langzaam een stukje beter, ondanks vele tegenslagen als advocaat ex. i.v.m. meningen van haar m.b.t. het co-oudershap / respectvol-oudershap. Blijft heel moeilijk en zwaar als er nog veel pijn is en verdriet, maar ook houden van "een illusie". Het rouwen gaat langzaam en vinden diverse tegenslagen plaats. In zo een situatie zie je heel snel welke mensen nog onderdeel van je leven willen zijn en welke niet. Sommige nemen na 20 jaar afscheid zonder "jouw verhaal" gehoord te hebben. Het is een gemis, maar het maakt je sterker. Je moet door voor je kinderen en voor de vader die ik wil zijn. Na regen komt zonneschijn en telkens een klein straaltje. Ondanks de eenzaamheid werk ook ik alleen aan mijzelf. Ik wil het leven als alleenstaande vader met co-ouderschap eerst vorm geven en ondanks de eenzaamheid leren alleen zijn. Ik verdien het om de gelukkige sterke vader te zijn die mijn kinderen verdienen.
Naomi Schloss - 20 okt 2019
Beste Femke, zou graag prive met je willen praten kan dat? met vr. groet,
Nieuwe Stap - 22 okt 2019
Hi Naomi, we hebben je een mail gestuurd.
Lydia - 30 jan 2020
Ik zit er nu in. Na 35 jaar aan de kant gezet. Mijn man was mij ontrouw. Midden in zijn midlifecrisis waarschijnlijk. Geen praten aan. Alleen vluchten voor de werkelijkheid. Al 38 jaar samen. Ik wist niet dat ik mij zo verloren kan voelen tussen veel mensen. Je toekomstbeeld van samen oud worden is in zijn geheel weg. De pijn die ik voel kunnen alleen mensen begrijpen die er zelf mee geworsteld hebben. Ik hoop dat ik er weer sterker uitkom. Dus toch maar in therapie. De schoonfamilie zie ik niet meer en dat voelt ook afschuwelijk maar last het los. Jouw verhalen geven mij de hoop voor de toekomst. Ik ga er hard aan werken om door deze vreselijke periode heen te komen.
Marja Barendrecht - 30 aug 2020
Na 26 jaar en 10000 leugens aan de kant gezet voor zijn secretaresse op oudejaarsdag 2016 ( hoe cliché kan het zijn) Binnen enkele maanden waren ze getrouwd. Dit speelde al even natuurlijk. Samen hebben we een zoon van nu 21, die woont nog bij mij. Ik ben nu 3,5 jaar verder, 2 x therapie doorlopen. Maar toch blijft het knagen. Het leven wat hij met zijn liefje leeft is gebouwd op mijn verdriet en pijn. Natuurlijk ga ik door, en herpak me iedere keer als ik weer van mijn zoon hoor hoe gezellig ze met elkaar zijn wezen eten, op vakantie zijn geweest etc. ( er kwam ook nog een dochter uit de hoge hoed getoverd die geboren is in de beginperiode dat we bij elkaar waren) Nog nooit één woord over gesproken.. Ik ben echt geknakt geweest. Dat ik niet de moeite waard ben geweest om eerlijk te te vertellen hoe het zat heeft me echt een klap gegeven. Zo laag en zo intens gemeen. Het gaat beter, ik heb zo mijn valkuilen, maar duw mezelf steeds voorwaarts. Mijn echte vrienden kan ik op één hand tellen, de rest ( ook familie en schoonfamilie) neem ik met een korrel zout. Voor mijn zoon vindt ik het vervelend. Hij is loyaal naar zijn vader en naar mij, maar raakt daarin verstrikt. Ik probeer vaak mijn mond te houden als hij iets zegt over zijn vader ,maar soms lukt dat niet. Ik ben zo gekwetst en gekrenkt, soms heb ik het gevoel dat die pijn nooit meer echt overgaat.
Zoekende - 7 aug 2021
Ik voel me ook nergens meer echt thuis. Alles is anders, iedereen is anders, ik ben vast ook anders...wie wel, of niet toelaten in mijn leven, liefst emigreren..
Rik - 6 nov 2021
Mijn vrouw ging plots met iemand chatten. Bijna 8 maanden. Taal als ,' 'jij bent de eerste die me feliciteerd '. Met carnaval. ' ik heb je overal gezocht...' Nadat ik dit ondermeer had gelezen met als bijlage allerlei hartjes ben ik boos geworden en uiteindelijk ook verbitterd merk ik nu 1,5 j later. Ja ,dames. Het zijn niet alleen mannen. We zijn nog steeds samen en hebben veel gepraat. Ook in therapie geweest. De stand nu, het gaat over het algemeen goed maar op intiem vlak is het ver beneden vriespunt. Zij zegt.' Ik klap dicht '. We houden van elkaar maar ook dit voelt als gescheiden zijn. Ik vertrouw haar ook niet helemaal, juist daardoor. We gaan eens samen eten, pakken een sauna, praten maar deze initiatieven komen allemaal alleen van mij. ( praten doet ze wel en ze doet dat positief. T voelt dan als toneel) Ik voel woede als ik het nu weer beleef maar blijf 'vechten'. Ik vraag me steeds af, hoe lang nog. Verdien ik dit. Verdiend zij mij? Waarom? Een kopje dat is gebroken, plak je maar blijft voor eeuwig met scheurtjes zichtbaar. Samen leven maar in een deels gescheiden rol.
Eline - 7 nov 2021
Wat naar, Rik. Zijn jullie nog steeds in therapie? Zo te lezen schort het nog steeds aan de communicatie, er wordt vanuit de oppervlakte gepraat, maar niet vanuit het hart. Als je een goede relatietherapeut hebt, dan kan die jullie begeleiden op weg naar eerlijke communicatie, ongeacht de uitkomst.