Een lastig dilemma
Wat doe je als de vader van je baby zegt dat hij graag omgang met zijn baby wil, maar als je als moeder niet het vertrouwen hebt dat hij voor hem kan zorgen. Als vader verslaafd is aan cocaïne en het spul op de sleutels zit die op tafel liggen. Als hij zich niet aan de afspraken houdt? Als hij in een huis woont waar het een grote bende is, met een trap zonder traphekje?
Dit is wat ik tegenkom in mijn praktijk:
Een jong stel heeft een relatie gehad van een jaar of 7. De moeder heeft al een zoontje uit een eerdere relatie. Ik noem hem Luuk. Luuk gaat ieder weekend naar zijn vader en hij is gehecht aan zijn stiefvader. Als hun zoontje, ik noem hem Alex, een paar maanden oud is, maakt de moeder een einde aan de relatie. Ze is vader’s verslaving aan cocaïne en zijn uitzichtloze psychische problemen zat.
Alex is 10 maanden oud als vader vertrekt en in een andere stad gaat wonen. Alex kent zijn vader. Hij is blij als hij hem ziet. Tot groot verdriet van Luuk laat vader hem vervolgens links liggen. Niet omdat hij een slechte man is en niet van Luuk houdt. Het lukt hem eenvoudigweg niet om over de gevoelens van schaamte, faalangst en zelfhaat heen te stappen. Het lukt hem niet om Luuk op de eerste plaats te zetten.
Niet bij hem in huis
Moeder wil niet dat Alex zonder haar in het huis van zijn vader is en ze nodigt hem uit om in haar huis op Alex te passen op tijden dat zij er niet is. Vader houdt zich voortdurend niet aan de afspraken en komt op het laatste nippertje niet opdagen, terwijl zij moet werken. Als moeder ’s avonds thuiskomt ligt Alex vredig op de bank te slapen met zijn kleren aan terwijl vader ernaast zit te gamen.
De verhouding tussen de ouders verslechtert en vader weigert nog langer naar het huis van moeder te komen. Hij wil dat Alex bij hem thuis komt.
Ze gunt haar kind een vader
Moeder belt mij wanhopig. Ze gunt Alex een vader, maar ze weet dat hij niet voor hem kan zorgen. Hij kan al niet voor zichzelf zorgen: er liggen stapels ongeopende brieven van de belastingdienst op de mat en zijn huis is een vuilnisbelt aan het worden. Ze weet dat hij onbetrouwbaar is en dat Alex in de toekomst voortdurend teleurgesteld gaat worden omdat zijn vader zich niet aan de afspraken houdt. Als hij een kater heeft of in een van zijn regelmatig terugkerende depressies zit kan alles en iedereen neervallen, dan doet hij wat hij wil en komt hij geen enkele afspraak na.
Als zelfs oma (de moeder van de vader) zegt dat het beter is als Alex zijn vader helemaal niet kent, belt moeder mij.
Welk advies is hier gepast?
Moet de moeder alles doen om de band tussen Alex en zijn vader te verbeteren, zodat Alex zich aan hem kan hechten? Ook al weet ze dat ze haar zoon blootstelt aan een onbetrouwbare, verslaafde vader die altijd voor zichzelf zal kiezen?
Of het alternatief: het contact verbreken zodat Alex zich niet aan zijn vader hecht? Als Alex naar zijn vader vraagt als hij ouder is, zou ze zoveel mogelijk uitleg kunnen geven (zonder de vader onnodig zwart te maken). Als hij oud genoeg is om zelf te beslissen om zijn vader te zien, moet ze daar niet tussen gaan staan.
Ik ben benieuwd naar reacties van mensen die dit zelf hebben meegemaakt, als ouder of als kind: welk van de twee scenario’s is het beste voor Alex?
Marianne Laarakker
Lees ook de andere blogs van Marianne.
Josta - 13 feb 2023
Hallo Marianne, Ik zit een soortgelijke situatie, alleen is onze zoon 11 jaar. Ik werk nachtdiensten in de zorg en dan slaapt mijn zoon altijd bij vader. Tot voor een paar weken geleden, hij mij savonds huilend en smekend opbelde op mijn werk, of ik hem daar weg kon komen halen. Vader was weer dronken verbaal agressief.Ik zat vast met 23 cliënten en alleen in dienst. Op dat moment leek het mij het beste, om vader te bellen, de boel te sussen en hem daar te houden, omdat ik bang was dat op dat moment, het drama voor onze zoon alleen maar groter zou kunnen worden. Ik had bijv iemand kunnen sturen om hem op te halen. Vader is verslaafd aan drank en coke. Lang verhaal kort, tegen m'n ex de volgende dag te kennen gegeven dat hij daar niet meer kan slapen en hij hem overdag kan zien. Voorwaarde om daar weer te slapen is professionele hulp voor zijn verslavingen, maar dit wijst ie pertinent van de hand. 2 keer is mijn zoontje nog daar geweest overdag, waarbij er verder geen problemen ontstonden. Vader belde mij dat hij onze zoon daar toch weer wil laten slapen en toen ik mn voorwaarden weer benoemde en anders noodgedwongen naar de rechter ga stappen, werd ie woest en dreigde terug met: "Dan zal jij meemaken wie je voor je hebt, deze persoon heb jij nog niet eerder meegemaakt". Hij is trouwens ook een narcist. Tis te lang om hier allemaal te beschrijven wat wij met m'n ex hebben meegemaakt, maar na die 2 keer dat onze zoon nog bij hem is geweest en de uitbarsting die daar op volgde, heeft mijn zoontje op eigen initiatief het contact geheel verbroken via app, hem ook geblokkeerd en met het verzoek geen contact meer op te nemen. Eerlijk gezegd denk ik, naar aanleiding van jouw vraag, dat het beter is om helemaal geen contact meer te onderhouden, zodat het kind een stabiele jeugd kan hebben, wat ook heel belangrijk is voor de ontwikkeling, dan om het kind in een uitzichtloze situatie te laten opgroeien, in de veronderstelling dat dat beter zou zijn voor de hechting. Risico op trauma's en verkeerde voorbeelden lijkt mij dan juist groter, dan dat het kind afscheid neemt van de vader en in alle rust kan opgroeien. Pubertijd ligt ook nog op de loer en moet er niet aan denken dat mijn zoon dan samen met vader gaat zitten "zuipen" of erger. Als hij volwassen is, kan hij altijd nog kijken of herstel van contact mogelijk is. Voor nu is mijn zoontje echt standvastig in zijn besluit. Hij is het gedrag van zijn vader ook helemaal zat.