Het is weer de tijd van het jaar, in de herfst trakteer ik mezelf op een weekendje-alleen-weg. Ik ben er al een week mee bezig want ik ga deze keer sapvasten: een weekend lang enkel vloeibaar voedsel tot mij nemen. Je gewone eetpatroon bouw je in de dagen ervoor af en als klap op de vuurpijl drink je de laatste dag zuurkoolsap. Werkelijk dat is zo vies. ‘Eten is niet vies’, klinkt mijn moeder in mijn oren. Daar heeft ze helemaal gelijk in maar de toevoeging ‘behalve zuurkoolsap’ is echt op zijn plaats.
Deze weekendjes zijn best prijzig zeker als je bedenkt dat we dit keer weinig eten, elke dag 3 sapjes en een overvloed aan kruidenthee. In het kader van mijn eigen Hollandse zuinigheid deel ik een kamer met een andere vrouw. Ik heb geluk. Mijn kamergenoot is nog nooit alleen van huis geweest en nu zit ze hier. Sterker nog, ze is nog nooit uit haar provincie Limburg geweest en nu zit ze dus alleen in Gelderland. Haar man heeft haar gebracht en ze heeft rode ogen van het huilen. Haar man en vader komen haar zondag ook weer ophalen. Ze is al aan het aftellen. Tussen neus en lippen door vertelt ze haar heftige jeugdverhaal. Ik wil een weekend rust en alleen zijn zonder ellende van anderen. Ik heb een uitdaging te pakken. Ik onttrek mij van haar met een smoes en maak een rondje in mijn yogapakje door het 5 sterren hotel.
In de hotelgang struikel ik over een knalgele glitterballroomjurk. Opeens zie ik overal jurken en hoor veel Spaans om mij heen. Mijn oog valt op een affiche dat dit weekend het internationale ballroom event aankondigt voor downies. Ook dat nog! Elke keer als je naar de ontspannende yoga ruimte gaat, begeef je je door deze haag van zenuwachtige deelnemers vol met glamour en glitter. Gelukkig ontdek ik snel een rustige onderdoorgang via de keuken. Wie bedenkt dit?
De sapjes zijn best lekker en de yogales is ontspannend. Het is lekker herfstweer en ik wandel lekker alleen in de bossen en ontwijk op die manier mijn kamergenoot. Tijdens de avond sessie vragen de begeleiders hoe het met iedereen gaat. Mijn roomy begint meteen te huilen en vertelt hoe alleen en eenzaam ze is. De begeleiders zijn heel lief voor haar en complimenteren haar dat zij toch deze enorme stap heeft genomen. ‘Gelukkig deel je een kamer dus helemaal alleen ben je niet’. Ik glimlach flauwtjes en neem een slokje van de bietensap met granaatappelpitjes. Als ik aan de beurt ben om mijn ervaringen te delen vertel ik met nadruk dat ik alleen ben gekomen, dat ik rust wil en dat helaas de eenpersoonskamers niet meer te boeken waren. Best gemeen van mij.
De laatste dag breekt aan, de spanning van de ballroomfinale is voelbaar, mijn hoofd is fris en opgeruimd door de sapjes en mijn kamergenootje is al haar koffer aan het inpakken. Haar man zal eerder komen en ze kan bijna weer terug naar huis. Ik begin net een beetje te wennen aan alles en voel mij heerlijk licht en vrij. Op mijn telefoon die ik het hele weekend niet heb aangeraakt, zie ik veel berichten van mijn vriendje. Teveel berichten en eigenlijk wil hij alleen maar weten hoe laat ik zal komen en of ik niet eerder weg kan gaan daar. Ik merk dat ik geen energie krijg van deze berichten, sterker nog, ik raak geïrriteerd en wil eigenlijk nog langer hier blijven om een wandeling te maken en pas aan het einde van de dag naar huis gaan, zonder tussenstop bij hem.
Een weekend met inzichten! Ik ben een eenpersoonskamer meer dan waard, een man die mij geen weekend per jaar alleen gunt, is niet mijn man en mijn lichaam knapt enorm op van bietensap en Spaanse downies kunnen super goed ballroomdansen in gele jurken in Gelderland.
Ik ben Martine (46 jaar) en ik woon in Amsterdam met mijn twee puberende meiden. Ik ben zes jaar geleden gescheiden en het voelt als een bevrijding. De scheiding was een verdrietige periode maar het heeft mij uiteindelijk veel gebracht. Het is helaas nog steeds niet makkelijk omdat het contact met de vader van mijn meiden heel moeizaam is.
REAGEER OP DEZE BLOG