‘Jeetje, wat stoer van je!’ Pia, mijn vriendin kijkt me met grote ogen aan. Ik lach. ‘Ik laat me zoiets niet afpakken,’ zeg ik. ‘Alex wilde met me op vakantie naar Italië, ik wilde daar al jaren naartoe. Erik wilde overal naartoe behalve Italië. Hij was er ooit met zijn ouders geweest en hoefde niet meer terug. Nou, ik wel. Dus ga ik zelf.’
‘Ik zou het nooit durven, alleen op vakantie.’ Pia hoeft dat ook niet, ze is al 100 jaar getrouwd. ‘Ik heb er nu het geld voor,’ zeg ik. ‘Ik doe het gewoon’.
Ik heb er onwijs zin in. Dit keer geen georganiseerde reis, maar zelf eropuit met een goedkoop vliegticket en slaapplaatsen via Airbnb. Gewoon bij mensen thuis logeren, heb ik gelijk een beetje aanspraak. Eng? Welnee.
Nu heb ik er het geld voor, inderdaad. Een grote klus heeft me maanden bezig gehouden, en die heb ik nu betaald gekregen. Ik krijg dollartekens in mijn ogen als ik mijn saldo bekijk: zoveel geld heb ik na de scheiding niet meer bij elkaar gezien. Ik heb er natuurlijk heel hard voor gewerkt, maar wat voelt dit lekker! Ik trakteer mezelf op een potje thee in mijn favoriete theetentje. En op een vakantie 🙂 Ik kan het nu betalen, over twee maanden heb ik het geld er misschien niet meer voor over. Daarom leg ik nu gelijk alles vast. Ik ga!
Mijn inkomen blijft een zorg. De markt is aan het inzakken, en niet zo’n beetje ook. Ik hoor van verschillende collega’s dat zij ook steeds vaker duimen zitten te draaien. Er is wel werk, maar voor veel minder geld dan mijn toch al zeer bescheiden tarief. Het is een dilemma wat ik erg lastig vind. Want de schoorsteen moet wel roken, maar ik wil wel graag meer verdienen dan wanneer ik wc’s zou gaan schrobben. Met mijn opleidingsniveau en ervaring zou ik in het bedrijfsleven een riant salaris kunnen krijgen, maar mijn leeftijd maakt me een ongewilde werknemer. Ik solliciteer nog steeds af en toe, maar eigenlijk niet van harte. Ik wil nog niet hele dagen van huis zijn.
En dan zie ik een vacature voor 20 uur per week, vijf ochtenden. De functie-eisen passen perfect bij me! Ik schrijf een ronkende brief en wacht af. Een paar dagen later gaat de telefoon: ik mag op gesprek komen! Ik hijs me in een keurig rokje en dito blazer, en stap zelfverzekerd het uitzendbureau binnen. Het gesprek gaat goed, een paar dagen later krijg ik te horen of ik door ben naar de volgende ronde. Die paar dagen worden een paar weken… Ook als ik ernaar vraag, is er nog steeds niets bekend. Ik reken er maar niet al te veel meer op.
Dus schraap ik links en rechts wat kleine klussen bij elkaar, en heb ik weer een paar dagen werk. Ik besluit te investeren in nieuwe software, waarmee ik hopelijk nieuwe klanten kan bereiken. Het is een rib uit mijn lijf, en mijn banksaldo is alweer tot normale proporties geslonken. Maar ik zal iets moeten verzinnen.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG