Als ik de balans nu opmaak, na alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd, is iedereen zo gegroeid. Het dal was dieper dan ik ooit had kunnen denken, maar we zijn er allemaal sterker uitgekomen.
Erik is gelukkig met Renée, zijn vriendin, de kinderen kunnen het goed met haar vinden. Jens is vooral dol op haar hond, een tweejarige beagle. Renée is lief en zachtaardig, dringt zich niet op.
Frank is blij met zijn plekje bij Erik. Ik zie hem geregeld, zie een ontspannen kind. Hij weet nog steeds niet wat hij wil gaan studeren, maar hij is – met wat vertraging – gemotiveerd bezig met het halen van zijn havo-diploma.
Jens is met prachtige cijfers overgegaan. Wat een kanjer is dat kind. Hij heeft zich veel zorgen gemaakt om zijn broer, zag hem afglijden en weer opkrabbelen. En intussen heeft hij het beste eindrapport voor elkaar gebokst uit zijn hele schoolcarrière. Hij weet wat hij wil, wat hij na de havo wil gaan doen.
En Bob… wat heeft die een lange weg afgelegd. Ik zie zijn ogen weer stralen als hij over zijn hobby vertelt, youtube-filmpjes maken. We hebben een nieuwe school voor hem gevonden. Hij is blij dat hij in september weer kan beginnen. ‘Ik wilde echt niet nog een jaar thuis zitten,’ zegt hij. ‘Ik heb er zin in!’
En ik? Ik heb een vakantie geboekt. Een rondreis langs vier Europese steden, een georganiseerde single reis. Ik ben eraan toe, ik moet nodig mijn batterij opladen. Jens en Bob gaan die twee weken naar Erik. ‘Komt goed hoor mam,’ verzekert Bob me. ‘Ik hou me wel in bij papa, maak je geen zorgen’.
Natuurlijk maak ik me wél zorgen, maar ik ga wel. Omdat ik vind dat het nodig is, omdat iedereen om me heen zegt dat ik móet gaan.
En dus ga ik. Boek mee, fotocamera mee. Standaardingrediënten voor een blije Eline. Toch duurt het een week voordat ik me echt kan ontspannen. Een week en een paar prettige berichten van thuis. Erik houdt me trouw op de hoogte, en ik hoor ook van de jongens zelf. ‘Alles goed, hoor mam!’ Ik vraag niet door, slik het voor zoete koek en kan eindelijk genieten.
De reisgroep bestaat vooral uit mensen waar ik niets mee heb en ik ga dus vaak in mijn eentje op pad. Heerlijk, niemand om voor te zorgen of om rekening mee te houden. Ik kan mijn hoofd langzaam aan leeg maken.
Er is één man die zich ook afzondert. Hij lijkt me wel aardig, dus ik knoop een gesprekje aan. We spreken af de volgende dag samen op pad te gaan in plaats van elk apart. En dat blijkt een schot in de roos. We kunnen het heel goed vinden, hebben dezelfde interesses en dezelfde humor.
Gaandeweg de week kijk ik steeds meer uit naar onze gezamenlijke wandelingen. We eten ’s avonds bij elkaar aan tafel, drinken nog een wijntje aan de bar van het hotel.
Het is dan ook een onaangename verrassing als hij vertelt dat er thuis een vriendin op hem wacht. Hij had zich als single ingeschreven, maar een paar weken voor de vertrekdatum heeft hij haar ontmoet. Heb ik weer…
Bij het afscheid krijg ik drie dikke zoenen op mijn wang. We beloven contact te houden, maar ik weet nu al dat ik dat niet ga doen.
Met een camera vol foto’s, een hoofd vol nieuwe herinneringen en een hart vol neerdwarrelende vlinders loop ik mijn huis weer binnen. Het is tijd voor de volgende stap.
REAGEER OP DEZE BLOG