De stilte…
San en ik, we zitten op de grond en nemen nog een wijntje in mijn lege, witte, stille appartement…. Allerlei rare ideeën spoken door ons hoofd.
Het komt goed toch…..politie is ermee bezig ? ja…Sannie troost me, het komt goed…
San begint wat verhuisdozen uit elkaar te plukken en vast te tapen op mijn raam. Eroverheen wat bad handdoeken….mijn huis lijkt op een kraakpand…of hennep kwekerij….
Zo niet sjiek dit, 1 zwart bed, wel elektrisch verstelbaar….lacht me toe.
Het is het enige wat lacht die avond….
Sannie verdwijnt naar haar bezorgde familie die ook opzit.
Ik ga liggen. Het zwarte bed en ik worden vriendjes.
mmmmm…………droom….pompompom….
schrik !!!! ik word gebeld. Ik pak mn telefoon en denk…wie verstoort mijn droom ?
om vervolgens wakker te worden in mijn nachtmerrie…politie…ze zijn gevonden. WAAR ?????? ik zit vol emotie, vol vragen…
waar, leven ze nog. Waarom ? wie, wat waar…..en waar moet ik beginnen ?
Dat “duiker” verhaal met die arme jochies komt weer naar voren…
De politie verzekert mij dat ex en kids zijn gevonden en het goed maken.
Ik ben blij….
Alleen…ik ben minder blij als ik de reden hoor.
Ex zou de kinderen hebben meegenomen omdat instanties dit zouden hebben geadviseerd.
Wattttt ???? ik zak ineen….ik ben moe, en ik ben boos…. En ik snap het niet meer.
Het echoot nog even door ……..INSTANTIES ZOUDEN HEM DIT HEBBEN GEADVISEERD….
Ik geloof dat ik dement ben of in een parallelle wereld leef………..huh…wat nou instanties geadviseerd ?
Achteraf blijkt dit een one man actie, ingegeven door zijn zogenaamde vele vriendinnetjes en de stemmetjes in zijn narcistische kop.
Hmmm..De dienstdoende agente geeft aan dat mijn ex zich de volgende dag moet melden op het bureau.
Ik val in slaap. In een chaotische slaap.
Dan word ik wakker……… OH JA… hoe ben ik hier beland ? Mn hersenen proberen de brij aan gedachten te ordenen…. Het is zondag 3 april……in een groot zwart bed in een leeg stil, wit, appartement. Langzaamaan komt het besef, mijn kinderen zijn ontvoerd. Dit is nu….dit is echt. Ik licht de vrienden en familie in.
Vanaf dat moment heb ik een onmeetbare bloeddruk en dito hartslag.
Ik eet niet meer, ik vergeet mezelf. Ik weet het niet meer. Ik twijfel, ik heb vragen….niemand kan ze beantwoorden. Niemand….
Frances is een moeder van 3, de kids zijn 13, 13, en 11.
Op 2 april jl werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen.
Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg.
Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome)
Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.
Frances zal vooral bloggen over ouderverstoting.
REAGEER OP DEZE BLOG