Anna Karenina aan de Schotse westkust maar nu met een scheiding van tafel en bed.
Tolstoj schreef het al in 1877: “Gelukkige gezinnen zijn allemaal hetzelfde; elk ongelukkig gezin is op zijn eigen manier ongelukkig.” In mijn geval is die eigen manier wel behoorlijk afwijkend van het standaard Nederlandse gezin anno 2025.
Emigreren naar een heel klein dorpje in Schotland
Twintig jaar geleden emigreerde ik naar een piepklein dorpje in Schotland, in een kleine camper met mijn twee katten. Ik leerde een leuke man kennen en samen kregen we twee kinderen. Ons gezin leefde in een jaren vijftig-bubbel: de man werkte, de vrouw bleef thuis en zorgde voor de kinderen, zo goed en kwaad als dat ging zonder speelgroepen, supermarkt of centrale verwarming. En zonder vriendinnen.
De kinderen misten hetzelfde
Het waren zware jaren die een groot beroep deden op mijn zelfredzaamheid en creativiteit. Na het Covid-isolement stak heimwee de kop op, en ook het verlangen naar meer contacten en connecties nam toe. Ik zag dat onze opgroeiende kinderen dezelfde dingen misten in hun leven als ik.
Praten was moeilijk
Met mijn man praten over emoties en pijnpunten was moeilijk. Zo opende en verwijdde de kloof zich tussen ons. De kloof die ooit begon met een haarlijn. De dag kwam dat ik weer zei: Ik vertrek! (Nog) niet terug naar Nederland, maar wel naar een andere, grotere plaats. En mijn man zei: Ik niet. Hij bleef in zijn dorp.
Het is te weinig
Ondanks pogingen van ons allebei om nog wat bruggen te slaan werd de kloof wijder en ik wist: de connectie is te dun. Het is te weinig geworden. Helaas zag hij dat anders, want in de jaren vijftig kun je toch best tevreden zijn met samenleven als huisgenoten en alleen zakelijk contact? Er was toch geen huiselijk geweld? We functioneerden toch?
Scheiding van tafel en bed
Dus daar zijn we nu beland: gescheiden van tafel en bed, het eindoordeel is door mij geveld, maar hij onderschrijft het niet. Accepteert het niet. Coouderschap was er in de praktijk nooit, want ouderschap is vooral een taak voor moeders. Vader, dat is die man die het vlees snijdt. Coaching? Gezinstherapie? Waarom zou je praten over dingen die je ongelukkig maken? Diep begraven in ontkenning en drank werkt minstens even goed.
Ondanks dat ik mijn eigen vorm van ongelukkig gezin heb gevonden, vermoed ik dat er toch herkenbare patronen voor Nederlandse exen zijn. Graag denk en deel ik nog meer over hoe ik weer terug kom in de 21e eeuw…
Frankie: geboren in Breda in 1970, gestudeerd aan de universiteit in Tilburg, waaronder 1 jaar in Glasgow. Toen is mijn liefde voor Schotland ontstaan. Gewerkt in Nederland tot en met 2005, toen geëmigreerd naar Schotland. Vriend opgedaan, 2 kinderen gekregen, daarna getrouwd. Vijftien jaar samen, 10 jaar getrouwd en toen geleidelijk uit elkaar gegaan. Woon nu samen met 2 pubers, we improviseren rondom de scheiding. We hebben een scheiding van tafel en bed.
REAGEER OP DEZE BLOG