Ik ben 11 jaar samen geweest met ex. 11 jaar met veel mooie momenten. Momenten waarop ik tot in het puntje van m’n tenen voelde dat hij mijn maatje was. Dat is zo gegroeid in de loop der jaren. Dat gevoel was er namelijk niet vanaf het begin. En als ik heel eerlijk ben, was er nog een gevoel wat ontbrak. Verliefdheid. Het gevoel dat je niet meer kan denken, eten, slapen, vergeten bent hoe je je tanden moet poetsen. Ontoerekeningsvatbaarheid. Nou is dat op zich geen probleem. Houden van was er namelijk wel en ik ben nou eenmaal niet iemand die makkelijk verliefd word. Dat is me in totaal maar 4 keer overkomen (en dan tel ik mijn hevige verliefdheid als 4-jarige kleuter voor het gemak even niet mee).
De eerste echte keer verliefd was ik op m’n 13e. Op de totaal verkeerde jongen uit “een ander milieu”, maar wel degelijk verliefd. Tot hij begon over later trouwen. Toen was het snel gedaan met mijn verliefdheid. De tweede keer was op George Michael. Ik was er heilig van overtuigd dat hij ooit voor mij zou kiezen. Jaren later kwam ik er pas achter dat hij homo was. Iets waar ik dagen van van slag was. De derde keer was toen ik 17 was. Mark was de beauty van de school en een stuk ouder. Oftewel: way out of my leaugue. En toen de vierde keer. Ik was 25. Net weg bij iemand op wie ik niet verliefd was geweest maar het wel (te) lang mee uitgehouden had. Opeen was daar J. Bam! Geen houden aan. Volledig de weg kwijt. En het was wederzijds.
Wat volgde was een tumultueuze relatie die al knipperend 4 jaar duurde. Knipperend om redenen die toen valide waren. Qua uitmaken was de stand 3-1 voor hem. Onze laatste ontmoeting was eenzelfde big bang als de start van onze relatie. Maar dan in de vorm van ruzie. Mijn god, wat ben ik daar ziek van geweest. LIEFDESVERDRIET niet alleen met een hoofdletter L. Gewoon alle letters in hoofdletters. Twee jaar later zijn de scherpe randjes er af, is ex J gebagatelliseerd tot een “foute man”, heb ik m’n leven aardig op orde en ontmoet ik de vader van m’n dochter. J heb ik na de laatste ruzie nooit meer gezien, maar spookt al die jaren eens in de zoveel tijd door m’n hoofd. Als ik wakker word uit een droom waarin hij voorbij komt, voel ik me schuldig. Waarom blijf ik nieuwsgierig naar hem?
We zijn 15 jaar verder. Ik heb geen idee hoe het leven hem vergaan is. Op een druilerige ochtend is daar opeens een Linkedin uitnodiging van J. M’n hart slaat 10 slagen over. Ik probeer zo casual mogelijk te reageren. Mijn leven is op orde, ik ben nog leuker dan 15 jaar geleden en goh, zou het niet leuk zijn als we elkaar weer eens zien. Dat m’n leven op dat moment een relatieve puinhoop is, hoeft hij niet te weten. J. gaat in op de uitnodiging. Hij ligt in scheiding, wat aan mijn kant de feestvreugde alleen maar vergroot. Niet dat ik verwacht dat we verder gaan waar we gebleven waren. Gewoon weten hoe het met hem is, m’n nieuwsgierigheid bevredigen. Maar bovenal wil ik eigenlijk sorry kunnen zeggen voor een aantal dingen uit onze relatie. Dat is mijn belangrijkste doel.
We spreken af. Ik zie hem zitten op een barkruk. Begin te trillen als een rietstengel. Bam. 20 jaar na de eerste “bam”. En het is wederzijds. Oude liefde roest niet. Zo veel is duidelijk.
Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.
dick - 4 jul 2020
heb een beetje de zelfde situatie