Gescheiden Iain maakt een veilige haven voor zijn kinderen

Ondertussen ben ik alweer aan mijn tiende blog hier aangekomen, toch wel een mijlpaal. Er is al een hoop gebeurd, maar er staat nog een hoop te wachten. Gelukkig is alles nu wel in een rustiger vaarwater gekomen, zodat het verwerken van alle veranderingen wat beter lukt. Zo kan ik er toch voor zorgen dat mijn huisje een veilige haven gaat worden, voor mij en mijn kinderen.

Verhuizing naar een thuis

In de tussentijd is al mijn spul naar mijn nieuwe huis gebracht, op een paar kleine dingentjes na, die nog bij mijn moeder staan. Die laatste dingen komen vanzelf wel. Voor nu is het zorgen dat ik het huis mooi ingericht krijg en zowel Sean als Eowyn hun eigen kamer krijgen. Eerst de muren verven, de vloeren leggen en lampen ophangen. Laminaat leggen kan ik mooi zelf, de muren heb ik samen met mijn moeder gedaan. Dan moeten de lampen worden opgehangen, de planken aan de muren bevestigd worden, de meubels weer in elkaar gezet worden en dan verankerd worden aan de muur. We zijn er maar druk mee. Het is nu een huis, maar langzaam aan word het wel een thuis.

Gescheiden en weer even bij je moeder

Terwijl ik zo verhuis zit ik wel met het probleem dat mijn oude huis geen slaapplek meer heeft, maar omdat mijn nieuwe huis nog een rommeltje is, kan ik daar ook nog niet slapen. Gelukkig is mijn moeder zo lief om slaapplek voor mij en Billy de kat te regelen. Het is wel weer even wennen om zo bij mijn moeder in huis te zitten, na 12 jaar zelfstandig te hebben gewoond. Hoe gezellig het ook is, toch ben ik echt weer aan toe om in mijn eigen stekje te zitten. Ik weet waar ik het voor doe, maar het is zo lastig. Je moet zoveel doen: fulltime werken, zorgen dat je alles hebt, alles ophangen, verven, toch mijn rustmomentjes pakken, tijd maken voor mijn kinderen, tijd maken voor vrienden.. Al zou je 48 uur in een dag hebben, je komt nog tijd te kort..

Het is nu niet alleen maar wat meubels in elkaar zetten en de dozen uitpakken. Ik moet eerst alle dozen sorteren, sommige dozen hebben zelfs spullen voor meerdere kamers erin. Zo heb ik een doos gehad met boeken, kleding, mokken en douchespul.. Als je maar 2 uur per dag hebt om alles te doen, schiet het niet op. Frustrerend, maar wat doe je eraan.. Nog even en ik kan er wel slapen, dan word het 4 uur per dag minimaal, dan kan ik een stuk sneller gaan. Dan gaat het niet zo lang mee duren, hoop ik.

De kinderen

Elk weekend probeer ik zoveel mogelijk tijd vrij te houden voor Sean en Eowyn, omdat ze dat ook echt nodig hebben. Elke keer dat ik ze weer bij Conny breng, is zeker Sean wel dwars. Hij wil zo graag papa helpen in papa’s nieuwe huis en hij wil zo graag bij papa blijven.. Het breekt je hart dan wanneer je dat hoort. Maar binnenkort kan ik ze eindelijk welkom heten in mijn huisje. De laatste dingen in Sean’s kamer kan ik dan samen met hem doen, dan kan hij papa mooi helpen.

Blije kinderen, daar doe je het voor en hun lachende gezichten, dat maakt zoveel goed…

Iain, 35 jarige alleenstaande, gescheiden papa. Na de scheiding co-ouder van een zoontje en dochter. ‘Ik schrijf nu om mijn ervaringen te verwerken en om mijn (positieve) ervaringen te delen met anderen, over hoe ik de scheiding ervaar en mijn leven als alleenstaande papa tijdens en na de scheiding’.