Als alleenstaande moeder moet je vaak papa en mama tegelijk zijn. Een soort van manwijf zeg maar! Een woord dat vooral veel mannelijkheid suggereert en absoluut vrouwonvriendelijk klinkt. Dus ik ben trouw in de weer met elektrische heggenscharen, boormachines, holle wand pluggen, torx bitjes (jaja, ik spreek mijn talen), controleer zelf de vloeistoffen en bandenspanning van mijn auto en vang zonder gillen de dikste spinnen.
In al mijn manlijkheid moet ik echter ook vrouw zijn. En die kant zou ik eigenlijk meer aandacht moeten geven. Al jaren leef ik in een soort van overlevingsstand. Dat doet je vrouwelijkheid geen goed. De oer drang om alle ballen hoog te houden en de sleutelfiguur van het gezin te moeten zijn deed me nog nét geen borsthaar groeien. Het maakte me echter wél een vrouw met ballen. En die ballen had ik in het scheidingsproces ook keihard nodig.
En ondanks dat ik vaak vader en moeder tegelijk moet zijn, geef ik mezelf de uitnodiging weer wat vrouwelijkheid in mezelf terug te vinden en de harde schil van overleving van me af te gooien. En me te beseffen dat ik het niet allemaal hoef te kunnen en dat ik ook hulp kan vragen. Terwijl ik sta te klussen omringd door schuurpapier, plamuur en verf neem ik me voor die avond maar weer eens m’n voeten uitgebreid te verzorgen. Schuren, plamuren en aflakken….
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Eline - 1 okt 2017
Ik zie dat de reactie die hier geplaatst was, is weggehaald. Beetje jammer, want er kan best over gediscussieerd worden. Ik kon die reactie ook wel begrijpen, voor veel mannen is het onaantrekkelijk als een vrouw zich zo onafhankelijk opstelt. Het was wat cru verwoord, maar de achterliggende gedachte, daar gaat het uiteraard om. Als vrouw is het juist erg prettig als je merkt dat je veel meer kunt dan je dacht, dat je wel degelijk een plank op kan hangen, de heg kunt knippen, beslissingen kunt nemen. Maar dit blog gaat er volgens mij juist om dat al die praktische zaken niet opwegen tegen het gemis van een partner, een klankbord, een steunpilaar. Op dat vlak kunnen mannen en zelfstandige vrouwen elkaar echt wel vinden. Dus Jan, als je nog meeleest, ik hoor graag je mening hierover.
Eline - 1 okt 2017
O, ik vergis me! De reactie die ik bedoelde staat bij een ander blog. *doink*.