De afgelopen jaren zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. Mijn man is langzaam invalide aan het worden, we kregen een moeilijk opvoedbare hond in huis en toen de corona kwam ook nog eens een stiefpuber. Ik managede, ik overleefde, ik vroeg hulp en kreeg die weliswaar, maar ik bleef in de overlevingsstand staan.
Puberbrein
De opvoeding van de puber leek soms wel alsof we terug naar de basis moesten. Lessen die een kind al lang had moeten mee krijgen, moesten we nu in het puberbrein zien te krijgen. Het was zwaar, vooral ook omdat mijn man op belangrijke momenten het gewoon niet kon, niet kon herhalen, niet het goede voorbeeld kon geven, niet op kon letten en niet kon bijsturen.
We overleefden de coronaperiode, de puber haalde een diploma, ik werkte thuis en dan weer op kantoor en overal en nergens en wende aan het hybride werken in een huis dat eigenlijk te klein en te gehorig is voor zo veel mensen die zo intensief aanwezig zijn. Het was echt lastig.
De puber deed het goed, het lijkt alsof we langzaam routines inbouwen, langzaam beklijven de regels en langzaam krijgen we gewoon een opgevoede en fijne jongen in huis, die weliswaar met tegenzin gestart is aan de vervolgopleiding, maar wel elke dag gaat.
Ik raakte uitgeput
Het kan niet als een verrassing komen en ik had het al door: ik raakte langzaam uitgeput. Ik trok aan de bel, thuis en op mijn werk, maar een schip is niet zo makkelijk gekeerd. Ik voelde dat ik meer ruimte kon vinden om rust te nemen, met een goed boek ergens in huis wegkruipen, weer eens dansen op een festival of gewoon weer kon afspreken met een vriendin.
Vooral ook veel bijslapen, ’s avonds om 21 uur naar bed en klokje rond slapen. De weekenden werden steeds meer een slaapfestijn en ik heb mezelf met regelmaat horen verzuchten: hoe meer ik slaap, hoe vermoeider ik word.
De vermoeidheid komt er uit en het zal ergens goed voor zijn, maar het is echt niet leuk. Van de zomervakantie kwam ik ook al niet uitgerust thuis en de eerste dag op mijn werk zei ik al tegen mijn collega’s in mijn team, dit gaat niet goed zo. Hoeveel ballen kan ik in de lucht houden?
Buiten de lijntjes kleuren
Volgende maand ga ik buiten mijn normale lijntjes kleuren. Ik heb een yoga-retraite geboekt. Even tot mezelf komen en met mezelf zijn. Ik kijk er naar uit en vind het spannend, want draait de boel hier thuis wel door? Maar het voelt als iets wat ik echt moet doen. En ook al besef ik dat hiermee de vermoeidheid niet in 1 klap verdwijnt, het zal bijdragen en hopelijk zie ik die dagen nog beter hoe ik beter voor mezelf kan zorgen, wat ik nodig heb om niet oververmoeid te raken en niet uit te vallen.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
REAGEER OP DEZE BLOG