Thomas was vier toen ik hem leerde kennen en het klikte meteen. Er veranderde wat toen hij na een aantal maanden doorkreeg dat ik wel erg vaak over de vloer kwam en hij de volle aandacht van papa miste. Hij begon papa overdreven te knuffelen en keek dan met een schuin oog naar mij. Ineens geen kus meer voor het slapengaan en nadrukkelijk alleen nog voor papa’s schoot kiezen. Even duidelijk maken: jij hoort niet bij ons! Niet gek, want het leven van Thomas stond op z’n kop (ook bij mama veranderde veel). Maar pijnlijk vond ik het wel. Als papa er niet was, deed hij er soms nog een schepje bovenop:
Thomas : Eveline, weet je wat mijn hondje over jou zegt? (heeft hond bij mama)
Ik : Nou?
Thomas : Wegwezen jij!!
Intussen is dit een gevleugelde uitspraak bij ons, maar op dat moment viel ik helemaal stil. Na meer van zulke incidentjes vroeg ik me af: “Is dit het nou? Ik m’n stinkende best doen en is dit dan wat ik terugkrijg? Wat moet ik doen of juist laten? Ben ik wel geschikt als stiefmoeder? Heb ik hier wel zin in? Kan mijn relatie dit aan?” Tijd voor een psycholoog. En dat hielp me. Ik besefte dat ik te graag wilde dat alles perfect ging.
Ik accepteerde deze (imperfecte) fase, stopte met alles over samengestelde gezinnen lezen en vertrouwde op mezelf. En ik sprak met Nick af dat hij en Thomas vaker iets gingen ondernemen zonder mij. Dat ik er langzaam bij ging horen merkte ik aan kleine dingen. En later aan grote, zoals: “Waarom slaap jij eigenlijk steeds thuis? Je mag wel bij mij in bed.” Fijn als teleurstellingen en mooie momenten meer in balans komen. Toen Thomas huilend naar ons toe rende en zich op míjn schoot wierp en niet die van papa, geloofde ik wel dat het goed zat.
Thomas is nu 7 en ik hoor er voor hem helemaal bij. Ik ben vaak zijn eerste aanspreekpunt voor vragen en verhalen, hij komt graag bij me hangen en ik moet regelmatig voorlezen. Mocht er weer een andere fase komen, dan doe ik opnieuw een stapje terug. Ik vertrouw erop dat we elkaar wel weer vinden.
Ik ben 41 jaar en werk bij een bank. Sinds twee jaar heb ik een relatie met Nick en we wonen nu een half jaar samen. Ik ben stiefmoeder van Thomas die ik leerde kennen toen hij 4 was. Hij is om het weekend en de helft van de vakanties bij ons. Zelf heb ik geen kinderen. Ik ben een optimist en een flapuit. Ik hou van de natuur, lezen en reizen. Ik ben dol op borrels en feestjes, maar ben ook heel graag alleen.
Xz - 8 nov 2017
Heel mooi... vooral doorgaan En over honden gesproken...wat doet een hond als je te dichtbij komt ? Die gaat grommen en wordt nijdig of beschermend voor het huis...de grond...of de mensen die bij hem horen Ga rustig zitten bij de hond vandaan ...of zak door je knieën ..kijk de hond niet aan ...doe normaal tegen de mensen in het huis of in de buurt vd hond...en wat doet de hond... Die is gericht op harmonie en komt eens even onderzoeken wie je bent... Laat dat toe...aai hem niet op zijn hoofd...kom niet met je hand bij zijn kop... Gaat de hond erna rustig naar zijn mand dan is alles ok. Wat doen veel stiefouders ?.. die corrigeren de hond...willen de baas zijn over de hond...en zijn baas/ bazin of zijn zichzelf niet... spelen een betere versie van zichzelf ...wees jezelf de hond heeft het door als je jezelf niet bent en vertrouwt je niet meer...bang om beschadigd te raken. Kortom hen geduld Zoals je het beschrijft Eveline zouden mijn honden je heel graag mogen en die zijn loyaal aan maar 1 baas :) Ik wens je heel veel plezier geluk en wijsheid samen met je partner en Thomas. Bedenk... iedereen dacht dat het niet kon tot er iemand kwam die dat niet wist.
William - 8 jan 2020
Evelien, ik lees jouw blogs graag. Ik wou nog even reageren op die honden die niet van stiefmoeders houden. Het deed me denken aan een uitspraak van de toen 14-jarige dochter van mijn vriendin iets meer dan 3 jaar geleden toen mijn vriendin aankondigde dat ze iemand had leren kennen, en ik citeer letterlijk haar reactie : ”Heb je dan niet voldoende aan mijn gezelschap, mama; ik vind dat je geen vriend nodig hebt.” Dat kwam ook wel binnen, zeker als je weet dat haar moeder pas 3 jaar na de scheiding was beginnen daten en ik haar eerste vriendje was na de scheiding, terwijl haar vader al vanaf dag één tijdens de scheiding met zijn minnares was gaan samenwonen. Meer dan 3 jaar later latten we nog steeds omwille van haar, mijn vriendin en ik zien elkaar maar 2 à 3 keer per week om haar maximaal exclusieve tijd met haar moeder te gunnen. Ze woont eigenlijk quasi permanent bij haar moeder en haar vader ziet ze maar heel zelden, omdat ze een hekel heeft aan de inwonende vriendin en maar heel weinig aandacht krijgt van haar vader. Onze andere 4 kinderen uit ons vorig huwelijk zien onze relatie gelukkig wél helemaal zitten, maar voor de dochter van mijn vriendin blijft zelfs goedendag zeggen tegen mij nog moeilijk, laat staan vriendelijk zijn. We doen nochtans alles wat we kunnen voor haar; ik zie echter geen vooruitgang en daar word ik soms moedeloos van. Maar ik verwijt haar niets; de vechtscheiding, de vriendin van haar vader en de empathieloze houding van haar vader t.o.v. zijn dochter heeft een heel negatieve impact gehad op haar en eigenlijk nog steeds. Volhouden is de boodschap voor mezelf; ik zie mijn vriendin te graag om op te geven.