En ondertussen is er weer heel veel veranderd. Af en toe lijkt het alsof een week zonder verandering gewoonweg niet bestaat.. Ik heb mijn urgentie dus aangevraagd waarna ik met de woningbouw een gesprek heb gehad om het een en ander door te bespreken. Dan is het nu afwachten tot ik het verlossend telefoontje krijg of ik urgentie krijg of niet. Conny en ik blijven toch praten en kijken hoe we alles kunnen regelen. De meubels verdelen, de schulden goed verdelen, de omgang met de kinderen goed op papier krijgen. Samen een school zoeken. Gaat Sean wel of niet naar de peuterspeelzaal. Allemaal belangrijke zaken, die je liever anders had willen bespreken. Toch proberen we er samen uit te komen en het beste ervan te maken voor de kinderen.
Urgentie
Langzaam aan krijgen Conny en ik alles inzichtelijk en op orde. Er is nog een hele weg te gaan, maar we hebben sommige dingen toch al wel mondeling besproken en geregeld, nu is het van belang om deze afspraken op papier zetten en daarop verder te borduren. Aan de ene kant is het heel pittig en intensief en botsen we nog wel eens. Maar aan de andere kant: we weten waar we het voor doen en dat het beter achter de rug kan zijn. Leuk is anders, maar wanneer het over is, kunnen we verder met alles. Nu ik dus mijn urgentie aanvraag heb gedaan, heeft Conny aangegeven dat ze graag wil gaan samen wonen met haar nieuwe vriend. Dat gaat ook weer een hele hoop veranderen in de co-ouderschap, omdat ze dan in een andere stad gaat wonen. Kan de co-ouderschap nog wel doorgaan? Waarschijnlijk niet. Dus moeten we weer opnieuw beginnen met alles.
Op mijn werk gaat het lekker, ik heb mijn plekje gevonden. Ik heb leuke en gezellige collega’s en een fijne teamleider die ook begrip toont voor mijn situatie. Sommige van mijn collega’s, zeker de lui waar ik het nauwst mee samenwerk heb ik toch een beetje van het verhaal verteld en gelukkig hebben ze het goed opgepakt, dat is wel weer een pak van mijn hart. Het is altijd lastig, hoeveel vertel je dan, en hoe snel vertel je het. Niemand ziet mij als aansteller, gelukkig, ze geven juist goedbedoeld advies, waar ik gelukkig ook veel mee kan.
Alleenstaande papa
Gelukkig heb ik niet lang hoeven wachten op de beoordeling van mijn urgentie aanvraag. Vlak nadat ik mijn gesprek had, kreeg ik een belletje waarin ze aangeven dat mijn urgentie toegewezen was. Heerlijk is dat, dat laat al een hoop spanning vervliegen. Ik krijg dus urgentie voor een flatje in de regio. Dan is het nu zoeken geblazen naar een huisje wat groot genoeg is voor mij, Sean en Eowyn. Owja.. de kat moet natuurlijk ook zijn plekje hebben. Conny wilde graag een kat, maar nu zij wil gaan samenwonen met haar nieuwe vriend, kan ze de kat niet mee nemen. Haar vriend heeft twee Mechelse Herders, dat werkt gewoon niet met een kat in huis. In goed overleg is besloten dat hij dan bij mij blijft. Leuk voor de kinderen dus. Het is mij wel opgevallen dat sinds de scheiding het duidelijk is dat, voor zover een kat partij trekt, hij toch mijn kant kiest. Het is wel lekker hoor, om een spinnende of slapende kat op je schoot te hebben als je in de avond film kijkt. Bijna net zo leuk als een spelend kind dat je ineens wil doodknuffelen.
Sean en Eowyn gaan gewoon lekker door met ontwikkelen en genieten van de tijd dat ze met mij doorbrengen. Op dit moment zie ik ze om het weekend, omdat ik de andere weekenden gewoon kapot ben van werk, scheiding verwerken en alle zoekwerk en regelwerk. Maar wanneer ik eindelijk mijn eigen huisje heb, ga ik ze elk weekend zien. Dus nu is het zorgen dat ik een leuk huisje vind met voldoende kamers voor mijzelf en de kinderen.. Sean is en blijft wel de grote beschermende broer van Eowyn. Eowyn blijft ook figuurlijk naar hem opkijken, naast letterlijk. Ze zijn bijna onafscheidelijk, en zo lief naar elkaar toe. Echt het schoolvoorbeeld van hoe een broer en zus met elkaar om kunnen gaan. Dat is wel iets om van te genieten. Elke week komen ze lekker een dagje spelen bij mijn moeder, zo bouwen ze ook een mooie band op met hun oma. Beiden genieten volop van die tijd en ook mijn moeder geniet volop van het feit dat ze oma is van twee schatjes.
Iain, 35 jarige alleenstaande papa in scheiding. Na de scheiding co-ouder van een zoontje en dochter. Ik schrijf nu om mijn ervaringen te verwerken en om mijn (positieve) ervaringen te delen met anderen, over hoe ik de scheiding ervaar en mijn leven als alleenstaande papa tijdens en na de scheiding.
REAGEER OP DEZE BLOG