“We begrijpen elkaar niet meer.”
“Ik snap jou niet.”
“Ik begrijp niet hoe we hier zijn gekomen en had dit nooit zo zien aankomen.”
Klinkt dit herkenbaar? Het einde van een relatie voelt vaak als een emotionele achtbaan. Communicatie stokt, verbinding verdwijnt, en je blijft achter met een hoofd vol vragen. Waarom is het misgegaan? Waarom kan ik het niet loslaten?
Voor veel mensen wordt het zoeken naar de waarom een houvast. Het is een manier om de schuld buiten jezelf te leggen, om de pijn te dempen en verder te kunnen. Maar wat als ik je vertel dat het echte antwoord niet in de ander zit, maar in jou?
De loop van verdriet en onmacht
Na mijn scheiding voelde ik me vastzitten. Ik bleef zoeken naar verklaringen: Wat had ik verkeerd gedaan? Had ik meer mijn best moeten doen? Mijn verdriet voelde als een golf die keer op keer over me heen spoelde.
Ik wist heus wat ik moest doen: loslaten, tijd nemen, accepteren dat rouw niet te plannen is. Adviezen die ik vaker had gehoord én gegeven. Maar niets werkte. Ik zat gevangen in een emotionele loop. Ik wilde mijn machteloosheid doorbreken, maar bleef hangen in boosheid en onzekerheid.
En dan was daar nog dat knagende gevoel: Waarom wordt mijn verdriet niet erkend? Waarom ziet niemand hoe moeilijk dit voor mij is?
De spiegel van mijn eigen gedrag
Wat zou het fijn zijn geweest als mijn ex me had verteld waarom het misging. Dat hij had gezegd: “Je hebt alles gedaan wat je kon, en ik heb ook mijn aandeel in deze breuk.” Maar dat gebeurde niet.
Op een gegeven moment kwam het besef: de erkenning waar ik zo naar verlangde, moest ik aan mezelf geven. Als ik écht wilde begrijpen waarom onze relatie was stukgelopen, moest ik de spiegel voorhouden en naar mezelf kijken.
De harde waarheid? Ik was niet alleen slachtoffer. Ik had zelf een aandeel in de dynamiek.
Mijn pleaser-eigenschappen, waar ik zo trots op was, hadden een rol gespeeld. Ik zorgde graag, nam het initiatief, controleerde onbewust veel in onze relatie. Totdat ik iets terug wilde: dat mijn ex initiatief toonde. Maar waarom zou hij dat doen? Ik had hem al zo lang in die passieve rol gehouden. Het was een confronterende eye-opener: ik had dit patroon mede gecreëerd.
Dit wil ik niet meer zo
Dat inzicht deed pijn, maar bracht me ook verder. Want als ik mijn eigen aandeel niet herkende, zou ik dezelfde fouten in toekomstige relaties herhalen. Ik wilde mezelf leren begrijpen, zodat ik niet weer op eenzelfde punt zou belanden.
Wat verlangde ik eigenlijk? En waarom legde ik dat steeds bij de ander neer? Het antwoord lag in mij. Ik wilde mezelf niet meer verliezen in een relatie. Ik wilde weer voelen wie ík ben.
De weg naar geluk: start bij jezelf
Heling begint bij zelfreflectie. Begrijp je hoe jij reageert als de spanning in een relatie oploopt? Zie je hoe je onbewust bepaalde patronen creëert? Voor mij was de sleutel naar geluk de Me-Scan.
Met deze scan ontdekte ik alle lagen van mijn persoonlijkheid. Van mijn kwaliteiten en krachtpunten tot de eigenschappen die ik liever verborg – soms zelfs voor mezelf. Het bracht me inzicht in de patronen die ik jarenlang had herhaald. Ineens begreep ik dat het niet meer ging om de ander begrijpen, maar om mezelf.
Wees jezelf en begrijp jezelf
We hebben allemaal eigenschappen die we liever niet laten zien, vaak uit angst om niet geliefd te zijn. Maar wat je wegstopt, werpt een schaduw over wie je echt bent. Door deze kanten te omarmen, geef je jezelf ruimte om te groeien.
De les die ik leerde? Begrip begint bij jezelf. Pas toen ik mezelf leerde kennen, voelde ik ruimte om vooruit te kijken.
Dus als je nu midden in het verdriet zit, weet dit: het antwoord ligt niet buiten je. Het ligt in jou. En daar begint je toekomst.
Benieuwd naar wat de me-scan voor jou kan betekenen stuur me een bericht!
Foekje
REAGEER OP DEZE BLOG