Na een doorwaakte nacht waarin ik lig te piekeren hoe het verder moet met Frank en Erik, besluit ik Erik een mail te sturen. Frank is het gezeur van zijn vader zo beu, dat hij overweegt om naar mij toe te verhuizen. Ik heb hem aangeraden om nog eens te proberen het gesprek met zijn vader te openen, om hem duidelijk te maken waar het fout gaat. Maar ik weet nu al hoe dat gesprek verloopt als ik geen actie onderneem. Want zonder extra informatie loopt het net zo als alle voorgaande gesprekken: Erik die van geen wijken wil weten. Het is ‘his way or the highway’.
Ik schrijf Erik dat ik met Frank heb zitten praten en dat ik het jammer vind dat Erik nog steeds niet inziet dat zijn zoon volwassen aan het worden is, zijn eigen pad uit wil stippelen. Zijn eigen fouten wil maken. Dat het geen zin heeft iemand van 21 te dwingen een baantje te zoeken waar hij geen motivatie voor op kan brengen. Dat het juist te prijzen is dat hij met zijn beperkingen een plan heeft hoe hij zijn doel wil bereiken, dat je dat als ouders alleen maar toe kunt juichen. En vooral dat ik hoop dat ze er samen uit komen. Ik vermeld heel nadrukkelijk niet dat Frank van plan is om bij mij te komen wonen als Eriks houding niet verandert, want zover is het nog lang niet.
Na een uurtje of wat krijg ik antwoord. Alleen niet van Erik, maar van zijn nieuwe vriendin Renée. Dat ik me moet schamen voor mijn visie op Erik, dat ik mijn kinderen te kort doe en ze psychologisch mishandel. Ik ben met stomheid geslagen. Ik typ een heel kort mailtje terug: Beste Renée, ik heb geen behoefte aan jouw visie. Groetjes, Eline. Het mailtje zelf stuur ik door aan Erik, met de vraag waar ze het lef vandaan haalt. Na nog wat hatelijke mails van Renée ben ik het zat. Ik mail ze beiden terug dat dit een zaak is tussen Erik en mij, en dat alle mails of contactpogingen van Renée ongelezen in de prullenbak verdwijnen. Dat ze geen enkel recht van spreken tegen me heeft omdat ze niet eens het fatsoen op kan brengen om op normale manier met me om te gaan.
Ik zit werkelijk te trillen van kwaadheid als ik het typ. En ik vraag me af waarom het me zo raakt, een volslagen onterechte opmerking van iemand die me niet kent. Ik bel Pia, mijn vriendin, en doe volledig overstuur mijn verhaal. Pia is in staat om direct in de auto te springen om de nieuwe vriendin van mijn ex te gaan wurgen, maar dat gaat me toch wel wat te ver. Uiteindelijk kalmeer ik weer, en kan ik weer enigszins normaal nadenken. Pia raadt me aan om dit voorval niet aan de jongens te vertellen. Zolang ze nog met Renée te maken hebben, voegt het niets toe als ik hen vertel hoe vals ze tegen mij is geweest. Ik vind het moeilijk om te liegen tegen mijn kinderen, maar ik ben het met haar eens. Dat zou de boel alleen maar verder laten escaleren.
Voor mij is de maat vol. Een derde kind dat zijn vader zat is… Met Erik kan hij niet praten over zijn favoriete games of muziek, over de game die hij aan het ontwerpen is, want Erik vindt het allemaal maar onzin en onproductief. Ik ben het beu om hem te blijven wijzen op zijn tekortkomingen, want het heeft geen enkel effect. Ik ben er klaar mee. Hij zoekt het maar uit.
En wat waren onze intenties anders toen we bijna drie jaar geleden uit elkaar gingen…
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
Amsterdam - Brabant - 14 jul 2017
We hebben vaak aanvaringen Eline, maar dit verhaal wat je nu schrijft grijpt me erg aan. Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen , dat die nieuwe vriendin van je ex zich het recht toe eigent om over jullie kinderen te mailen, waar bemoeit ze zich mee in hemelsnaam ? OUDERS bepalen wat er gebeurt, NIET de nieuwe partners van de ouders, basta !
christien - 14 jul 2017
het eerste wat me opkomt om tegen je te zeggen. laat het los. laat je ex los, ga je eigen leven leiden. samen met je kinderen. je ex zal nooit veranderen, hij zal het licht nooit gaan zien. en dat zijn vriendin er mee gaat bemoeien is natuurlijk het toppunt. ook zij snapt er niets van. schaamteloos!!! ook ik kan daar boos over worden als mensen geen verstand hebben. kies voor jezelf en voor je kinderen. mijn zoon wouter is net zo oud als jouw zoon frank. ook mijn ex heeft een vriendin. zij heeft wel het verstand om zich nergens mee te bemoeien. ik denk als ze dat zal doen dan zal ze van mij als van mijn zoon de wind van voren krijgen. en ze zit ook niet in de positie om haar mening te uitten. ze namelijk met mijn ex vreemdgegaan. en nogmaals zij heeft wel het verstand. ook het verstand dat ze dat recht niet heeft. leef je eigen leven en laat je ex los. praat met je kinderen en laat ze hun eigen keuze maken. ook mijn ex is geen vader voor mijn kinderen. hij is alleen maar bezig met zijn vriendin. mij doet dat pijn. zorg ervoor dat de kinderen weten dat ze ook gelukkig kunnen zijn zonder die vaderliefde. ik lees dat jij vanaf 2014 ook gescheiden bent. ook dat is mijn jaar. en 25 jaar getrouwd. ik ben nog steeds bezig om los te komen maar het gaat steeds beter. ook omdat ik bewust geen contact zoek met mijn ex. ik wil er niets mee te maken hebben. alleen als het met mijn kinderen aangaat. en dan heb ik het alleen over b.v. diploma-uitreiking maar praten doe ik niet. alleen koetjes en kalfjes. want je botst alleen tegen een muur en jij hebt er last van. laat je kinderen weten dat ook hun hun eigen leven moet gaan leiden een leven waarin hun gelukkig zijn en als daar hun vader niet in past dan is dat heel teleurstellend en triest maar wel nodig. want om een goede relatie te hebben moet je eerst met jezelf een goede relatie hebben en dat geld voor iedereen ook voor frank. ik heb ooit gehoord van een hulpverlener, je moet het zien alsof jij een winkel bent, en jij bepaald voor wie je de deur open doet en wie je binnenlaat. en als frank zijn vader niet wil binnenlaten is dat zijn keuze. respecteer en accepteer. mooie woorden maar wel de waarheid. heel veel sterkte, en kracht toegewenst. christien
Eline - 14 jul 2017
Dank je wel Christien, het heeft me behoorlijk wat tijd gekost maar inmiddels is het me wel gelukt om het los te laten. Deze blog is van driekwart jaar geleden, ik ben intussen een paar denkstappen verder :) Ik wilde zo graag dat er een normaal contact kon zijn. Ik heb heel lang aan een dood paard gesjord, maar ik ben daar nu inderdaad mee gestopt. Voor wat de kinderen betreft: ik laat ze inderdaad zelf hun keuze maken. Ze hebben maar een fractie meegekregen van wat er tussen hun vader en mij is voorgevallen na de scheiding, ik ga ze niet wijzer maken dan strikt noodzakelijk. Ook zij hebben hun weg moeten vinden in het omgaan met een vader die op zijn eigen wijze wel liefhebbend is, maar die geen emotionele steun kan bieden. Naarmate ze ouder worden gaat ze dat steeds beter af, en vinden ze hun eigen modus daarin.