Ik geloof dat ik mijn scheiding heb verwerkt, in zoverre althans, ze speelt nu een bijrol en geen hoofdrol meer in mijn leven. Op dit moment bevind ik me op een ligbed naast het zwembad op een mooi Grieks eiland, dochterlief naast me met een boek en zoon op de hotelkamer met de Ipad. Binnenin voelt het rustig, licht, eigenlijk gebeurt er niet zo veel.
Groot verdriet was al langer weg, maar ik voel me ook niet meer achtervolgd door onafgemaakt verleden. Ik denk dat ik misschien weer normaal ben.
Scheidingsritueel
Al direct na de scheiding leek het mij een fijn idee om een scheidingsritueel te houden met mijn ex. Samen onder begeleiding stilstaan bij alles wat geweest was en in harmonie gescheiden verder. De trouwringen worden stukgeslagen of omgesmolten en dit alles met of zonder getuigen erbij, in Japan is het heel normaal. Mijn ex leek het ook wel wat. Echter, ze stelde het steeds uit en uiteindelijk wilde ze het helemaal niet meer.
Toen ben ik maar alleen gegaan naar Anne, de vrouw die dit begeleidt. Ik merkte dat ik graag wilde spuien en dat mocht ook, maar telkens weer bracht ze mijn aandacht terug naar de opdracht die ze me had gegeven. Ik moest mijzelf zo veel als mogelijk verplaatsen in hoe de dingen uit ons huwelijk voor mijn ex hadden gevoeld.
Brief aan ex
Vervolgens, als dit bij mij zou passen, en dit was bij mij het geval, dit alles opschrijven in een brief naar haar en deze wel of niet afgeven.
Anne hielp me en zo zijn in een aantal sessies enkele versies van deze brief uitgewerkt. Ze lette er vooral op dat wat ik opschreef de belevenis van mijn ex weergaf en niet mijn eigen frustraties, uiteraard voor zover dit mogelijk is. Geen aanklacht, maar een zoenoffer. Daarbij ook: alle verwachting op effect loslaten, hoe tegenstrijdig dit ook klinkt.
Gevoel van loslaten
Ex had slechts een korte reactie op mijn brief. Heel eventjes voelde ik teleurstelling tot het nieuwe gevoel van loslaten, dat ik had gekregen na het afkrijgen van de brief, weer overheerste. Het voelde als ‘coming clean’, het was heel bevrijdend.
Dit, en tijd, en gewenning aan mijn nieuwe financiële situatie (best goed). Het kan geen toeval zijn dat de verzakelijkte band tussen ex en mij weer wat vriendschappelijker aanvoelt.
Ik moet verder
Intussen ben ik aangenomen voor de schrijversvakschool. Ik heb vriendinnen, het gaat goed met de kinderen, huis en tuin evolueren naar mijn eigen smaak. Ik ben blij!
Voor mij is er geen reden meer om dit blog voort te zetten, ik dank Elske en Annelies en alle lezers voor hun aandacht. Ik ben een avonturier, daar ben ik achter gekomen en ik moet verder. Vaarwel, of beter: tot ziens!
Pieter
Pieter blogt over echt scheiden, midlife en jezelf terugvinden. Na 18 jaar samenwonen gaan Pieter en zijn vrouw uit elkaar. Het was een intense liefde maar ze zien geen andere mogelijkheid meer. Door de scheiding wordt hij gedwongen zijn leven kritisch tegen het licht te houden: wie is hij, wie was hij en wat moet er anders? Of zal blijken dat dit alles slechts een kwestie van liefdesverdriet is? Hij werkt in de zorg en deelt twee kinderen met zijn toekomstige ex.
Lees ook de andere blogs van Pieter.
Marie - 26 aug 2021
Bedankt Pieter voor je blogs. Mooi hoe je het los kan laten. Ik ga ooit ook daar te komen. Groot verdriet is weg, maar onafgemaakt verleden en frustratie over hoe en wat zijn er nog (en worden soms zelfs dagelijks getriggerd). Het gaat je goed! Dobber in gedachten maar op dat luchtbed!
Pieter - 12 sep 2021
Hi Marie graag gedaan! Toch blijft het altijd een pijnlijke plek en na het schrijven van dit blog nog merkte ik hoezeer het mij nog beïnvloedt, dat ik voorzichtig ben geworden in de liefde. Soms weet ik niet of met mezelf bezig zijn vluchten is voor het verlangen naar een ander of eigenliefde. En als ik merk dat ik zoiets denk, dan moet ik lachen, en ga verder met leven X