Onmenselijk vind ik het. Het missen van mijn kind. Iedere minuut dat hij weg is, voel ik in mijn lijf het gemis. En een groot verdriet. Het was niet mijn keuze om alles op te breken. Maar ik word er wel voor gestraft. Ik ben gescheiden van mijn kind, mis belangrijke momenten en weet van de dagen dat hij niet bij mij is helemaal niets af.
Zijn tand die eruit valt, een eeuwigheid aan zomervakantie, Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw, zijn verjaardag, al geboekte theatervoorstellingen voor hem waar ik niet heen kan met hem, verjaardagen van familie, iets wat hij opeens kan; alles doet pijn zonder hem.
Het niet weten wat mijn kind meemaakt, voelt, denkt en hoe hij zich ontwikkelt als hij niet bij mij is, vind ik vreselijk. Ik mis zoveel van hem.
Regelmatig sta ik met een bord teveel, teveel bestek, iets lekkers voor hem, een extra kop thee enz.. Het zit nog steeds niet in mijn systeem dat hij er met enige regelmaat niet is.
Kinderen moet je gaandeweg hun leven loslaten. Dat is een natuurlijk proces. Iets wat ik als mijn taak ervaar en wat ik zo goed en zo kwaad probeer, want net als iedereen moet ook ik dat leren.
Maar dat is iets wezenlijk anders dan een heel jong kind los moeten laten, hem moeten missen terwijl je daar zelf niet om gevraagd hebt en je kind er nog lang niet klaar voor is. Want ook hij had hier niet om gevraagd.
De onzichtbare navelstreng zal er altijd zijn tussen een moeder en haar kind. En hoe anders voelt het als hij gewoon een nachtje bij iemand gaat logeren. Maar op de dagen dat hij niet thuis is, doet mijn hart pijn en breekt mijn hoofd zich over gedachten als: “ als hij maar heelhuids weer thuis komt”.
Ze zeggen dat het gaat wennen. Dat is deels zo. Een betere omschrijving is: je onderdrukt de pijn, de zorgen en het verdriet, want anders word je gillend gek. En onbewust tel je de minuten totdat hij weer op de stoep staat.
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wil een scheiding en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit gaat zien.
Monique - 27 feb 2017
Precies dit! Hier zie ik oo het meest tegenop, straks als ik een huurwoning heb.
Maurice Niesten - 27 feb 2017
Heel mooi en treffend geschreven! Ik denk - als gescheiden vader - dat ook heel veel vaders zich hierin herkennen! Kreeg er in ieder geval een brok van in mijn keel en probeer de tijd dat de kids wel bij mij zijn zo bewust mogelijk te ervaren.
Djin - 8 mrt 2021
Ik heb ook deze pijn. Ben een vader van een dochter van 5 jaar. Zie haar maar om het weekend nadat ik alles via de rechtbank heb moeten aanvechten. Nu zie ik mijn dochter en de liefde, de lach, de gesprekken en is allemaal zo fijn. Maar dan komt het moment dat ze weer naar haar moeder en dan zegt ze..dag papa..ik zie je donderdag weer.... Mijn hart breekt steeds opnieuw...je raakt er echt niet gewend aan. Ik heb er ook voor niet gekozen...kom van werk thuis en mijn huis is leeg nota bene na 1 dag na haar 2e verjaardag. En dan mag je je kind niet meer zien 2 jaar zelfs de keren dat ze in het ziekenhuis lag met astma en zuurstof te kort .. totdat DNA en erkenning en gezag geregeld was. Ben door een vreselijke hel gegaan, natuurlijk verzacht de pijn als je je kind mag ophalen, maar verdomme wat mis ik haar zo en ik zie aan mijn kind, dat ze ook zo voelt...ze zegt weleens tegen haar moeder..i wish papa was here...of je zit in de auto op zondagavond om naar huis te brengen..zit ze in haar stoel beetje stil en dan zegt ze ..papaaa...ik hou van jou...de tranen stromen mijn ogen uit. Ik hou ontzettend veel van mijn dochter...en wou dat leven anders was gelopen...ook ik had mijn gezin nimmer losgelaten, maar het lot heeft dit voor mij gedaan.
Imke - 1 mrt 2017
100% raak! En sorry gescheiden papa's, maar ik denk werkelijk dat dit voor een moeder nog heftiger is dan voor de papa's. Niet voor niets gingen de mannen op jacht en bleven de vrouwen bij hun kroost.
Amsterdammer in Brabant - 3 mrt 2017
Imke, Hoe durf je te beweren dat vaders minder last hebben van het missen van hun kinderen. Ik ben sinds oktober 2015 gescheiden, co ouder van 3 prachtige dochters waar ik om de week een hele week voor zorg . Ik mis mijn dochters elke dag dat ze niet bij me thuis zijn , heb regelmatig huilbuien als ze bij mijn ex vrouw zijn. En voor de goede orde: mijn ex vrouw had binnen 5 maanden alweer een nieuwe vriend na ons 14 jaar durende huwelijk , en diezelfde vriend woont al bij mijn ex , tot groot verdriet van onze dochters. Ikzelf heb nog totaal geen behoefte aan een andere vrouw gehad, ben mijn baan na 20 jaar kwijt geraakt , laatste ouder is overleden vlak voor de scheiding maar het allergrootste verdriet ligt bij het missen van onze 3 dochters . Dus denk svp eens goed na voor je zulke botte opmerkingen op een forum gooit dat mannen / vaders minder last van een scheiding hebben :(
Maarten - 13 sep 2018
Wat een dieptrieste reactie. Onbegrijpelijk. Van een vader die zijn kind mist.
Koos - 23 sep 2018
Ik snap het heel goed heb 3 zoons ik zie ze al12 jaar niet meer dat doe zeer
Daj - 30 sep 2018
Ik denk niet dat het voor een moeder anders voelt. Na 5 jaar gescheiden te zijn mis ik mijn kinderen ook elke seconde van de dag ondanks de technologie van tegenwoordig (facetime, whatsapp etc). Je leeft samen in huis met je kinderen, creeert een band en na een scheiding is dat weg. Ik denk dat de meeste mensen ongeacht hun geslacht hetzefde voelt.
Erwin - 18 aug 2022
Het doet me zelfs pijn dat je dit schrijft. Je hebt geen idee hoe ik me voel. Ja, ik ben een man.
Eline - 2 mrt 2017
Imke, dat vind ik erg kort door de bocht. Vaders kunnen hun kinderen net zo hard missen als moeders. Niet zo generaliseren, aub.
Rik - 15 feb 2019
Jij denkt echt wel fout hoor.
Rik - 15 feb 2019
Mij excuses Eline. Deze reactie is NATUURLIJK bedoeld voor Imke. Zulke uitspraken begrijp ik niet... Dat jij dergelijke uitspraken als een waarheid verkondigt. Shame on you Imke!!!
Mario - 9 mrt 2017
Ik heb een dochter van 11 en zoontje van 8. Na 20 jaar relatie kon ik vertrekken. Geen onderdak dus zit in dakloze opvang. Maar het gemis van mijn kinderen snijdt door mijn ziel. Elk uur is een hel. Soms kijk ik op youtube en zie ik die meid met rode ogen achter de camera zitten. Soms ben ik zo bang dat ze me vergeten dat ik er het liefst een einde aan maak.
Nieuwe Stap - 9 mrt 2017
Jeetje Mario, wat afschuwelijk. Kinderen vergeten hun vader écht niet, hou vol!
Rik - 15 feb 2019
Nee. Niet opgeven. Ik ken jouw angsten om vergeten te worden. De band samen met de kinderen kan wel bekoelen. Vooral als ze puberen en opgroeien. Heeeel pijnlijk vond ik dat. Later verhuis ik opnieuw dichter bij de kinderen. Al vrees ik dat ik die band niet meer close krijg
Amsterdammer in Brabant - 19 mrt 2017
Mario , Wat een vreselijke situatie zit je in ! Heb je geen familie of vrienden waar je tijdelijk onderdak kan vinden ? En waarom mag je je kinderen niet meer zien ? Verschrikkelijk , ik blijf dit soort situaties verschrikkelijk vinden en het onrecht , de pijn snijden je idd door je ziel ..
Tessa - 20 mrt 2017
Je zegt het precies zoals ik het voel.................echt de minuten aftellen tot je kinderen weer thuis zijn.... En nu moet ik dan een omgangsregeling op papier krijgen.......HOE??????? Kan ze niet missen......
Inge - 12 sep 2017
Hi Nadia, ik Googlde 'ik mis mijn kind zo' en kwam op jouw verhaal terecht. Even een reactie... Ik ben zo blij dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart! Niet dat ik het jou gun natuurlijk! Of wie dan ook maar het is zo herkenbaar en daarom een troost omdat ik het na 4 jaar (!) nog steeds vaak zo moeilijk vind!! Zoals vandaag. Zit nu ook weer enorm te huilen. Ik denk ook dat t voor de meeste moeders anders is dan voor de meeste vaders (vele uitzonderingen daar gelaten uiteraard! - het is even algemeen genomen). Gewoon door ons biologische verschil. Niet dat vaders minder van hun kind houden uiteraard, of zelfs minder zouden missen! Maar ik denk dat ze er vaak (!) wel rationaler mee om kunnen gaan. En t is ook bewezen dat mannen -over het algemeen!- meer waarde hechten aan hun eigen bezigheden, tijd en vrijheid, terwijl vrouwen meer verzorgend ingesteld zijn en zichzelf nog wel eens wegcijferen voor t gezin en de man (ook bewezen: een man heeft een 7x groter ego dan de vrouw). En als men daar dan blij mee is, is zij ook blij. Zo zit deze tijd ook nog steeds in elkaar. Nogmaals, vele uitzonderingen daar gelaten. Mijn ex, die ook zegt dat hij onze zoon net zo mist als ik (daar hebben we wel ns ruzie over) gaat echter met gemak alleen op reis met zn vriendin. Laat met gemak onze zoon bij een oppas áls hij dan bij hem is, omdat hij bv naar de sauna wil. Gaat met gemak maanden naar Mallorca en zegt: 'het is toch mijn leven? Ik blijf niet voor een kind hier.' En laat zelfs zn zoon lang wachten op een terras omdat hij met een vrouw eben 'iets' moet doen op de herentoilet met haar.... (tosti halen zei hij tegen mn zoon, tot mn zoon hem zelf betrapte in de heren wc...!!!) Ondanks dat ik weet dat hij gek is op zn zoon, is zijn egoisme sterker, staat hijzelf altijd op de 1e plek -zonder dat hij het door heeft- en laat hij dus met gemak zijn zoon achter.... Ik weet wel dat hij (veel) erger is dan vele andere mannen en t hem vaak ontbreekt aan gezond verstand -waar ik me op dagen als deze natuurlijk extra zorgen om maak!!) maar toch bespeur ik bij veel mannen om me heen die grotere behoefte aan tijd voor zichzelf, dat ze 1 weekend per 2 weken prima vinden (iets wat ik mij dus totaal niet kan voorstellen)... Maar... hoe dan ook: ik vind het regelmatig ook te hartverscheurend en onnatuurlijk dat ik als moeder mn zoon zo vaak niet zie. Wat je zegt: je wordt gestraft voor iets wat je niet gedaan hebt (mn ex ging heel vaak vreemd, bleek later - gewoon omdat hij t niet laten kon/kan, maar dat niet van te voren aan mij gemeld heeft). Dus het is voor mij soms echt een kwelling. Maar je moet er mee leven.... in de hoop dat ex ooit eens naar Australië verhuist. Of de maan....
Ilse - 21 feb 2021
Oh Inge, ik googlede op precies dezelfde manier.....en zag dat je berichtje al zoveel jaar terug was, maar ik herken het allemaal zo......en voel het allemaal ook zo. En ik ben al 11 jaar gescheiden: ik had alles wel een redelijk plekje gegeven, totdat mijn best heftige puber van 16 ervoor gekozen heeft nu vaker bij haar vader te willen wonen. En het is alsof 11 jaar niet verstreken zijn, ik voel weer hetzelfde misselijk makende gevoel, het diepe verdriet, het zinloze gevoel...en ook het mislukte gevoel. Was ik zo'n slechte moeder dat ze meer bij haar vader wil zijn. Het doet zo vreselijk zeer. 11 jaar was ze grotendeels bij mij, haar vader en nieuwe partner hadden verder geen tijd, en ik vond het heerlijk dat ze vaak bij mij was, al had een extra dagje best wel fijn geweest voor mijzelf. En nu, nu ze 16 is, en niet goed in haar vel steekt, keert ze zich van mij af, mag ik haar geen knuffel en kus meer geven en wil naar haar vader. Het doet zo ongelooflijk veel pijn.....en de stilte vind ik enorm....Ik was al geen kompleet gezin meer, maar ik voel me nu zo'n alleestaande oudere zonder kind. Zucht...
Ihhonvg - 15 okt 2018
Wow. Dit is precies wat ik als vader van een zoontje van net 3 voel. Ik google net op ik mis mijn kind en kwam hier uit. Elke keer als het weer mama’s week is breekt mijn hart als ik hem bij de kinderopvang ‘aflever’ en weet dat ik hem een hele week niet zie... als ik thuiskom en het is stil in huis, als ik zijn schoentjes in de gang zie staan of zijn rompertjes opvouw. De tranen worden niet minder. Elke dag dat hij niet bij mij is, is er één die nooit meer terugkomt. Verdomme....
Rik - 15 feb 2019
Ik ben een gescheiden man van 57 en vader van 3 kinderen. Nergens bij betrokken door mn ex. Zelfs nu nog heb ik periodes van een enorm gemis van mn kinderen. Een vreselijk verscheurend gevoel is dat en ik probeer dan mijn ratio in te schakelen. . . Maar dat pijnlijk gemis en van al de gemiste momenten ... Ja dat blijt levendig voelbaar.
Hendrikus - 28 feb 2019
Vreselijk, wat een verdriet, ik mis mijn kinderen ook. 3 meiden die ik niet meer zie, althans alleen op straat of op een foto. Alleen omdat ik ben weg gegaan en hun moeder alleen maar slecht heeft gepraat en mij nieuwe vriendin niet in haar leven past omdat ze haar kent. Walgelijke leugens verteld in de buurt die ons met de reet aan kijkt. Maar dat interesseert me niet, ik wil van mijn kinderen genieten, elke dag denk ik aan ze, niet te lang want dan huilt mijn hart, God weet wanneer het genoeg is, om deze pijn te kunnen verdragen. Jaloezie is alles wat er speelt, dat is mijn ex, gewoon niet goed in haar hoofd.
Harry - 12 aug 2019
Ook ik ben helemaal van slag als mijn zoontje van 6 bij zijn moeder is. In feite een soort rouwprocesje iedere keer weer. En dan begint het aftellen tot hij weer bij mij is. Ziek wordt ik ervan terwijl ik een vrolijk en optimistische man ben.
Daniël - 29 dec 2019
Precies zo als jij dit omschrijft! Iedere week is weer een soort van rouwproces. Hoop dit ooit een plekje te kunnen geven.
Jacco - 23 aug 2019
Ik moet naar 3 weken me dochter weer terug brengen naar me ex . En ik heb het steeds moeilijker om dit te doen . Met tranen in me ogen lees ik de reacties . Ik weet voor me zelf dat het nooit gaat wennen . En als je weet dat het daar goed gaat thuis kan je er nog vrede mee hebben . Maar als dat in mij geval niet zo is is dat dat heel vreet . Maar waar veel mensen tegen aan lopen naar het een scheiding is huisvesting en ik ben het zat om in bijna 4 jaar als 5 x verhuist te zijn . Dus die stres zit er ook nog bij . Ik wens ieder sterkte moeders en vaders xxx
Sven - 6 jan 2020
Jeetje wat wordt ik hier treurig van! Ik ga het allemaal meemaken ergens in februari. Helaas. Niet mijn keuze maar moet erin mee. Na 21 jaar samen en twee kinderen. (7 en 10) is dit het laatste wat ik wil. Samen spelen, lachen, gek doen en beleven is straks niet meer. Wat het zwaar maakt is de boodschap in oktober als donderslag bij heldere hemel zonder aanloop van ruzies of andere redenen. We hebben afgelopen jaar alleen maar plannen gemaakt en acties uitgevoerd voor een toekomst samen als gezin en opeens is dat allemaal voor niets draait alles om. Ben zelfs op 1 oktober in andere baan gestart voor meer tijd samen. Dromen weg, gezin weg. De pijn voor mij is een ding, de pijn van de kinderen een zwaardere. Waarom doen we ons dit aan? Ik vraag me echt af waarom omdat het allemaal als zinloos voelt.
Joyce - 15 feb 2020
Drie weken geleden heeft mjj n ex plotseling gezegd te stoppen met onze relatie. Dochter van 3 jaar en zoontje van 8 maanden. Mijn dagen bestaan nu uit overleven en alleen maar huilen, paniek en frustratie. Als ik denk aan het afstaan van de kinderen dan grijpt het me naar de keel. Hoe kan je je kinderen steeds achterlaten zonder zelf niet helemaal kapot te gaan van de pijn. Zeker als dit niet jouw keuze is en compleet onverwachts komt. Echt een nachtmerrie waar je in leeft. Dit is niet hoe je ik me de toekomst voor me zag en die arme kindjes...
Michel - 11 mrt 2020
Hoi Joyce idd het is voor ons zwaar maar het tekend onze kinderen voor de rest van hun leven ben ik bang voor. Mijn schatje zij wel 100X per dag papa ik hou van jou.... dalijk mag ik ze maar 1x per week zien ik vind dit echt zo erg...
Meisje - 6 mrt 2020
Deze moeder is uit huis gegooid door ex partner.. Heb helemaal niets.. heeft geen huis.. Inwonend bij vriendinnen.. Keihard werken.. Om leven op orde te krijgen.. Kind groeit op bij vader en oma omdat moeder geen stabiele basis heeft! Verschrikkelijk om zo te leven ex partner doet er nog een schepje boven op en negeert mij en laat niks horen.. Een hopeloze moeder blijft achter met pijn en verdriet..
Michel - 11 mrt 2020
Hoi veel sterkte leef met je mee het leven is kei hard en oneerlijk ik kan zelf ook bijna niet met het gemis omgaan. Grt michel
Michel - 11 mrt 2020
Hoi mensen ben michel 41 jaar vader van een prachtige dochter van net 4 genaamd yoana. heb gisteren te horen gekregen dat mijn ex met de relatie wil stoppen, toen ik thuis kwam was er niemand, na 1,5 uur stond de politie aan de deur of ik haar huis wilde verlaten. Ik mocht alleen een sporttas met daarin wat kleding van me meenemen. En toen stond ik op straat. vrouw kwijt huis kwijt en het ergste ik weet niet hoe lang het duurt en hoe veel dagen in de week of wat ik mijn dochter te zien krijg. Mijn vriendin had al instanties in geschakeld voor een gesprek over eventuele omgangsregeling. Het gesprek vind komende vrijdag plaats. Het huis staat op haar naam heb al mijn geld tijd en energie in het huis gestoken alle spullen betaald, nu is het zo dat ik niks meer heb en zij alles. Vind de onzekerheid het ergst. De tranen tollen over mijn wangen van verdiet. De gedachte mijn kleine schatje niet te zien opgroeien maakt me gek en zie ik het even niet meer zitten. Veel sterkte iedereen die in de zelfde situatie zitten.
Nieuwe Stap - 12 mrt 2020
Hoi Michel, Heb je al gezien dat we een forum hebben? Daar kun je gratis lid van worden en in contact komen met mensen die in dezelfde situatie zitten. Sterkte!
Michel - 12 mrt 2020
Oké Dank je zal ik doen...
Inge - 27 jun 2020
Hoe is het afgelopen?
Inge - 27 jun 2020
Lieve ouders. Arme jullie. Ik mis mijn kind ook zo. Dat is het laatste waar ik geen medicijn voor weet, hoe moet je met een gemis omgaan, waar ratio niet tegen helpt. Het enige voordeel is dat ze voldoende tijd met 1 ouder doorbrengen. Een overprikkelde, verdrietige en overvraagde ouder, maar goed. Het schuldgevoel naar mijn kinderen kan ik nu wel iets beter mee omgaan. Voor hen is dit de nieuwe werkelijkheid. (Ze zijn 1 en 3.) Het is wennen en afscheid nemen van je toekomstdromen. Maar alsjeblieft, raak niet in paniek. Er komen ook weer betere tijden. Iemand zei me: ook in je eentje kan je een harmonieus gezin vormen met je kinderen. En dat geloof ik ook. En ouders (pappa’s vooral) die hun kinderen weinig zien: ik kan uit ervaring zeggen dat je nooit vergeten wordt, je hebt maar 1 pappa en 1 mamma. Helemaal als je vaak zegt of laat voelen hoe belangrijk je kind voor je is en hoeveel je van ze houdt, geloven ze dat en is er toch een soort vertrouwde basis. Sterkte allemaal
Kim - 7 aug 2022
Precies dit! Mij zoon is nu15 jaar en gaat nu het 8 ste jaar vd scheiding in. Weken voor vertrek begint het al bij me, onrustig, slapeloze nachten , snel ontdaan en sjagarijnig, emoties die niet gewoon bij me zijn. Ergens daarna komen er nachtmerries en een huilerig gevoel en dan weet ik het weer : vakantietijd komt eraan.Mij ex en ik wonen 250 k.m uit elkaar. Het was niet mijn keuze destijds en ik was er kapot van dat hij wilde scheiden. Hij had al een zoon bij een andere vrouw, aan weer een andere kant van het land dus hij kende het wel en vond het normaal, een kind dat op en neer moet reizen. Er kwam een nare tijd, omdat er toen al woningnood was, mijn familie woonde 120 k.m verderop en ik kon nergens terrecht. Een eenzame tijd was het, en een nare scheiding volgde. Wij konden ( pas na twee jaar!) naar een huurhuis aan de andere kant vh land en mijn zoon zou 3 weekenden per maand bij zijn vader zijn.Daar waar het mijn ex vooral te doen was om het geld, had ik de zorg voor mijn zoon , die de scheiding schijnbaar gelaten in zich opnam maar waar van binnen storm woedde. Mijn ex ontkende dat maar ik kon het niet negeren. Ik liet mijn zoon naar speltherapie gaan, om zich zo te kunnen uitten, hij voelde mijn verdriet en radeloosheid , hoe erg ik ook mijn best deed dit voor hem te verbergen.Zijn vader is militair en was in de eerste 4 jr van onze zoon's leven langer dan een jaar op uitzending We woonden net in het buitenland en mijn zoon was 100% alleen op mij aangewezen. We ontwikkelden een hele sterke band. Ik kon zorgen hebben over de dingen die hij voelt, maar niet uit kan spreken en zijn vader die alles ontkent en weg wuift. Ieder jaar weer kwam de vakantie ( en het afscheid) dichterbij en dat kneep me de keel dicht. Ik functioneerde bijna niet meer.. Stiekeme huilbuien als hij op zijn kamer was , of naar de auto rende om ff boodschapje te doen (om te huilen achter t stuur). Ik ben emdr gaan doen en hoopte dat het zou helpen, maar helaas. We zijn nu dus 8 jr verder en het gebeurd nog steeds, al praten we er nu wel over . Het niet bij hem zijn om zijn gevoel duidelijk te kunnen maken , de angst om hem te verliezen door een ongeluk omdat niemand beter is voor mijn zoon dan ik . Ik ben HSP'er en er altijd voor anderen maar in deze sta ik elk jaar weer alleen. Overmorgen gaat hij weg en ik ben op...doodmoe. ik wens hem een geweldige vakantie en veel mooie momenten, ik krijg wwn knuffel en ; " niet huilen he" en dat beloof ik , vechtend om de prikkende tranen tegen te houden van achter mijn zonnebril .Hij zwaait, ik zwaai terug , hij rijd weg en ik kan een ingehouden schreeuw van verdriet en frustratie pas in de auto laten gaan en dan tel je de dagen totdat hij terug komt. Door de jaren heen heb ik heel veel geleerd over mezelf soor verachillende cursussen over o.a hsp te volgen maar nog is dit onderwerp helaas heel erg actueel....
Vincent - 20 aug 2022
Dag lieve ouders, Wat ontzettend fijn om al jullie verhalen over het missen van je kind te lezen. Het is allemaal zo herkenbaar en ik voel mee met jullie emoties. (Wel jammer van de rare reactie van Imre, maar goed hopelijk denkt ze er inmiddels anders over). Ik ben een alleenstaande vader met een zoontje van 6 jaar. Zijn moeder en ik zijn al uit elkaar toen hij pas 4 maanden was dus onze zoon weet inmiddels niet beter dat zijn papa en mama niet samen zijn. Dit maakt het wisselen van de ene ouder naar de andere ouder voor hem ogenschijnlijk erg makkelijk. Dat wij er als ouders veel meer moeite mee hebben is in mijn optiek niet meer dan logisch aangezien wij na 2 weken vakantie wakker worden in een leeg en stil huis. Ik bedenk me dan altijd dat het lege gevoel maar tijdelijk is en hij mij net zoveel mist als ik hem. Een traantje laten is ook prima en geeft aan dat je een betrokken ouder bent. Tijdens de vakantie bij de andere ouder is het geen goed idee om overmatig contact te zoeken of contact met je kind te eisen. Dit is storend voor de andere ouder en daar is niemand bij gebaat. Wij hebben wel de afspraak dat er contact mag zijn als onze zoon daar behoefte aan heeft. Succes aan een ieder die met deze materie, al dan niet gedwongen, moet omgaan.