Bij de vragen over de verwerking van je scheiding worden mooie vragen gesteld. ‘Ik voel me schuldig over mijn scheiding’. Heb jij dat ook?
Ik voel me schuldig over mijn scheiding
Ik ben weggegaan bij mijn partner, nu twee jaar geleden, maar ik voel me nog steeds schuldig. Dit speelt naar hem, maar vooral naar de kinderen. Als ik ze weggebracht heb, kan ik eigenlijk niet genieten van de vrije tijd die ik ervoor teruggekregen heb.
Je zult een goede reden gehad hebben om weg te gaan. Maar van te voren is het vaak moeilijk te overzien wat dat allemaal voor consequenties heeft en hoe je daarop zult reageren.
Het verbreken van je liefdesrelaties is al een heel pijnlijke daad, maar dat je daarmee ook het gezin opbreekt, is een zeer pijnlijke consequentie, die niet altijd makkelijk te verwerken is.
Je schuldig voelen is een reactie van je systeem om die pijn niet te voelen, om net te doen alsof je iets anders had kunnen doen. Neem jezelf maar eens goed waar: Wat doe je als je je schuldig voelt; je gaat als het ware terug in de tijd en houd jezelf voor de gek, je zegt tegen jezelf dat je het anders had kunnen doen en in elk geval dat je het niet zó had moeten doen.
Maar dat is niet zo, het is al gebeurd, dat is niet terug te draaien. Jullie zijn uit elkaar en de kinderen voelen daar de gevolgen van. Het gezin in zijn oude vorm bestaat niet meer.
Het enige wat je kunt doen als je je weer schuldig voelt, is afdalen in je lichaam, voelen hoe die gedachtes aanvoelen in je lijf en daar met je aandacht bij blijven. En als je daar wat langer de tijd voor neemt, zou het kunnen zijn dat tot je doordringt dat er niets meer aan te doen is. Dat je jezelf zal moeten vergeven en de tranen van het gemis van het gezin en van je kinderen zal moeten laten stromen.
Pas dan kan je de nieuwe situatie gaan accepteren en er echt voor je kinderen zijn, als ze je nodig hebben.
Wilma Ferwerda
REAGEER OP DEZE BLOG