Katja: de oudste zei: jij bent nu mijn stiefmoeder

Stiefmoeder

“Dat is toch zeker wel moeilijk”.
“Knap hoor”.
“Ik zou er nooit aan beginnen”.
Heel vaak krijg ik zulke woorden te horen. Fronsend en bedenkelijk word ik daarbij aangekeken.

Eerste plaats

Aan de ene kant begrijp ik wel dat mensen zulke dingen zeggen.
Het is ook niet altijd makkelijk. Je weet dat je niet op de 1e plaats komt en dat je leven er anders uit gaat zien.
Ook ik heb een tijd geleden gezegd, nooit meer. Het gedoe, het wegcijferen en het gezeik met een ex, ik was er helemaal klaar mee.

Geld

Discussies over geld, altijd maar dat stomme geld. Alsof geld het belangrijkste is.
Het elkaar misgunnen en dwarsliggen. Spanningen heen en weer, frustraties die vaak geuit worden door middel van onvolwassen gedrag.
Ook al wil je het niet, je wordt er toch mee geconfronteerd.
Maar aan de andere kant, liefde hou je niet tegen. Als iemand op je pad komt waar de klik zo goed mee is, vergeet je toch weer de vervelende dingen die erbij komen kijken.

Stiefmoeder

Stiefmoeder, ik vind het zo’n negatief woord. Het doet mij denken aan de heks uit Hans en Grietje en aan de boze stiefmoeder van Assepoester.
Het beeld van een gemene vrouw, met valse ogen en een wrat op haar neus. Een engerd die een hekel heeft aan kinderen en ze enkel en alleen ziet als een blok aan het been.
De oudste van mijn partner bleek die mening te delen. Ik kende haar een half jaar toen ze me zei, jij bent nu mijn stiefmoeder, maar ik vind stiefmoeder maar een naar woord. Lachend keek ik haar aan en zei, bonusmoeder of cadeaumoeder is een veel beter woord hé. Nadat ik de achterliggende gedachte hiervan had uitgelegd, liepen we eensgezind hand in hand verder.

Vriendin van papa

Toch heb ik liever dat mijn kinderen me zien als Katja, de vriendin van papa die veel van papa en de kinderen houdt en hen in haar hart gesloten heeft.
Kinderen hebben namelijk maar één moeder en haar kun en moet je niet willen vervangen.
Ze zijn mijn bonuskindjes, net zoals mijn neefje en nichtje mijn bonuskindjes zijn.
Vier kinderen voor wie ik door het vuur ga, die ik het beste gun en die altijd op me kunnen rekenen.
Kinderen die ik soms misschien een beetje te veel verwen. Maar bovenal kinderen die een papa en een mama hebben die voor ze zorgen en de belangrijke beslissingen nemen. Ik zorg gewoon gezellig mee als ze bij mij zijn. 

Negatieve ervaringen

Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn om de vriendin van een papa zijn. Ik hoor meer negatieve ervaringen dan positieve verhalen van vrouwen die ook stiefmoeder zijn.
Je weet als bonusmama dat, hoe goed je ook je best doet, je toch altijd aan het kortste eind trekt.
Je mag in veel gevallen wel zorgen, maar je niet met belangrijke zaken bemoeien.
Je krijgt met een biologische mama te maken, die als je geluk hebt, het ziet en waardeert dat jij zo onvoorwaardelijk voor haar kinderen zorgt en ze liefde geeft. Maar in de meeste gevallen jaloers is en jou liever ziet gaan dan komen. Of nog erger jou volkomen negeert en zwart maakt bij de kinderen. 

Een rol

Niet iedereen treft een papa zoals die zorgzaam is. Er zijn papa’s die jou voor hun kinderen laten zorgen terwijl zij lekker lui op de bank gaan liggen. Je mag op dit front volledig de moederrol op je nemen. Je wordt misschien wel in een rol gemanoeuvreerd die je eigenlijk helemaal niet wilt.

Het kan best moeilijk zijn om als vriendin van een papa de balans te vinden tussen het gezinsleven en je “oude” leventje. Er zijn voor de kinderen en de papa, maar ook je eigen dingen blijven doen. Je moet altijd schipperen tussen zelfbehoud en tussen betrokkenheid. Een valkuil kan zijn dat je jezelf wegcijfert en daardoor ongelukkig wordt. 

Waardering

Maar ondanks alle “negatieve” verhalen en situaties, kan het toch echt de moeite waard zijn.
Wat is er mooier dan het moment dat je bonusdochter haar hoofd tegen je schouder legt, je stralend aankijkt en zegt, jij bent de allerleukste vriendin voor papa en je bent heel erg lief voor kinderen, dat is waarom ik zoveel van je hou. Hiervan krijg ik tranen in mijn ogen en smelt mijn gevoelige hartje.
Of als ze vragen of ze bij je in de bank mogen liggen, omdat ze dat zo gezellig en fijn vinden.
Als ze hun armen om je heen slaan en zeggen dat ze zo blij zijn dat je in hun leven bent gekomen.
Op zulke momenten voel je hoe fijn het is. Dat je er echt wel toe doet. Dat je gewaardeerd wordt, ondanks dat je niet hun mama bent. Dat je een fijne toevoeging bent in hun nog jonge leventje.

Hoe bizar kan het dan zijn, dat je jaren later uit hun leven gegumd wordt. Het is bijna niet te bevatten.

Mijn naam is Katja, 51 jaar en samenwonend met mijn partner.
Zelf heb ik geen kinderen, maar mijn partner heeft twee dochters.
Helaas hebben we te maken met ouderverstoting en sinds een paar jaar komt zijn oudste dochter niet meer bij ons.
Ondanks dat zijn jongste dochter veel van ons houdt en graag bij ons is, zit zij nu in een loyaliteitsconflict. 
We zijn bang om haar ook kwijt te raken.
Door alle ellende van de afgelopen jaren, zit ik erg in tweestrijd met mezelf.

Lees hier alle blogs van Katja.