Ik breng mijn moeder via een omweg terug naar huis. Het is me al vaker opgevallen dat praten in de auto altijd makkelijker gaat dan zeg praten thuis op de bank. En met praten bedoel ik ook echt praten, dus dat het ergens over gaat. Ik heb het ook wel ergens gelezen hoe dat zit. In de auto hoef je elkaar niet aan te kijken en dan praat je makkelijker over persoonlijke dingen. Zo een beetje voor je uit starend. In de dating-literatuur is het ook bekend dat samen wandelen met je date een soortgelijk effect heeft. Je praat makkelijker en wordt sneller persoonlijk. Als dat is wat je wilt tenminste.
Gesprek met moeder
Jongen, hoe zit het met vrouwen in oe leven? Bende nog un bietje op zoek? Nou ma, euh, eigenlijk ben ik er niet zo mee bezig. Ja jongen maar ze komme nie anwaaie hè, ge moet er wel wa voor doen … Nou ma, ik kijk wel eens rond op internet, maar eerlijk gezegd zie ik niet zoveel leuks. Ik denk dat ik te kritisch ben. Ge moet niet zo moeilijk doen, want alleen dè is ok niks, dè witte. As ge nie oppast dan worde net zoals ons Hettie.
Schrikbeeld Hettie: dat nooit
Zo, die opmerking hakte er goed in. Het venijn zit in de staart, want mijn moeder raakte de kern toen we bijna op onze bestemming waren gekomen. Hettie was de dochter van vriend Gerrit. Het ging heel vaak over Hettie, té vaak.
Hettie was meer dan 10 jaar geleden gescheiden en er ging geen dag voorbij of Hettie klaagde over haar situatie. Geen man was goed genoeg, in haar ogen (volgens moeder en Gerrit dan in ieder geval). Haar man had haar gedumpt voor een jonger exemplaar. (Stiekem denk ik wel eens dat moeder en Gerrit een lat-relatie hebben omdat Hettie tussen hen in staat.) Je kunt niet bij Gerrit zijn of Hettie zit klagend op de bank te steggelen met haar vader, meestal over geld (-tekort). Aan onze kant van de familie maken we hier zelfs ongepaste grapjes over: ‘Pas maar op hoor, anders stuur ik Hettie op je af’.
Hettie was dus een schrikbeeld. Nee, die kant wil ik natuurlijk niet opgaan, zo wil ik niet worden. Was ik dan te kritisch? Stelde ik te hoge eisen? Stond ik wel genoeg open?
Reunited op de 75ste
Mijn moeder kon makkelijk praten. Zij zelf was na de dood van mijn vader een paar jaar alleen geweest. En toen ineens stond daar Gerrit op de stoep. Dus niks geen dating-sites en ook verplichte wandelingen door het bos. Want geloof het of niet: Gerrit was in de jaren 50, nog voordat mijn moeder haar latere man (en dus mijn vader) leerde kennen, haar eerste vriendje. Toen kon de relatie om allerlei redenen geen stand houden. De vrouw van Gerrit was inmiddels ook overleden en via-via hebben Gerrit en mijn moeder elkaar weer in de armen gesloten. Nou ja ‘armen’, ik heb het koppel nooit op intimiteit kunnen betrappen. Maar ze hebben steun aan elkaar. Gerrit belt zeker vijf keer per dag. Het liefst met de luidspreker aan zodat mijn moeder gewoon de was kan blijven opvouwen en iedereen of ie nou wil of niet kan meeluisteren.
Ik heb nog even met het idee gespeeld John de Mol te bellen: dit is stuff voor een geweldig tv-format, reunited op je 75ste! Joehoe, hier ben ik weer, even weg geweest, druk geweest met andere dingen. Mocht het ooit zover komen met die tv-serie: copyright Mario hè.
Aan het denken gezet
Moeder heeft me dus aan het denken gezet. Misschien moet ik niet zo moeilijk doen. Na Dochter is Moeder nu al de tweede vrouw in mijn leven die begint over mijn liefdesleven… Goed goed, ik ben ‘om’, ik ga de wereld van Tinder verkennen. Maar eerst een stukje huiswerk doen. Ik ga voor mezelf formuleren hoe ik het aan wil pakken: ik noem het maar even mijn ‘datingstrategie’ die ik op papier ga zetten.
Mario heeft op NieuweStap eerder geschreven over zijn scheiding. Hij vindt het nu tijd om te onderzoeken of ie toe is aan een nieuwe relatie. De wereld van het (internet-) daten is nieuw voor hem, hij is een groentje. Maar hoe gaat zoiets rond je 60e in corona-tijd? De blogs zijn uit het echte leven gegrepen maar de auteur heeft zichzelf toegestaan hier en daar het verhaal naar eigen hand te zetten.
Lees ook de andere blogs van Mario.
REAGEER OP DEZE BLOG