Morgen ben ik jarig… En ik kan me geen jaar herinneren dat ik er zo niet over nagedacht heb als nu. Ik zit tegenwoordig nogal in vandaag, misschien heeft het daar mee te maken.
De kinderen zijn er wel mee bezig. En maken zich vooral druk over het feit dat ze geen cadeau hebben en niet weten hoe ze dat moeten doen met die slingers. Ik maak ze dus op allerlei manieren duidelijk dat het niet erg is en dat hun aanwezigheid het belangrijkste is. Voor hen zou ik het fijn vinden dat hun vader ze hier een beetje mee zou helpen, maar dat lijkt hem niet te lukken. Mijn ex is in staat zijn eigen verjaardag te vergeten en belde mij vandaag vanuit het buitenland om me te feliciteren…. een dag te vroeg ;-)))
Dus ik neem het hem maar niet meer kwalijk, haal morgen zelf een gebakje dat ze lekker vinden en we knuffelen elkaar helemaal fijn. Meer heb ik in elk geval niet nodig.
En dat extra jaar, daar ben ik ook niet rouwig om. Om me heen doemden de laatste weken verhalen op van mensen met ongeneeslijke ziektes, leeftijdsgenoten die nog van een toekomst droomden, met hun geliefden, hun kinderen, hun familie… Dus ik ben dankbaar dat ik er ben. Ergens tussen jong en oud volgens mijn zonen. In een best wel ok lijf, met de leukste mensen om me heen, lieve ouders die er beide nog zijn, een inspirerende baan en elke dag tientallen redenen om te lachen.
En zelf de slingers ophangen lukt me tegenwoordig ook behoorlijk goed, niet alleen morgen, maar zo vaak mogelijk. Het leven is immers om te vieren!
Proost!
Karijn is bijna 44 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en alweer 2,5 jaar gescheiden. Ze deelt het ouderschap en blogt maandelijks op nieuwestap.nl. Ze vertelt vandaag over de zorgen over haar kind. Beetje bij beetje krijgt ze haar hoofd helderder.
REAGEER OP DEZE BLOG