Het is chaos in mijn kop. En ook weer niet, in mijn leven. Ik loop ontspannener rond op mijn werk zeggen de collega’s en zo voel ik het ook. De dingen gaan gewoon door. Maar ja, chaos dus, in mijn kop.
Een paar weken geleden had ik een weekend retraite zen-meditatie en dan zit je verspreid over de dag urenlang op je knieën, tussendoor is praten en oogcontact verboden. Ik kon aan niets anders denken dan mijn ex, hoe het toch allemaal zo gelopen is en allerlei fantasieën over hoe we ooit, in de toekomst, weer bij elkaar komen. Schijtziek werd ik ervan gaandeweg, dit wilde ik niet. Ik denk dat dat ook de les was van de hele retraite, dat ik het niet meer wil, er zo veel mee bezig zijn.
Dus dat heb ik ook tegen haar gezegd, dat ik meer afstand wil. Niet meer iedere week vaste prik bij de wissel met z’n vieren eten. Te confronterend, of beter gezegd, gewoon geen goed moment om elkaar te zien en met aandacht samen te zijn.
Hier botst de oudertaak met het ex-partners gevoel, want op een of andere manier denk ik dat het fijn is voor de kinderen. Ze zeggen dat je dat strikt gescheiden moet houden, je rol als ouders voor de kinderen en dat andere, wat er was tussen haar en mij, of wat er nog is, of weet ik veel wat het is wat me zo van slag brengt. Maar ja, niet te doen toch, schijnbaar in ene van liefdespartners naar ouders alleen.
Zucht. Klote-december. Mijn scharreltje heeft het te druk met ik denk haar eigen december. Zelf heb ik het ook druk met bedankjes schrijven voor mijn personeel (ik hou van ze), kerstpakketen uitdelen, alle proestende patiënten en weet ik veel wat al niet. Ik troost mezelf met de kerstboom, helemaal zelf opgetuigd. De kerst inboedel op een donkere stille zondagavond gescheiden, helemaal alleen. Nieuwe spullen gekocht, een leuk treintje voor onder de boom. Ik heb het er uit moeten persen. Maar Dochter vond het zo gezellig en uitte haar dankbaarheid, de schat.
Enfin, ik heb nu vakantie. Gister met mijn oudste vriendin naar het ballonnenfeest in de Paradiso wat erg leuk was, zwaar ook, vooral vandaag, de dope zingt nog na. Een goede reset zal ik maar zeggen.
De kinderen komen zo, ze hebben al gegeten. Ze hebben zin om me te zien, hoorde ik van hun moeder. Gauw dus even de piepers voor mezelf opzetten. En fuck it waarom ook niet, alweer een glas wijn erbij. Op de achtergrond The Counting Crows op de radio:
‘…Maybe this year will be better than the last…’
Pieter blogt over echt scheiden, midlife en jezelf terugvinden. Na 18 jaar samenwonen gaan Pieter en zijn vrouw uit elkaar. Het was een intense liefde maar ze zien geen andere mogelijkheid meer. Door de scheiding wordt hij gedwongen zijn leven kritisch tegen het licht te houden: wie is hij, wie was hij en wat moet er anders? Of zal blijken dat dit alles slechts een kwestie van liefdesverdriet is? Hij werkt in de zorg en deelt twee kinderen met zijn toekomstige ex.
Lees ook de andere blogs van Pieter.
Eline Stap - 17 jan 2020
Hi Pieter, wat een intens en openhartig blog. Voor heel veel mensen herkenbaar. Ja zo'n retraite kan je inderdaad als les zien, iets waar je nu mee worstelt krijgt de aandacht, en een oplossing dient zich aan. Ik denk dat je er goed aan doet om meer afstand te nemen. Het is heel raar om van liefdespartners alleen maar ouders te worden, maar het is een logisch gevolg van de scheiding. Haha en die harde reset ;) Af en toe best lekker. Mijn innerlijke moederklok (ik ben denk ik een flink eind ouder dan jij) roept nu: jongen, pas je wel goed op jezelf? Gelukkig komen er ook piepers op tafel. Fijn dat je kinderen ernaar uitkijken je te zien. Ik vind het tof dat je je innerlijke strijd zo op papier zet, hopelijk helpt het je dingen op een rijtje te krijgen. En wie weet wordt dit jaar inderdaad wel beter. Voor mij is de scheiding alweer bijna zes jaar oud. Dat afstand nemen is met stappen gegaan, tot het het nieuwe normaal is. Alles went.