We zijn nu ongeveer 6,5 maand verder en nog steeds is er geen communicatie, ze is brutaal en onbeleefd tegen mij en afgaande op wat mijn zoon mij soms vertelt is ze ook niet echt met hen bezig, enkel met zichzelf. Bizar en héél spijtig als je zulke dingen moet vernemen van je eigen zoon van amper 10 jaar.
Het had niet zo hoeven zijn
Ik heb enorme spijt dat we onze kinderen geen stabiele gezinsomgeving kunnen geven, het is hard naar hen toe. Ook heb ik spijt dat we de woorden “in goede en kwade dagen” en “tot de dood ons scheidt” niet hebben kunnen waarmaken, alhoewel ik dit niet in eigen hand heb gehad. Ik zou nog duivels graag al mijn energie en kracht in de relatie willen steken, helaas, als dit aan de andere kant niet het geval is kan ik niets anders dan dit aanvaarden. Hoe moeilijk dit ook is.
Het feit dat dit drama, in mijn ogen althans, gebeurt vanuit een heftige crisis maakt het alleen maar zwaarder. Het geluk van ons 4 samen is weggevaagd, terwijl dat helemaal niet zo had hoeven zijn. Zo jammer. De tijd die ze in een eventuele nieuwe relatie met de soulmate had willen steken had ze beter kunnen aanwenden om moeite te doen voor onze relatie.
Vluchten
Niet willen vechten om je relatie te redden en kiezen voor het vluchten uit je huwelijk beschouw ik als zwakte, je kiest voor de makkelijkste oplossing, je geeft de partner en het gezin de schuld van problemen die bij jezelf zitten. Wegvluchten zal je problemen niet oplossen, ze worden alleen even voor je op geduwd, vroeg of laat kom je ze opnieuw tegen, word je er opnieuw mee geconfronteerd, wat doe je dan? Opnieuw vluchten of ze uiteindelijk aanpakken en ontwaken uit een crisis waar je de balans tussen hetgeen wat geweest is en wat er nog komen gaat helaas niet kunt vinden. Dan zal er een gevoel van spijt optreden.
Ik heb echt een gevoel van totale afblokking jegens mij. De manier waarop mijn vrouw tegen mij doet is onbegrijpelijk, maar zoals een ex Midlifecrisis-er schrijft in een of andere blog: GELOOF NIETS VAN WAT ER TEGEN JE GEZEGD WORDT! ALS EEN VOLSLAGEN GEK JE OP STRAAT ZO ZOU AANSPREKEN ZOU JE HET DAN GELOVEN? INTERPRETEER HET ZO WANT HET SLAAT VOLLEDIG OP NIETS; Ik hou nog zielsveel van mijn vrouw. Ik zou nog altijd willen dat we na deze crisis hier beiden sterker uitkomen en er eventueel nog mogelijkheden zijn voor ons.
Verwarrend
Toch zijn er enkele dingen die het voor mij verwarrend en onduidelijk maken. Het komt door dingen die mijn zoon mij tijdens de bezoek weekends vertelt. Ik deel er enkele mee:
Papa, mama heeft mij verteld wat er gebeurd is. Mama zegt: Ik heb een storing gehad, deze storing is begonnen 4 dagen voor ik tegen papa gezegd heb dat ik wil scheiden. Deze storing is nu bijna ten einde. Als ik deze storing niet zou hebben gehad waren papa en mama nu niet gescheiden.
Mama staat soms in de hoek, met haar gezicht naar de muur en dan zegt ze: Wat heb ik gedaan, wat heb ik gedaan, wat heb ik gedaan…?
Mama zegt soms dat ze papa voor 95% terugwil en voor 5% nooit meer…
Papa, die mooie foto van ons 4 die in de living stond, net toen je weg was was ook deze foto weg. Nu staat die er terug, mooi in een kadertje.
Deze woorden komen allemaal uit de mond van een 10 jarige knaap. Kan ik deze geloven, dat is het dat ik mij afvraag? Anderzijds het voorkomen van storingen kan deze jongen niet zomaar uit zijn duim zuigen, toch?
Komt het nog goed?
Ik weet dat ik afstand moet nemen van mijn relatie en huwelijk, ik probeer dat ook.
Maar het blijft verdomd zo moeilijk dit te doen. Scheiden van alles wat je lief is en waarvan je niet wil scheiden is tegennatuurlijk lijkt me.
“Het ongeloof van wat er gebeurd is blijft op de een of andere manier vastgeplakt in je ziel en ik vraag mij af of dat ooit nog loskomt”.
Zijn er lezers onder jullie die in dezelfde hel beland zijn als ik? Zijn er lezers waarbij een verzoening gelukt is?
De vraag die niemand beantwoorden kan, komt het voor mij nog tot een verzoening…?
EEN ONTZETTEND DROEVIGE ECHTGENOOT EN LIEFHEBBENDE VADER.
Mijn naam is Wolf, ik werk als manager in een kwekerij, ik ben 49 jaar. Tot voor kort vormde ik een gezin met mijn vrouw en onze 2 kinderen.
Chris - 4 jul 2024
Nou Wolf, als ik jouw verhaal en dat van jouw zoon hoor, dan zijn er nu nog wel mogelijkheden tot een verzoening. Misschien moet je eens voorstellen om samen ergens naar toe te gaan (pretpark, dierentuin etc.) met de kinderen en dan, als de kinderen even uit buurt zijn, vragen hoe het gaat en kijken of je weer tot elkaar kunt komen. Relatietherapie heb ik zelf geen goede ervaringen mee, omdat dan ook veel negatieve dingen worden genoemd, althans in mijn geval gebeurde dat, waardoor de relatie juist slechter werd. Veel sterkte in ieder geval.
Peter - 4 jul 2024
Nee. Het komt niet meer goed. Zeker niet als er een ander wordt gevonden, en geloof me, dat kan veel sneller gebeuren dan je verwacht. Honderden concurrenten liggen smachtend digitaal te wachten.
Wolf - 12 jul 2024
@Chris: Het is wel zo dat deze woorden uit de mond van een 10 j knaap komen. Iemand die niets liever wil dat hij zijn leven van voor de bom terug zou kunnen oppakken, iemand die terug wil naar het leven met ons 4 als gezin onder 1 dak, iemand die het liefst van al zijn ouders terug samen zou zien als 2 geliefden en zorgzame ouders voor hem en zijn zus. Hij zal dus alles doen en proberen om dit terug te halen, daarom weet ik niet goed of ik hetgeen hij soms tegen mij komt zeggen als waarheid kan beschouwen. Aan de andere kant zijn het wel dingen die hij niet zomaar kan verzinnen lijkt me. Om aan haar voor te stellen om samen eens ergens naartoe te gaan? Is momenteel geen optie. Ze praat helemaal niet met me, over niets. Ik heb in het begin nadat ik weg was uit ons huis enkele pogingen gedaan om contact te zoeken, deze werden brutaal en onbeleefd afgeslagen. Nu heb ik iets in mijn hoofd dat ik echt mijn grenzen moet aangeven, tot hier en niet verder, en ook dat ik toch nog in elk geval mijn zelfrespect kan bewaren. Als er ooit nog contact komt zal het van haar kant moeten komen, zei is mij uitleg verschuldigd, ik niet aan haar. Misschien komt dit ooit nog, misschien zelfs helemaal nooit... Je zegt dat bij jou relatietherapie niets uitgehaald heeft. Ben je / Zit je ook in een scheiding? Was je de verlatene of de verlater? Heeft een MLC ook ergens een rol gespeeld? Heeft jullie relatie het overleefd? @Peter: Als ik jou moet geloven is mijn lot wel duidelijk...😕 Spreek je ook uit ervaring?