Ik heb intussen 2 blogs geschreven en het nog niet echt over mijn voormalige relatie gehad. Ik wil het schrijven graag bij mezelf houden en niet vingerwijzen via een openbaar kanaal. Aan de andere kant, het is wel onderdeel van mijn verhaal, mijn verleden en tot op zekere hoogte zal mijn ex dat ook van mijn toekomst blijven. After all hij is en blijft de vader van mijn kinderen.
We zijn bijna 11 jaar bij elkaar geweest. 11 jaar waaruit twee prachtige jongetjes zijn voortgekomen die belangrijker zijn dan het al andere wat was, is en komt. Laat ik dus eerst vooropstellen dat ik dat ook nooit anders zou willen!
Goede relatie of een beetje dom?
Echter los van die rijkdom, kijk ik intussen terug op een relatie die misschien wel nooit klopte. En dat is een vreemd gevoel. Als ik het uitspreek of opschrijf schrik er zelf nog wel eens van. Hoe kan je zoveel jaren van je leven investeren in een relatie die eigenlijk niet klopt? Waarom heb je ervoor gekozen je leven al die tijd te delen met de verkeerde man, verkeerd in allerlei opzichten. Hoe kon ik ooit bedenken dat hij een goede keuze was? Een vraag waar ik nog steeds mee worstel.
Ok, de keuze werd gemaakt rond mijn dertigste. Toe aan settelen, kindjes, klaar met het vrijgezelle bestaan en mee in de vaart der volkeren. Mijn ex was een niet onknappe, hele sociale en charmante verschijning en leek in veel opzichten de man waarmee het veilig was kroost op de wereld te zetten en de toekomst in te gaan. Ook al was er toen al een heel klein stemmetje dat zei “hij wil nog andere dingen, hij heeft nog te veel bevestiging nodig, hij houdt van zijn vrijheid…”. Hij droeg me tegelijkertijd op handen, dus dat stemmetje werd vrij eenvoudig het zwijgen opgelegd en daarmee was het goed. Terugkijkend allemaal erg begrijpelijk, maar ook een beetje dom.
Trouw en ontrouw
Maar goed, dan dringt de volgende vraag zich op: waarom bleef je wanneer je jaren later wist dat trouw niet voor iedereen dezelfde betekenis heeft, dat onmacht zich regelmatig vertaalde in nare verbale uitspattingen en dat er vooral een plaatje naar de buitenwereld in stand werd gehouden. Lang waren de kinderen het excuus om te blijven. Maar nu weet ik dat ik het zelf was. Ik wilde dat het goed was, ik wilde dat mooie plaatje. Het was mijn onzekerheid en angst voor die andere keuze. Dus ik dacht: als ik heel hard doe alsof het goed is, dan wordt het vanzelf goed… En dat allemaal ten koste van mezelf!
Liefde die je denkt te verdienen
Na veel gesprekken, schrijven en af en toe kijkjes in mijn eigen verleden weet ik nu waarom ik deed wat ik deed. Ook neem ik het mezelf steeds minder kwalijk. En het allerbelangrijkste, ik weet met zekerheid dat ik mezelf dit nooit meer aandoe. Want ‘We accept the love that we think we deserve” en ik weet intussen dat ik beter verdien!
Karijn is onze nieuwste gescheiden blogger. Zij is gescheiden en co ouder sinds 2013 en heeft zelf in de afgelopen periode veel steun gevonden in de blogs op nieuwestap.nl.
REAGEER OP DEZE BLOG