Ik zou het bíjna van de daken schreeuwen. Na 30 jaar… dertig jaren mensen… Een mensenleven zou ik bijna zeggen.
Na 30 jaar, na de scheiding van mijn ouders, heb ik weer contact opgenomen met mijn biologische vader. Alleen die titel is al raar eigenlijk.
Inhoud blog
Contact met vader verbroken
Feitelijk heb ik 2 vaders. Een stiefvader kreeg ik toen ik een jaar of 11 was na de scheiding van mijn ouders. Hij is nu 74 en licht dementerend. Maar hij heeft zijn taak als vader goed volbracht in ons hectische en onstabiele samengestelde gezin. Respect daarvoor. Mijn biologische vader zag ik in het begin om het andere weekeinde. Maar in mijn herinnering kwam daar, door voornamelijk externe invloeden, al snel een einde aan. Waarna een knipperlicht relatie ontstond die ik vervolgens als boze, opstandige, dwarse puber eigenhandig en bruut om zeep bracht. Ja, daarover heb ik nu als volwassene en als moeder een (misplaatst) schuldgevoel.
Gescheiden én kind van gescheiden ouders
Voor wie mijn blogs niet kent; ik ben gescheiden, maar ook een kind van gescheiden ouders. Mijn moeder trouwde erg snel opnieuw en een rampzalig samengesteld gezin volgde. Ik ging noodgedwongen op mezelf wonen toen ik 16 jaar was, omdat ik de spanning niet meer aan kon en rust wilde.
Ik heb mijn vader niet meer gezien of gesproken sinds mijn puberjaren, nu 30 jaar geleden. Hij is inmiddels ook 74 jaar, maar vitaal naar ik heb begrepen.
Natuurlijk heb ik heel vaak gedacht aan mijn ‘echte’ vader. En het is tijdens gesprekken ook vaak over hem gegaan en de vraag of ik al dan niet contact met hem zou opnemen.
Ik koos voor moeder
In al die jaren hoorde ik wel eens iets van hem. Een kaartje op mijn verjaardag of een nieuwtje via via. Het werd me echter afgeraden door mijn familie opnieuw contact op te nemen.
Ik ben opgevoed met de gedachte dat mijn biologische vader een vreemdganger is en nergens voor deugde. En als ik weer contact op zou nemen dan zou dat nadelige consequenties voor me hebben. Dan lieten mijn moeder en stiefvader duidelijk merken dat zij het een heel erg slecht idee vonden en dat zij mogelijk de handen van me af zouden trekken. Ze zagen het als een grote motie van wantrouwen.
Het één kon duidelijk niet naast het ander leven. Dát was wel duidelijk. Dus ik ‘koos’ hun kant…. Jaren en jaren lang koos ik hun kant. Onvoorwaardelijk. Terwijl ze mij eigenlijk onvoorwaardelijke liefde en steun hadden moeten geven als (stief)ouders. Achteraf…
Eindelijk was ik er klaar voor om contact mijn vader op te nemen
Maar nu zijn er zoveel dingen veranderd in mijn leven dat ik er klaar voor was om DE stap te zetten. Het heeft lang geduurd. Uren maanden jaren… Bloed, zweet en tranen bijna… De mail die ik klaar had staan aan mijn vader heeft maanden in mijn bak met ‘concepten’ gestaan. Telkens veranderde ik er iets aan. Stuurde het naar mensen die me steunden. Vroeg hun mening. En uiteindelijk heb ik het met veel steun en een flink glas wijn aangedurfd de mail laat op een vrijdagavond te versturen nu twee weken geleden nog maar.
Amper was ik bekomen van het feit dat ik eindelijk na al die maanden van twijfel DE mail der mails had verstuurd, ook nog twijfelend of het mailadres wel zou kloppen, of ik kreeg al een reactie terug. En wat voor één…
Ik had er rekening mee gehouden dat na 30 jaar het boek voor mijn vader misschien wel definitief was gesloten. Dat hij op zijn leeftijd na 30 jaar geen puf meer had om oude wonden open te halen. Oude koeien uit de sloot te trekken. En ik zou het kunnen begrijpen ook.
Een lang verwachte droom
Maar zijn reactie bracht me van mijn stuk….
Hij schreef dat een lang verwachte droom in vervulling ging en hij de nacht huilend door zou brengen in plaats van slapen. Ik had nooit gedacht dat hij zo blij zou zijn met mijn mail. Dat de emoties nog zo diep zouden zitten na al die jaren.
Inmiddels was het al nacht… ik stuurde hem nog een korte mail terug. We hadden connectie!!! En nu….
Nu zijn we dus officieel ‘on speaking terms’. Na 30 jaar. Het is onwennig. Een vader die ik niet ken. Die mij niet kent. Het belangrijkste deel gemist heeft. En wat heb ik van hém gemist…Maar die mijn schrijfstijl heeft. Waarvan ik tussen de regels door opmerk dat hij bang is om dit weer kwijt te raken. Oude emoties heeft die ik niet ken. Een vader die ik niet ken…..
Het ontroert me. En het doet me gelijkertijd zeer. Want zoals ik nu de mails heb ervaren is hij heel anders als mijn moeder hem heeft afgeschilderd 30 jaar lang. Wat moet ik nu van mijn moeder vinden?
Wat we hebben gemist kunnen we nooit meer inhalen.
Ik ben benieuwd hoe dit contact zich zal ontwikkelen. Krijgen we nog de kans om oude banden te herstellen. Wat zal ik verder nog in hem herkennen en andersom…
Belangrijke les!
En het is een harde les lieve gescheiden mensen. Neem van mij aan… Ook al heb je nog zo’n klote contact met je ex (zoals ik)… Het is de vader of moeder van je kind(eren). En spreek je niet negatief uit over je ex als het niet echt hoeft. Ook al is het nog zo moeilijk…. voor mij een les. Ik wíst het al en probeerde me er aan te houden, maar ik voel het nu des te meer.
Hopelijk ook voor een ander voelbaar. Xx
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Papa - 10 apr 2019
Hartverscheurend verhaal :(
Eenzame vader - 11 apr 2019
Slik. Ook ik ben zo'n vader die verstoten is door zijn dochter. Ik hoop ook dat mijn dochter ooit eens aanklopt en zal zeggen: het had nooit mogen gebeuren.
Eline Stap - 12 apr 2019
Och Loes, wat dapper van je dat je die mail hebt gestuurd. En wat een spagaat zul jij nu voelen, qua loyaliteit naar je moeder toe. Net wat je schrijft: wat moet je nu van haar vinden? Ook al ben je nu volwassen, dat blijft een moeilijke kwestie. Ik hoop van harte dat je een warm contact met je vader op kunt bouwen. Wat fijn voor jullie dat het begin er is. Veel sterkte.
Merel - 12 apr 2019
Wat fijn dat je na al die jaren inziet dat je zelf ook op weg was je kinderen en je ex in dezelfde positie te brengen. Ik hoop dat de band met je vader hersteld en dat jullie nog heel veel jaren als vader en dochter mogen genieten van heel veel mooie en liefdevolle momenten.
Tineke - 14 apr 2019
Lieve Loes, ik wens je vele fijne momenten toe met jouw vader waarin jullie samen elke keer weer een stukje verder vooruit kunnen kijken naar het volgende moment. Weet hoe het voelt om afgescheiden te zijn en alles wat er in het nu is te kunnen koesteren. Liefs Tineke Kool
Joke - 25 apr 2019
Ik vind het knap van.je vader dat hij zo reageert. Ik als verstoten moeder heb boosheid in me voor hoe het gegaan is. Verwacht niet direct teveel. Gun elkaar tijd. En je moeder? Ik.zou haar to c h eens vragen waarom ze zo bezig is geweest.
Ramona - 26 apr 2019
Wat mooi om te lezen,ik hoop dat mijn zoon in de toekomst ook contact met mij komt zoeken.
ME - 26 apr 2019
Ikzelf heb ook geen contact meer met mijn vader ... mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was , dan ging ik nog om de 14 dagen een weekend naar daar. Hij had een nieuwe madam, in het begin klikte het maar toen kwam er een kindje bij en dan kon ik niets meer goed doen. Omdat ik elk weekend nadat ik terug thuiskwam begon te huilen zei mijn moeder dat ik niet meer moest gaan. Mijn vader deed ook niet al te veel moeite voor mij dus ja. Paar jaar later was de nieuwe relatie van mijn vader ook over , hij had weer een nieuwe ( toffe ) madam, dus terug af en toe naar daar. Toen was ik een jaar of 11. Maar na een tijdje kwam hij mij ook niet meer regelmatig halen, ik kwam op een leeftijd waar het mij niet meer boeide , half gebrainwasht door mijn moeder , ... nog vanalles gebeurd waar hij bij ons thuis kwam voor een gesprek en mijn moeder hem vroeg wil je je rechten afstaan ... hij kijkt naar mij en vraagt wat wil jij ... tja slechte zet ... loyaliteit aan m’n moeder want als ik nee zei kwetste ik haar ... dus jaren niets meer gehoord of gezien , heel af en toe eens bij m’n grootouders. Dan kwam de moment dat ik trouwde en onder druk van mijn toekomstige man toch een mailtje gestuurd met alles wat op m’n hart lag ... en ook dat ik op punt van trouwen stond en hoe het contact ook zou uitdraaien dat hij er sowieso niet zou kunnen bij zijn ../ ( mijn moeder zou geflipt hebben en ik had geen zin in drama op m’n trouwdag). Ale dan toch even terug contact, er kwam een eerste (klein)kind, kaartje gestuurd, hij is thuis langst geweest. Sporadisch contact. Er kwam niet veel later een 2e (klein)kind. Netjes een geboortekaartje gestuurd maar geen (groot) vader gezien. Paar jaar later zijn mijn grootouders zoveel jaar getrouwd, groot feest voor iedereen dus kwam ik hem daar ook tegen. Op het einde van het feest hielp hij mij met de 2 kindjes naar de auto en dan wat emotioneel gepraat dat ik prachtige kinderen heb en dat hij toch meer contact wilt ... op het einde toen ik doorging zei hij : het was heel gezellig en Ale, ik hoop nog iets van u te horen ... dan was het voor mij over en out. Ik had zoiets van , je staat hier te zeggen dat je meer contact wilt en bla bla bla maar het zou alleen van mijn kant moeten komen ... ik dacht het niet. Sindsdien niets meer van gehoord, ondertussen is er nog een 3e kindje bijgekomen, die is 4,5 ondertussen, heeft hij nog nooit gezien. Mijn kinderen kennen hem totaal niet, als ze hem eens zouden zien is dat een compleet wildvreemde voor hen. De oudste is er 10 ... De band met mijn moeder is ook niet optimaal, we zijn beiden nogal koppig en rampzalig in contact houden, zij is hertrouwd en gelukkig heb ik een fantastische stiefvader, de ware grootvader van mijn kinderen ( die zelfs meer moeite doet voor zijn kleinkinderen dan mijn moeder). En gelukkig heb ik fantastische schoonouders :). Maar geweldig voor jou dat jouw vader er ook moeite voor wilt doen, de mijne deed het helaas niet. Zo’n exemplaren zijn er dus ook spijtig genoeg. Maar ik mis hem niet ... onze familie is ook niet zo hecht dus zal misschien ook deels aan mijn opvoeding liggen dat ik er anders op reageer dan anderen :). Pfieuw , lang verhaal geworden :). Maar dit is mijn ervaring met zo’n situatie.
Johannes - 3 sep 2019
Ach ik heb mijn zoon nu al bijna 20 jaar niet meer gezien, door toedoen van de moeder en met behulp van de kinderbescherming, wat heb ik veel verdriet gehad daarover. Ik heb nog wel geprobeerd om contact te zoeken maar door jarenlange manipulatie van de moeder heeft hij dat afgewezen. ik weet dat hij nu zelf vader word maar ik wens hem het allerbeste , ik wil geen contact de reden daarvan is dat je na zo lange periode van elkaar vervreemd en alle narigheid niet weer mee wil maken
aart - 19 aug 2020
ik ben een vader van een dochter zij is nu 33 jaar en heeft 2 kinderen ik heb geen kontakt meer naar dat mijn dochter 3 jaar was naar de scheiding heb ik plusminus 13 jaar in de buurt gewoond op zo'n 2 kilometer afstand naar 2 jaar kreeg ik geen bezoekers recht meer om dat ze trouwde met een andere man in al wat ik deet ik kon het niet terug krijgen ik ben naar 13 jaar naar denemarken verhuist en heb dit grondig af gehandeld door nieuwe baan nieuw relatie ik voel me nu niet meer opgewassen om kontakt te maken om dat al die nederlagen emotioneel niet nog een keer wil mee maken!! toch kan ik haar zien op faceb. zo kan toch over 10 of wel 15 jaar van nu dat wil de toekomst brengen ik heb heel simpel een punt gezet en ik wil me niet of wel nooit in deze situatie uit zetten zo kappen ik wil absoluut geen kinderen meer ik heb een relatie en ik wil haar niet uitzetten tegen problemen waar ik zelf niet tegen opgewassen ben ik heb dit grondig geleert
aart - 19 aug 2020
p.s. gevoel van wraak heb ik ,ik hoop dat mijn ex voor mijn tijd de pijp uit gaat dan zou ik op haar graf pissen met wel behaag."kinderbescherming" is niet perfect ze moeten dit maar eens lezen het gaat door mijn ziel als een mes snijt door boter
Johannes - 22 okt 2020
Ik begrijp je naar al te goed, ook ik wens mijn ex het allerslechtste toe wat je als mens naar kan overkomen ook de kinderbescherming met name M****** en haar familie hoop het allerslechtste voor haar, Het verdriet wat Zei mij hebben aangedaan is onbegrijpelijk en onvergefelijk